Αυτές τις μέρες οι μαθητές της Γ’ Λυκείου προσέρχονται στα σχολεία τους για να πάρουν το Απολυτήριο και τον κωδικό ασφαλείας που χρειάζεται για την ηλεκτρονική κατάθεση του Μηχανογραφικού Δελτίου.
Έρχονται ένας ένας, μία μία, με την παρέα τους, άλλοι με τη μητέρα τους - οι πατέρες σπανίζουν.
Μετά τους εγκάρδιους χαιρετισμούς, τα σχόλια «πώς περνάει ο καιρός», το «πώς πήγες στις εξετάσεις» και «τι σκέφτεσαι από δω και πέρα» και ύστερα από την καταχώριση στο σύστημα του πάσγουορντ που επιλέγει ο καθένας, αφού αποχωρήσουν από το γραφείο μου, διαπιστώνω κατ’ επανάληψιν ότι τα παιδιά μετά τις Πανελλαδικές εξετάσεις δεν είναι πια τα ίδια!
Κάτι άλλαξε μέσα τους, φαίνονται πιο σοβαρά, πιο προβληματισμένα, πιο σκεφτικά, νιώθουν ότι ήλθε η ώρα των αποφάσεων. Είναι πιο ώριμα. Ακόμα και παιδιά που ήταν γνωστά κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους για τη φασαριόζικη και όχι τόσο ευγενική συμπεριφορά τους, την οποία διέκρινες ανά πάσα στιγμή, έχουν άλλη αύρα.
Κορίτσια και αγόρια μεγάλωσαν. Η διάλυση της προστατευτικής παρέας του σχολείου έπαιξε σίγουρα το ρόλο της. Η «κρυψώνα» του πλήθους έφυγε, θέση παίρνει τώρα ο προσωπικός αγώνας.
Μου δίνεται η ευκαιρία κάπου κάπου να κάνω τη διακριτική παρατήρηση ότι ήλθε ο καιρός να απογαλακτιστούμε από τους γονείς μας, υπενθυμίζοντας ότι ξεκινά σιγά σιγά η εποχή που αρχίζουν να μας έχουν ανάγκη.
Όταν υπάρχει χρόνος, βρίσκουμε την ευκαιρία και για μία ανασκόπηση της σχολικής χρονιάς που πέρασε. Οι εκατέρωθεν επισημάνσεις πολλές, οι παραδοχές ακόμα περισσότερες.
Το «ευχαριστούμε πολύ κύριε!» συνοδεύεται εκ μέρους μου από το ο Θεός μαζί με σας και τους δικούς σας, εύχομαι για τα δικά σας παιδιά αύριο ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο, προσπαθήστε το!
