Σήμερα φαντάζει αδιανόητο. Στις αρχές του 20ου αιώνα όμως, στις ΗΠΑ, ήταν μια πραγματικότητα. Ο λόγος για την εσκεμμένη σύγκρουση αμαξοστοιχιών, ένα δημοφιλές «σπορ» στην «άγρια» Αμερική των αρχών του προηγούμενου αιώνα.
Όπως διαβάζουμε στο Atlas Obscura, από το 1896 έως τη δεκαετία του 1930, τα σκηνοθετημένα ατυχήματα τρένων ήταν ένα δημοφιλές -αν και καταστροφικό- γεγονός σε πανηγύρια και φεστιβάλ σε όλες τις ΗΠΑ, πολύ πριν κάποιος σκεφτεί να διαλύσει παλιά αυτοκίνητα ή να πραγματοποιήσει ένα ράλι με φορτηγά.
Μια από τις πρώτες σκηνοθετημένες καταστροφές τρένων πραγματοποιήθηκε το 1895 από έναν πωλητή σιδηροδρομικού εξοπλισμού ονόματι A.L. Streeter στο Οχάιο – και για τα επόμενα 40 χρόνια οι αντίστοιχες εκδηλώσεις θα πραγματοποιούνταν κατά παρόμοιο τρόπο.
Οι διοργανωτές έστηναν ένα κομμάτι σιδηροδρομικής γραμμής, συνήθως μήκους λίγο περισσότερο από μισό χιλιόμετρο. Στη συνέχεια τοποθετούσαν δύο παλιές ατμομηχανές στα δύο άκρα της γραμμής, τη μία απέναντι από την άλλη. Προσλάμβαναν δύο ριψοκίνδυνους μηχανοδηγούς, οι οποίοι με το σχετικό παράγγελμα θα έβαζαν στο φουλ τις μηχανές και θα πηδούσαν από τους συρμούς λίγο πριν τη σύγκρουση.
Το πλήθος είχε πληρώσει εισιτήριο για να παρακολουθήσει το συμβάν.
Είκοσι χιλιάδες θεατές
Μία τέτοια μεγάλη σύγκρουση, την οποίαν παρακολούθησαν περίπου 20.000 άνθρωποι, πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από τον William George Crush στο Γουάκο του Τέξας.
Έχοντας το… κατάλληλο όνομα για αυτή τη δουλειά, ο Crush εξασφάλισε δύο παλιές ατμομηχανές, τις Νο 999 και 1001, και τις έβαψε κόκκινες και πράσινες. Στη συνέχεια, οι υπάλληλοι του σιδηροδρόμου κατασκεύασαν ένα τμήμα της γραμμής ανάμεσα σε τρεις πλαγιές λόφων που σχημάτιζαν ένα φυσικό αμφιθέατρο, ιδανικό ώστε οι θεατές να έχουν καλεί εικόνα της σύγκρουσης.
Λόγω των χιλιάδων θεατών που αναμενόταν να παρακολουθήσουν το γεγονός, ο Crush έφτιαξε μια μικρή πόλη στην οποίαν έδωσε το όνομά του. Άνοιξε πηγάδια με νερό, έστησε μια σκηνή τσίρκου για να στεγάσει ένα εστιατόριο και έχτισε μια ξύλινη φυλακή σε περίπτωση που το κοινό ξέφευγε από τον έλεγχο. Προσέλαβε ακόμη και 200 αστυφύλακες για την τήρηση της τάξης. 
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1896, ο κόσμος άρχισε να φτάνει στο Crush με ατμοκίνητα τρένα. Μέχρι τις 4 μ.μ. είχαν φτάσει περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι, πολύ περισσότεροι από την αρχική εκτίμηση του Crush, καθιστώντας το Crush τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Τέξας, τουλάχιστον για λίγες ώρες.
Περίπου στις 5:10 μ.μ., ο Crush ανέβηκε στο άλογό του και κατευθύνθηκε προς ένα σημείο ανάμεσα στις δύο ατμομηχανές. Με το κούνημα του καπέλου του Crush, οι δύο αμαξοστοιχίες όρμηξαν η μία προς την άλλη. Οι ατμομηχανές έφτασαν τα 50 μίλια την ώρα πριν συγκρουστούν, συντριβόμενες σε μια μάζα από ατσάλι και θρυμματισμένο ξύλο πριν εκραγούν.
Ένας μάρτυρας περιέγραψε: «Υπήρξε μια στιγμή σιωπής, και στη συνέχεια οι δύο λέβητες εξερράγησαν ταυτόχρονα. Ο αέρας γέμισε με ιπτάμενα αντικείμενα από σίδερο και ατσάλι με μέγεθος που κυμαινόταν από γραμματόσημο μέχρι μισό κινητήριο τροχό».
Η παρακμή
Την ιδέα του Crush μετέτρεψε σε «βιομηχανία», λίγα χρόνια αργότερα, ο Joe Connolly, ο οποίος οργάνωσε περισσότερες από 70 σκόπιμες συγκρούσεις και κατέστρεψε τουλάχιστον 146 μηχανές μεταξύ του 1896 και 1932.
Στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, όμως, το εν λόγω «υπερθέαμα» άρχισε να χάνει τη δημοτικότητά του, επειδή η καταστροφή παλαιών αλλά κατά τα άλλα χρήσιμων μηχανών θεωρήθηκε σπατάλη στο αποκορύφωμα της Μεγάλης Ύφεσης.
Ο Connolly οργάνωσε τη τελευταία σύγκρουση τρένων στο πανηγύρι της Αϊόβα το 1932. Μετά τη σύγκρουση φέρεται να είπε: «Λοιπόν, αυτό ήταν».
Πηγή: ΟΤ
