της Εύας Καπελλάκη- Κοντού
Τα λόγια είναι λίγα κι ίσως ενοχλητικά και χωρίς πολύ σημασία μπροστά στην προσωπικότητα αυτού του Έλληνα, που ανήμερα της Πρωτομαγιάς του μακρινού 1976, άφησε την τελευταία του πνοή σ' αυτό το πρόσκαιρο αλωνάκι, του Αλέξανδρου Παναγούλη.
Αυτός ο υπερήφανος αητός, αυτός που όμοιοι του δύσκολα να ξαναβρεθούν και γι αυτό η ιστορία στις σελίδες της, έχει γράψει τ' όνομά του με χρυσά γράμματα, έγραψε ένα ποίημα συμβολικό ανάμεσα στα πολλά άλλα, στις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι το 1971. Ήταν στην απομόνωση και το ποίημα το αφιέρωσε σε μια άλλη οικουμενική αγωνίστρια, τη φίλη του Οριάνα Φαλάτσι.
[...]
Χρόνια το φόρτωνα τούτο το καράβι
μ' ό,τι μου δίναν
που τόπαιρνα μ' ανείπωτη χαρά
Ακόμα
(σαν και τώρα το θυμάμαι)
τόβαφαν με φανταχτερές μπογιές
κι εγώ κοιτούσα
μην τύχει και λεκιάσει πουθενά
Τόθελα όμορφο για το ταξίδι
κι αφού περίμενα καιρό - πολύ καιρό -
ήρθ' επι τέλους ώρα να σαλπάρω
Και σάλπαρα...
(Καράβι εγώ και καπετάνιος
και τσούρμο για να βρεις
κομμάτιασέ με
φροντίζοντας, να μη ματώσει το κορμί)
Στις ανοιχτές θάλασσες σαν βρέθηκα
θεόρατα τα κύματα μ' αρπάξαν
και με ταλάνησαν πολύ για να μου δείξουν
πικρές αλήθειες που δεν ήξερα
Αλήθειες που έπρεπε να μάθω
Στην αγκαλιά τ' ωκεανού η μοναξιά
παράξενα πολύβοη και θυμωμένη
στη σκέψη μου έγινε οδηγός
καινούργια δείχνοντάς μου μονοπάτια.
[...]
Και συνεχίζω το ταξίδι
ας είμ' εγώ σκοτάδι
κι ας είναι γύρω μου σκοτάδι
και φοβερώτερο ας το κάνει η τρικυμία
Και συνεχίζω το ταξίδι
και με φτάνει
που εγώ σκοτάδι
αγάπησα το φως.
Το νήμα του χρόνου είναι γερά δεμένο με το μακρινό... "τότε" της ματωμένης γραφής, γιατί και τούτη η γραφή των ημερών μας, από αίμα είναι, που δε φαίνεται... από το αίμα της ψυχής μας που αργοσβήνει χωρίς αντίσταση, χωρίς ταξίδι. Βουλιάζει ολοένα και πιο βαθιά στο σκοτάδι, δίχως ελπίδα για φως. Γιατί όπως εκείνος στο παραμιλητό του που το συνόδευε προσπάθειες και πόνο, έγραφε:
" Βρώμικοι δρόμοι , πυκνά τα σκοτάδια και φως σαν ζητάμε να βρούμε κόλασης φλόγες πηδάνε μπροστά μας. Μια στάλα νερό σαν ποθούμε λάβας τριγύρω προβάλλουν ποτάμια".
Έτσι κι εμείς βουβά ανηφορίζουμε το προσωπικό μας μονοπάτι, σαν προσκυνητές στο ΑΓΝΩΣΤΟ! Ας ακούσομε λίγο την απελπισμένη κραυγή του Αλέξανδρου Παναγούλη:
- Γράφω για τον κάθε άνθρωπο που αισθάνεται υποχρέωσή του ν' αγανακτεί για το έγκλημα και ταυτόχρονα να αγωνίζεται για την εξάλειψή του!-.
Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού ειναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”
