Της Μαρίας Λιονάκη
Είναι θέμα παλιό, σχεδόν πανάρχαιο, όπως και κάποια μυαλά. Όχι από τότε που η Εύα έδωσε το μήλο στον Αδάμ και στιγματίστηκαν για πάντα τα μήλα και οι γυναίκες. Αρκετά μετά, όταν έτρεξε η βιομηχανική επανάσταση, εμφανίστηκε η αστυφιλία, όταν δημιουργήθηκαν οι διάφορες κοινωνικές τάξεις και τα πολιτικά κόμματα ευτυχώς(!), όταν η γυναίκα έκανε το βήμα να πατήσει στο φεγγάρι της επαγγελματικής καριέρας. Είναι θέμα ρατσισμού, που υπάρχει σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας, έχει πολλές μόδες, αλλά ένα μόνο χρώμα, το μαύρο. Δεν είναι ο βαρύς ρατσισμός, προς κάποιους αλλοεθνείς ή προς άτομα, παιδιά ενός κατώτερου θεού, που δεν τα μοίρανε μια μοίρα καλή. Ούτε ο βαρύς ρατσισμός προς ομοφυλόφιλους, που διαπράττουν μέγα αμάρτημα θεολογικό και παράπτωμα κοινωνικό, να έχουν εντός της οικίας τους, σε προσωπικό επίπεδο, σύντροφο του φύλου που επιθυμούν. Είναι ο ρατσισμός δεύτερης γενιάς που απευθύνεται σε ναρκομανείς, αλκοολικούς, που ας μην έμπλεκαν, τώρα ποιος τους φταίει, προς παχύσαρκους, που δεν το ράβουν το στόμα τους και τι χάλια είναι αυτά, προς ανύπαντρες μητέρες, που καλά πώς ξελογιάστηκαν αρχικά και πώς δεν έπνιξαν μια ζωή μετά κι άντε τώρα να βρουν άκρη με επιδόματα, κοινωνική στήριξη, ο ρατσισμός προς διαζευγμένους που έπρεπε να σκεφτούν το τραύμα του παιδιού τους και να θυσιαστούν για να μη διαλύσουν το μέγα θεσμό του γάμου, καθώς ους ο Θεός συνέζευξεν, μόνο Αυτός χωριζέτω. Δεν είναι όλα αυτά τα θλιβερά μοτίβα του ρατσισμού, πρόσωπα του ίδιου τέρατος, κεφάλια της ίδιας Λερναίας Ύδρας.
Είναι ο ρατσισμός προς τις γυναίκες ! Που στα λεξικά βαφτίζεται ο (μη)δούλος του Θεού: σεξισμός. Κι ορίζεται ως συμπεριφορά στηριγμένη στην πεποίθηση πως ένα από τα δύο φύλα είναι κατώτερο από το άλλο, πιο συγκεκριμένα οι γυναίκες από τους άντρες. Θέμα πανάρχαιο όσο κι ο Ευριπίδης. Ο οποίος κατηγορήθηκε ως μισογύνης, αλλά ενδιαφέρθηκε για τη γυναίκα και τον παραγκωνισμό της, περισσότερο από τους δυο άλλους τραγικούς, το Σοφοκλή και τον Αισχύλο, παρουσιάζοντας στα έργα του (πέρα από τις γυναίκες που τυφλώνονται από τα πάθη τους ,όπως η Μήδεια) και απόλυτα θετικές γυναικείες μορφές που ξέρουν να αγωνίζονται για την τιμή και την αξιοπρέπειά τους, όπως η Ελένη, που ποτέ δεν πήγε στην Τροία αυτή, αλλά το είδωλο της. Ο σεξισμός τώρα έχει πολλές εκφάνσεις, πολλές μόδες κι ένα μόνο χρώμα πάλι το μαύρο. Απλώνει τα πλοκάμια του στερεότυπα στο στίβο τον οικογενειακό, τον κοινωνικό, ιδίως τον επαγγελματικό. Όπου τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά ευτυχώς με τις γυναίκες να καταλαμβάνουν άξια πολλά οχυρά των ανδρών, σε κρίσιμα πόστα, θέσεις ευθύνης, διευθυντικές. Έτσι μόνο το άβατο του Αγίου Όρους ισχύει πια, καθώς υπάρχει γυναίκα ταξιτζής, οδηγός λεωφορείου, νταλίκας … και σίγουρα Πρόεδρος Δημοκρατίας.
Μια εκδήλωση τώρα αυτής της μορφής ρατσισμού, σεξισμού λαμβάνει χώρα στους δρόμους μας, όπου σίγουρα διαφαίνονται πολλά διαφορετικά επίπεδα μόρφωσης, πολιτισμού, ανατροφής και όπου πολλά θέματα είναι άλυτα οδηγώντας σε καταιγισμό τροχαίων. Είναι ο σεξισμός προς τη γυναίκα οδηγό! Εκδηλώνεται με ανυπομονησία, εριστικότατα , με κορναρίσματα, απότομα φρεναρίσματα, με ασφυκτική πίεση, διάθεση να περάσει από πάνω, με μείωση της απόστασης με το προπορευόμενο όχημα που έχει γυναίκα οδηγό. Περιλαμβάνει υψηλή κριτική από τον « τέλειο άντρα οδηγό» ως προς τον τρόπο που κινείται στους δρόμους , σταματά- ξεκινά ή παρκάρει μια γυναίκα οδηγός, ως προς τον τόπο που παρκάρει μια γυναίκα οδηγός. Αν το αυτοκίνητο είναι κακά παρκαρισμένα ή παράνομα, έχει παρκάρει γυναίκα οδηγός! Περιλαμβάνει ακόμα τη βαρυσήμαντη διαπίστωση-παραμιλητό « σίγουρα μπροστά , γυναίκα οδηγάει!» που συνοδεύεται με κούνημα του κεφαλιού απαξιωτικό και αντίστοιχο προσπέρασμα για να διαπιστωθεί με ικανοποίηση του λόγου το αληθές, με στροφή του κεφαλιού και κοίταγμα-βολή επιδεικτικά. Περιλαμβάνει ακόμα αποδοκιμαστικές εκφράσεις προσώπου, χεριών, πολλά λεκτικά καλολογικά στοιχεία και κορυφώνεται με το συνηθισμένο, ευφάνταστο, στερεότυπο σλόγκαν: « Δεν πας στο σπίτι σου να πλύνεις πιάτα!» Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που ο ίδιος άντρας οδηγός εμπιστεύεται στη γυναίκα του τα παιδιά τους για να τα μεταφέρει στο σχολείο, στα εξωσχολικά τους μαθήματα.
Ευτυχώς δεν έφτασε σε αυτό το ακραίο σημείο λεκτικού παραληρήματος (γιατί αλλιώς θα γινόμουν τραγική ηρωίδα ενός σύγχρονου Ευριπίδη) ο άντρας οδηγός που δυσανασχετούσε με την αργή μου κίνηση , απόγευμα αυτής της βδομάδας, σε δρόμο κεντρικό της πόλης μας, στο δρόμο για τη δουλειά μου, ενώ προσπαθούσα, αποκαρδιωμένη από την κίνηση, να βρω τόπο να παρκάρω. Οδηγός που ώρα πριν κολλούσε ανυπόμονα με το αυτοκίνητό του στο δικό μου και που δεν μου επέτρεψε να παρκάρω , δοθείσης σπάνιας ευκαιρίας, αν και είχα ανάψει εγκαίρως τα σχετικά προειδοποιητικά φώτα. Οδηγός που ακολούθως προσπέρασε με ύφος θυμωμένο, διανθισμένο με απαξιωτικό νεύμα πριν γκαζώσει και χαθεί στην άβυσσο του δρόμου και της δικής του αμόρφωτης, απολίτιστης ύπαρξης.
Να τις σέβεστε τις γυναίκες οδηγούς ! Είναι οι άξιες κόρες ηλικιωμένων γονιών, οι άξιες σύζυγοι, μητέρες, εργαζόμενες που «έχουν πολλά στο κεφάλι τους» για να το πούμε λαϊκά. Που παλεύουν σε πολλά επίπεδα της ζωής, που κινούνται με πρόγραμμα, σα μηχανές στους πολλούς ρόλους τους , που περπατάνε στο τεντωμένο σχοινί της ρουτίνας, των δυσκολιών και προβλημάτων σαν επιδέξιοι ακροβάτες, που ξενυχτάνε να τα προλάβουν όλα, που ελάχιστα διαμαρτύρονται. Κι αν παρκάρουν λίγο στραβά ή με λίγη καθυστέρηση δε χάθηκε ο κόσμος. Να τις δικαιολογείτε και να τις αγαπάτε! Όσο δε για το πλύσιμο των πιάτων, δεν είναι ταπεινό, ούτε άξιο περιφρόνησης. Αυτή κι η αντίστοιχες ενασχολήσεις που αποτελούν το νοικοκυριό του σπιτιού είναι ιδιαιτέρως κοπιαστικές, μα αυτές είναι απαραίτητη προϋπόθεση για υγιή και όμορφη οικογενειακή ζωή, όπου μεγαλώνουν με φροντίδα τα παιδιά μας.
