Το πρόστιμο στον άστεγο και το "καμπανάκι" για την κοινωνία

Του Μανώλη Δρακωνάκη* 

Δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να θεωρηθεί λύση η επιβολή προστίμων, και μάλιστα τόσο εξοντωτικών, σε ανθρώπους που ζουν στον δρόμο, χωρίς στέγη, χωρίς σταθερό εισόδημα, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από την Πολιτεία. 

Πρόκειται για ψυχές που αγωνίζονται καθημερινά για την επιβίωσή τους μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης, που στερούνται τα αυτονόητα: τη ζεστασιά, την ασφάλεια, την αξιοπρέπεια. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να τιμωρείται ένας άνθρωπος επειδή βρίσκεται σε μια κατάσταση που κανείς δεν θα επέλεγε οικειοθελώς; Είναι άραγε δυνατόν να πιστεύουμε ότι κάποιος θέλει να κοιμάται στο πεζοδρόμιο, να βιώνει την απόρριψη, την αδιαφορία, τον κοινωνικό αποκλεισμό;

Μέσα σε όλη αυτή τη σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα, εκείνο που με συγκίνησε βαθιά είναι η στάση ενός άστεγου ανθρώπου, ο οποίος, ακόμη και την ύστατη στιγμή, δεν σκέφτηκε τον εαυτό του, αλλά τα ζώα που συνόδευαν τη ζωή του. Στη δήλωσή του δεν εξέφρασε οργή ή απόγνωση, αλλά αγωνία για το τι θα απογίνουν τα ζώα του, δείχνοντας ότι, παρά την ανέχεια και τον πόνο, η καρδιά του παρέμεινε γεμάτη καλοσύνη και ευαισθησία.

Η πράξη αυτή αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα για όλους μας. Υπενθυμίζει ότι η ανθρωπιά δεν έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση, αλλά με το ήθος, τη συνείδηση και τη συμπόνια. Σε μια εποχή όπου ο ατομισμός και η αδιαφορία τείνουν να κυριαρχήσουν, τέτοιες στιγμές μάς θυμίζουν πως υπάρχει ακόμη φως , ένα φως που πηγάζει από τους πιο ταπεινούς και δοκιμασμένους ανθρώπους.

Ίσως, τελικά, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί οι άστεγοι βρίσκονται στον δρόμο, αλλά γιατί εμείς, ως κοινωνία, εξακολουθούμε να τους αφήνουμε εκεί.

* Ο Μ. Δρακωνάκης είναι δικηγόρος