Της Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Προστάτεψε με για να σ αγαπώ. είπε μια φωνή μέσα του κι αυτός... ανακουφίστηκε.
Ο εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό μας πολλές φορές μας δίνει αρκετές πληροφορίες για το ποιοι είμαστε, πως νοιώθουμε και τι επιθυμούμε. Είναι μια συνεχής διεργασία αναστοχασμού και ενδοσκόπησης που διαμορφώνει την αντίληψη που έχουμε για αυτόν και βοηθάει την αυτοβελτίωση μας. Το πώς μιλάμε στον εαυτό μας, έχει σημασία. Πως τον μαλώνουμε, πως παλεύουμε μ αυτόν, πως τον εκδικούμαστε, πως τον αγκαλιάζουμε πως τον φροντίζουμε και πως τον αγαπάμε.
Ο τρόπος ομιλίας με το μέσα μας λειτουργεί πολλές φορές σαν αυστηρός κριτής που μπορεί να ταλαιπωρήσει το εσωτερικό μας είναι. Ας δούμε λοιπόν κάποιες τρικλοποδιές που μπορούμε να βάλουμε στον εαυτό μας, οι οποίες δεν είναι καθόλου χρήσιμες αλλά ούτε βοηθητικές.
Πρώτα από όλα θα μιλήσουμε για την συνθήκη προστατεύω τον εαυτό μου και δεν τον ταλαιπωρώ. Τι σημαίνει όμως αυτό; Τον κανακεύω και δεν βλέπω τα λάθη του;
Φυσικά κι όχι. Είναι σημαντικό να καταλαβαίνουμε ότι τα λάθη είναι η εξελικτική πορεία της ανθρώπινης φύσης. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας αλλά και το σκαλοπάτι για να πάμε παραπέρα. Είναι μάταιο ν’ αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια και να μην συγχωρούμε τον τρόπο που φερθήκαμε στο παρελθόν. Η πρόκληση είναι στο εδώ και τώρα και θέλει δημιουργικά μπαλώματα ή δημιουργικές κινήσεις αν θέλετε για να πείσουμε τον εαυτό μας, ότι αυτό το λάθος το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε προσπαθήσαμε να το διορθώσουμε (αν μπορεί ακόμα να διορθωθεί )κι έτσι πήγαμε παρακάτω.
Μια άλλη συνθήκη προστασίας ως προς τον εαυτό μας είναι να μην τον βάζουμε να κάνει πράγματα πέρα από αυτόν, που μόνο στόχο έχουν να ικανοποιούν τους άλλους. Συναντάμε καθημερινά ανθρώπους πιεσμένους, οι οποίοι προσπαθούν να στριμώξουν την ζωή τους στα παπούτσια των άλλων. Πολλές φορές τους πέφτουν φαρδιά και προσπαθούν να γεμίσουν το κενό τους και άλλες στενά και εγκλωβίζονται. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε αρκετούς λόγους να λειτουργούμε έτσι. Άλλες φορές γιατί δεν θέλουμε να στεναχωρήσουμε τους άλλους, άλλες γιατί επιδιώκουμε να χαρακτηριστούμε καλοί και φιλότιμοι και άλλες γιατί μας εξυπηρετεί να υιοθετούμε την έννοια του θύματος. Το γεγονός όμως είναι ότι μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις δεν μπορούμε ν ακούσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες, δεν ξέρουμε ποιοι στα αληθινά είμαστε και τι γυρεύουμε τελικά από την ζωή μας.
Ζωτικής σημασίας είναι και η συνθήκη προστασίας από ανθρώπους και καταστάσεις που ξέρουμε ότι θα μας πληγώσουν. Η διαδικασία αυτή πρέπει να γίνεται με προσοχή σαν στοργικοί γονείς ως προς τον εαυτό μας κι αυτό γιατί υπάρχουν γύρω μας πολλοί άνθρωποι που ηθελημένα ή άθελα τους, μας πληγώνουν. Πρέπει να έχουμε λοιπόν την οξυδέρκεια να καταλαβαίνουμε τις προθέσεις των άλλων καθώς και τον αρνητισμό τους και να επεμβαίνουμε προστατευτικά ως προς εμάς. Όταν εννοούμε προστατευτικά δεν εννοούμε με καυγάδες, ειρωνείες και εκτοξεύσεις απειλών αλλά με διάλογο, επιχειρήματα κι αν χρειαστεί απομάκρυνση από αυτούς.
Η απόρριψη και η χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι άλλο ένα σημαντικό θέμα που δεν μας αφήνει να συνδεθούμε με τον εαυτό μας. Η αυτοεκτίμηση έχει να κάνει με τον τρόπο που τον αξιολογούμε και το σύστημα των αξιών μας. Αν θεωρούμε ότι δε είμαστε επαρκείς ή δεν έχουμε αρκετές ικανότητες αυτό είναι θέμα χαμηλής αυτοπεποίθησης. Είτε έτσι είτε αλλιώς ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και ο τρόπος που πιστεύουμε σ αυτόν αποτελεί τροχοπέδη για να τον αγαπήσουμε ή όχι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι που δεν αγαπούν τον εαυτό τους δεν μπορούν να προοδεύσουν αλλά ούτε και να εξελιχθούν.
Όπως καταλάβατε, μόνο όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας μπορούμε να συμφιλιωθούμε μ αυτόν και να δεχθούμε τα ελαττώματα αλλά και τα προτερήματα του. Μόνο όταν αναλάβουμε τον έλεγχο του εσωτερικού διαλόγου μας μπορούμε να ορίζουμε τις σκέψεις μας και να ανακαλύπτουμε τις αλήθειες μας. Η κουβεντούλα με το μέσα μας είναι πάντα βοηθητική και χρησιμεύει να φωτίζουμε τα σκοτεινά μας σημεία καθώς ερχόμαστε σε επαφή με την συνείδηση μας η οποία είναι το καμπανάκι της νόησης στο τούνελ της ενσυναίσθησης μας.
