Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
«Απέραντος ο θάνατος δίχως μήνες κι αιώνες, τρόπος κι εκεί να ενηλικιωθείς κανένας», γράφει στα «ελεγεία της Οξώπετράς» του, πραγματικά κάτοπτρα αθανασίας, ο παγκόσμιος ποιητής του ελληνικού φωτός. Κι όμως για εμάς τους φθαρτούς, τους θνητούς που δεν μπορούμε με το πεπερασμένο μυαλό μας να δεχτούμε την δια του θανάτου αιωνιότητα και την κατάργηση του χρόνου, ώστε να εκλάβουμε το θάνατο ως επαναπατρισμό, μετράμε και θα μετράμε για πάντα, με τα γήινα αναλόγια. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Στους διαλόγους με το επέκεινα χρησιμοποιούμε τα γήινα σταθμά με πρώτο αυτό που δε ξέρουμε τι είναι, αλλά το ονομάσαμε «χρόνο».
Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την εις το Θεό εκδημία του μακαριστού μητροπολίτη Πέτρας και Χερρονήσου κυρού Νεκταρίου. Ο επίσκοπος της καρδιάς του ποιμνίου Του εκλήθη στα ουράνια δώματα πριν ολοκληρώσει αυτό που είθισται να θεωρούμε εμείς οι πεπερασμένοι άνθρωποι ως πλήρη κύκλο ζωής.
Ο Επίσκοπος της αγάπης, της προσφοράς, της προσευχής, της μελέτης είναι κατά σάρκα απών. Ο λάτρης της εκκλησιαστικής τάξεως και δή της Πατριαρχικής. Η «γλυκύφθογγος αηδών» του Θεού. Ο ασκητής Επίσκοπος, ο λιτός στον τρόπο, ο αληθινός μοναχός, ο τύπος ο ακριβής της Αρχιεροσύνης. Ο Επίσκοπος και όχι ο Δεσπότης, ο Πατέρας και όχι ο Πατριός. Ο άνθρωπος που γνώριζε να ζητά συγνώμη από τους πάντες, ο όντας ταπεινός και όχι ο δήθεν πνευματικός. Ο οξύγραφος γραμματεύς των Δέλτων και των Αληθειών του Θεού. Το γλυκύφθογγο στόμα της διδασκαλίας των θείων λογίων. Ο ελεήμων, ο νηστευτής, ο αφυλάργυρος.
Θυμάμαι ωσάν να είναι τώρα, όταν την επόμενη της μη εκλογής Του στον επισκοπικό θρόνο της Κρήτης του είπα, «Σεβασμιότατε, Σας έχασε η Εκκλησία της Κρήτης, αλλά Σας ξανακέρδισε η μητρόπολη Πέτρας και Χερρονήσου. Είμαστε τυχεροί που ο Θεός αλληθωρίζει κατά τα μέρη μας», εκείνος σκυφτός απήντησε με πλήρη ταπεινότητα ερημίτη ασκητή «Δόξα να ‘χει το θέλημα του Θεού»!
Στην εκκλησιαστική και προσωπική ζωή Του, αυστηρός, καλογερικός, βιώνοντας πάντα την ακρίβεια. Ο γέροντας μητροπολίτης Πέτρας Νεκτάριος, ήταν ο άνθρωπος και ο πνευματικός που γνώριζε να αγαπά τους πάντες. Η μεγάλη καρδιά Του είχε μόνο εισόδους, δεν είχε εξόδους. Αγαπούσε άδολα και ειλικρινά χωρίς να προσποιείται. Όποιος τον πλησίαζε, γεύονταν από τους καρπούς της πατρικής αγάπης Του και διδάσκονταν από τον θείο λόγο Του και την εν Χριστώ βιωτή Του. Όταν λειτουργούσε ευρισκόμενος μπροστά στην αγία τράπεζα, ευθυτενής, νηπτικός, πατερικός, προσευχητικός, ιεροπρεπής, λες κι έβλεπες ένα πυρφόρο Χερουβείμ, έκανε τους συλλειτουργούς Του και το εκκλησίασμα να βιώνουν το μυστήριο των ουρανών και της Βασιλείας του Θεού. Το ίδιο κι όταν έβγαζε τους χρυσορήμονες λόγους Του από την ωραία πύλη των εκκλησιών, που έβλεπες κι άκουγες ένα μελίρρυτο ποταμό της σοφίας, ένα λόγιο Ποιμενάρχη.
Η απουσία της μεγάλης μορφής Του γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή. Το κενό και η πνευματική ορφάνια που άφησε όσο περνά ο δικός μας, ο γήινος χρόνος όλο μεγαλύτερο και οδυνηρότερο στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε, και που τους βλέπουμε να έρχονται απειλητικότεροι. Η Εκκλησία της Κρήτης, η Εκκλησία με ιδρυτή τον Απόστολο Τίτο δεν θα ήταν σήμερα αυτή που είναι, εάν ο μακαριστός Επίσκοπος ήταν εν ζωή. Οι εν σοφία λόγοι Του και οι μακρόθεν σκοπιμοτήτων νουθεσίες, συμβουλές και προτάσεις Του, θα έδιναν κύρος και βαρύτητα στο θρησκευτικό θεσμό στους σκοτεινούς καιρούς μας. Και θα την απέτρεπαν από πολλά μικρά ή μεγάλα ολισθήματα στην εκκλησιαστική και πνευματική τάξη.
Όμως για το πλήρωμα της Εκκλησίας που Τον αγάπησε δεν είναι απών. Είναι ανάμεσά του, είναι ωσεί παρών και ζει με το έργο Του που θα παραμείνει αιώνιο, φάρος και σηματωρός για τα μέλλοντα. Εκεί κάπου στα «ελεγεία της Οξώπετρας» άλλωστε το επιβεβαιώνει ξεκάθαρα ξανά η ενόραση του ποιητή: «Αλήθεια θα ‘ναι φαίνεται ότι ζω για τότε που δεν θα υπάρχω». Και ο μακαριστός Ποιμενάρχης Νεκτάριος ζει πολύ περισσότερο τώρα που δεν υπάρχει…
