Στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2024 ο Τζο Μπάιντεν θα αναμετρηθεί με τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, σε μια μάχη που θα κρίνει πολλά για το μέλλον των ΗΠΑ και όχι μόνο, σύμφωνα με τον Economist.
Ο Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την επανεκλογή του στις 25 Απριλίου, στην τετραετή επέτειο από την έναρξη της προηγούμενης προεδρικής εκστρατείας του. Στην πραγματικότητα αυτή θα είναι η τέταρτη φορά που ο Μπάιντεν θα θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος: η πρώτη του προσπάθεια έγινε πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Αν κερδίσει και ολοκληρώσει μια δεύτερη θητεία, θα είναι 86 ετών όταν θα αποχωρεί από το αξίωμα.
Ο «βαρετός» Μπάιντεν
Ο πληθυσμός της Αμερικής είναι πολύ νεότερος από εκείνον των άλλων δυτικών δημοκρατιών, η οικονομία της πιο ζωντανή. Η πολιτική της, ωστόσο, είναι γεροντοκρατική.
Το 70% των Αμερικανών, σύμφωνα με δημοσκόπηση, δεν επιθυμούν να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, αριθμός που περιλαμβάνει το 50% των Δημοκρατικών. Αν ήταν ένας εμπνευσμένος ηγέτης σε εκλογική μάχη, το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της πρώτης του προεδρικής υποψηφιότητας και της πρώτης επιτυχημένης ίσως να μην ήταν 32 χρόνια.
Το 2020 η υποψηφιότητα του Μπάιντεν ήταν η απάντηση σε ένα πρόβλημα που είχε δημιουργήσει το Δημοκρατικό Κόμμα για τον εαυτό του. Ο επικρατέστερος στις προκριματικές εκλογές, ο Μπέρνι Σάντερς, θα αποτελούσε τεράστιο ρίσκο για το κόμμα, δεδομένης της σκληρά αριστερής πολιτικής του και του σημαντικού κινδύνου να χάσει από τον Τραμπ. Ποιος από τους υποψήφιους είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να συγκρατήσει τον Σάντερς και στη συνέχεια να νικήσει τον Τραμπ;
Ήταν ο τύπος που ήταν πάντα εκεί, ο άνθρωπος του οποίου η γοητεία ήταν ότι, σε μια εποχή υπερβολικού πολιτικού ενθουσιασμού, ήταν λίγο βαρετός, σχολιάζει ο Economist.
Τέσσερα χρόνια μετά, το Δημοκρατικό Κόμμα βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα παρόμοιο δίλημμα. Οι εν ενεργεία πρόεδροι πάντα κατεβαίνουν ξανά υποψήφιοι αν πιστεύουν ότι θα κερδίσουν τις προκριματικές εκλογές, αν και στο Δημοκρατικό Κόμμα υπάρχουν επιλογές.
Όμως οι Δημοκρατικοί είναι μια πιο τακτική ομάδα από ό,τι οι Ρεπουμπλικανοί αυτές τις μέρες. Κανένας σοβαρός υποψήφιος δεν επιθυμεί να αποσταθεροποιήσει την προεκλογική εκστρατεία ενός εν ενεργεία προέδρου. Και έτσι οι μόνοι αμφισβητίες του Μπάιντεν στις προκριματικές εκλογές μέχρι στιγμής είναι ένας πρώην πνευματικός σύμβουλος της Όπρα Γουίνφρεϊ και ένας αντιεμβολιαστής, όπως χαρακτηρίζει το βρετανικό Μέσο -χωρίς καν να τον κατονομάζει- τον υποψήφιο Τζον Φ. Κένεντι τον νεότερο. Αν το πεδίο παραμείνει έτσι, μπορεί να μην υπάρξουν καθόλου προκριματικά ντιμπέιτ των Δημοκρατικών το επόμενο έτος.
Η δημοτικότητα του Μπάιντεν δεν είναι τόσο κακή όσο φαίνεται
Και όμως, η θέση αυτή δεν είναι τόσο δυσάρεστη όσο φαίνεται. Ναι, οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν θέλουν να θέσει ξανά υποψηφιότητα ο Μπάιντεν. Αλλά ακόμα και λιγότερο πρόθυμοι Δημοκρατικοί θα στοιχηθούν πίσω από τον υποψήφιό τους. Και, το πιο σημαντικό, ένας ακόμη μεγαλύτερος αριθμός δεν θέλει άλλα τέσσερα χρόνια Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Ούτε η δημοτικότητα του Μπάιντεν είναι τόσο κακή όσο φαίνεται, αν το σημείο σύγκρισης δεν είναι μόνο οι προηγούμενοι Αμερικανοί πρόεδροι αλλά και οι σημερινοί πρόεδροι και πρωθυπουργοί άλλων ανεπτυγμένων χωρών.
Για παράδειγμα, ο Τζάστιν Τριντό στον Καναδά, ο Ρίσι Σούνακ στη Βρετανία και ο Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία έχουν ακόμη χαμηλότερα ποσοστά αποδοχής από τον Αμερικανό πρόεδρο.
Θεωρητικά, οι εν ενεργεία πρόεδροι κατεβαίνουν στις εκλογές με βάση το έργο τους. Αν ισχύει αυτό, ο Μπάιντεν θα μπορούσε να αισθάνεται πιο σίγουρος ενόψει των επερχόμενων εκλογών.
Έχει κάνει περισσότερα από σχεδόν οποιονδήποτε άλλον για να αποτρέψει τη Ρωσία από το να καταλάβει την Ουκρανία, χωρίς να αναπτύξει αμερικανικά στρατεύματα εκεί. Στην πατρίδα του, η μεγάλη του ιδέα ήταν να ακολουθήσει μια βιομηχανική πολιτική με στόχο την αύξηση της εγχώριας παραγωγής τσιπ ημιαγωγών, αμβλύνοντας έτσι την αμερικανική εξάρτηση από την Ταϊβάν, και να μοιράσει επιδοτήσεις με στόχο την επιτάχυνση της απεξάρτησης της αμερικανικής οικονομίας από τον άνθρακα.
Αυτό μπορεί να είναι ανεπιθύμητο στους υπέρμαχους του ελεύθερου εμπορίου (και σε ορισμένους συμμάχους), αλλά ταιριάζει με τη διάθεση μιας χώρας που έχει επωφεληθεί πλουσιοπάροχα από την παγκοσμιοποίηση, ενώ παραμένει πεπεισμένη ότι απειλείται από το εξωτερικό εμπόριο. Ως πρόεδρος, ο Μπάιντεν μπορούσε να κάνει συμφωνίες με τη Γερουσία που άλλοι δεν μπορούσαν, επειδή είχε περάσει 36 χρόνια εργασίας εκεί και ξέρει τη δουλειά.
