Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Πως αλλάζουν οι καιροί λοιπόν…Εκεί που ήμασταν η σταθερή δύναμη…ειρήνης στην περιοχή, που πάντα ταυτιζόμασταν με τον αδύναμο και τον καταφρονεμένο, που ήμασταν υπέρ του τρίτου κόσμου και όσων προκαλούσαν μύρια όσα προβλήματα διεθνώς, να σου που αποκτήσαμε και…τομάρι λιονταριού ! Ναι, κατά τον μύθο του Αισώπου ενδυθήκαμε τη λεοντή και γυρίζουμε δεξιά και αριστερά, ανατολικά και δυτικά και κάνουμε τους καμπόσους. Το λέω με μια δόση υπερβολής, αλλά κι εσείς δεν αισθάνεστε ότι έχουν αλλάξει το τελευταίο διάστημα οι…λογικές μας;
Θυμάστε τότε που είχαμε σε πρώτη προτεραιότητα τους Παλαιστίνιους και όχι το Ισραήλ, που τα βρίσκαμε με τους Κούρδους για να χτυπήσουμε τους Τούρκους, συντασσόμασταν με τους Σέρβους και είχαμε κόντρα όλο τον δυτικό κόσμο, βλέπαμε με συμπάθεια τους Ιρακινούς παρά την εισβολή στο Κουβέιτ εδράζοντας όλα αυτά σε επιχειρήματα ηθοπλαστικά τύπου «όταν σας είχαμε ανάγκη ποιούσατε τη νήσσαν, τώρα κι εμείς πάμε κόντρα»; Βέβαια ήταν σαν να κρατούσαμε την…αναπνοή μας και απειλούσαμε με…αυτοχειρία, τόσο τους ένοιαζε. Τώρα πάμε στο άλλο άκρο. Δείχνουμε να μην εκλιπαρούμε για…βοήθεια. Λέμε ότι θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Βγάζουμε γλώσσα στους Τούρκους προκαλώντας τους αν τολμούν να στείλουν στρατό και κόσμο στα σύνορά μας, φτιάχνουμε σταθερούς και πλωτούς φράκτες, κουνάμε του δάκτυλο στους «μικρούς» της περιοχής (Αλβανία, Σκόπια…) και ξεκαθαρίζουμε ότι θέλουμε συμμαχίες με τους μεγάλους παίκτες, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Βγαίνουμε πρώτοι στην πιάτσα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, γράφουμε στα τσαρούχια μας τις απειλές της Ζαχάροβα και…δεν μασάμε να τα βάλουμε με τους «Φρουρούς της Επανάστασης» στο Ιράν! Λίγο ακόμη και θα τους πούμε ότι θα έχουν την τύχη του Ξέρξη και του Αρταφέρνη…
Μπορεί να είναι μια τυχαία επιλογή, μπορεί να είναι μια ιστορική νομοτέλεια, να μας σπρώχνουν και οι γείτονες στην αμαρτία, αλλά η αλήθεια είναι ότι μπήκαμε σε μια ατέλειωτη κούρσα εξοπλισμών και ενίσχυση δυνάμεων ξέροντας ότι κάποια στιγμή το μοιραίο θα συμβεί.
Η αλήθεια είναι όμως ότι άλλαξαν πολλά το τελευταίο διάστημα. Από τα «καλά παιδιά» της γειτονιάς, που την ανάγκη φιλοτιμία ποιήσαμε και σχεδιάζαμε την «πολυδιάστατη πολιτική» με διάφορους πολιτικούς ακροβατισμούς, τώρα πάμε κατευθείαν να παίξουμε του…τοίχου! Ή για να το πω διαφορετικά «Διπλωματία, είναι να λες «καλό σκυλάκι!», μέχρι να βρεις πέτρα.»
Ακριβώς, λοιπόν, στο άλλο άκρο από αυτό που χρόνια βρισκόμασταν, λέμε τώρα ότι…ισραηλοποιηθήκαμε (συγνώμη για τον αδόκιμο όρο, αλλά κάπου τον διάβασα…ως δήθεν σοβαρή πρόταση) και νιώθουμε ότι είμαστε περιφερειακή δύναμη!
Αμυντικές δαπάνες στο ζενίθ, που ίσως ποτέ δεν κάναμε στην σύγχρονη εποχή, σκληρή στάση στα εξωτερικά, πιστοί στις συμμαχίες χωρίς κλάμα και μιζέρια-αυτός δεν ήταν ο λόγος του Μητσοτάκη στο Κονγκρέσο;- χωρίς παζάρια στα εθνικά ζητήματα. Αυτό φαίνεται να μοιάζει με…Ισραήλ. Αλλά είναι; Διότι το Ισραήλ, το πιο νέο ίσως κράτος της νοτιοανατολικής Μεσογείου γεννήθηκε μέσα στη φωτιά και παρόλα αυτά οργανώθηκε γρήγορα σε σύγχρονο κράτος με σημαντική οικονομία, χωρίς τα δικά μας υπερ χρέη, δική του παραγωγή σε σύγχρονα όπλα, Πανεπιστήμια ζηλευτά που βγάζουν κάθε χρόνο νομπελίστες, έρευνα απίστευτων διαστάσεων, πρωτογενή τομέα που δεν βάζει ο νους σου. Είχε…αμερικάνικη βοήθεια; Είχε και την εκμεταλλεύτηκε. Εμείς τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια με την αμερικάνικη ή την ευρωπαϊκή βοήθεια; Απλώς αυξάναμε το χρέος και την εξάρτηση. Το παράδειγμα του Ισραήλ που ορισμένοι επικαλούνται είναι μόνο κατ όνομα γιατί πόρρω απέχουμε από το να μοιάσουμε στην οργάνωση και τον σχεδιασμό που έχει κατακτήσει το εβραϊκό κράτος. Δεν ξέρω και αν πράγματι θέλουμε να τους μοιάσουμε, αλλά το ερώτημα τώρα είναι εάν μπορούμε. Ή για να το πω λαϊκότερα τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους …χειρισμούς.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
