Του Αντώνη Παντινάκη
Απ’ την Συρία και τη φρίκη του πολέμου, η κ. Ελένη Σταυρουλάκη βρέθηκε το απόγευμα της Δευτέρας στη Διοίκηση των Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Ηρακλείου, για τη βράβευση των εθελοντών Πυροσβεστών.
Εθελόντρια πυρονόμος η ίδια, ήθελε πολύ να βάλει τη στολή της, την οποία φορά και τιμά τα τελευταία 18 χρόνια στην Υπηρεσία του Ρεθύμνου. Όμως δεν πρόλαβε και αρκέστηκε να παρουσιαστεί με τα πολιτικά της.
“Ποτέ δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Πυροσβεστική, γιατί ίσως να μην αγαπούσα και το θεσμό του εθελοντή Πυροσβέστη. Ενώ θα μπορούσα να είχα μπει από τις πρώτες γυναίκες στο Σώμα, δεν το έκανα ποτέ”, εξομολογείται, ανατρέχοντας σε όσα τραγικά συνάντησε στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας: “Οι συνθήκες ήταν πολύ άσχημες. Είδαμε ανθρώπους να πεινάνε, να φωνάζουν, να κλαίνε. Ήταν πολύ άσχημη η κατάσταση. Παρείχαμε βοήθεια σε ιατρεία, προσφέραμε τρόφιμα. Ό,τι μπορούσε ο καθένας. Είναι πολύ δύσκολο κι επικίνδυνο το κομμάτι αυτό”.
Η κ. Σταυρουλάκη, που εκτός Σώματος είναι “ελεύθερος επαγγελματίας”, εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες έχει αφιερώσει τη ζωή της στον εθελοντισμό: “Στη Συρία έχω πάει τρεις φορές. Είμαστε μία ομάδα. Όποτε μπορώ βοηθάω και τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που δεν έχουν γονείς. Είναι πολύ δύσκολες αυτές οι καταστάσεις. Έχουμε πάει πάρα πολλά ταξίδια (στην Τουρκία, την Γερμανία και την Αμερική) και ανταλλάσσουμε απόψεις με άλλους εθελοντές. Οι εθελοντές της Νέας Υόρκης έβαλαν στο Σωματείο τους, την Πανελλήνια Ένωση Εθελοντών Πυροσβεστικού Σώματος. Εκεί δεν μπαίνεις πολύ εύκολα. Σχεδόν κάθε χρόνο πηγαίνουμε κάποια άτομα και κάνουμε μία εκπαίδευση”.
Επιμένει και υποστηρίζει με πάθος την άποψη ότι “είμαστε καθαρά ένα πυροσβεστικό άμισθο Σώμα”. Τα περιστατικά που έχει ζήσει, πολλά.
“Καθένα έχει και τη δική του ιδιομορφία”. Ένα όμως της έχει μείνει “πάρα πολύ”: “Ήταν πριν αρκετά χρόνια. Ήμουν στην Πάτρα και είχαμε πάει σ’ ένα βουνό να κάνουμε μία εκπαίδευση. Επειδή όμως ο καιρός ήταν πάρα πολύ άσχημος κατεβήκαμε νωρίς στην πόλη. Περνώντας λοιπόν από μία πολυκατοικία – ήδη βέβαια γνώριζα το διοικητή και βρισκόμασταν εκεί με έναν άλλο εθελοντή από άλλο μέρος της Ελλάδας- με την άδειά του, εφόσον είχαμε όλο τον υαλοτεχνικό εξοπλισμό, λάβαμε μέρος στο περιστατικό.
Είχα πάρει φωτιά όπως σας είπα μία πολυκατοικία κι είχαν βγάλει όλα τα άτομα έξω κι έναν κύριο. Δεν θα το ξεχάσω αυτό. Ο κύριος αυτός ήταν με σκισμένη ομπρέλα, έκλαιγε, δεν είχε παιδιά, δεν είχε κανένα. Φώναζε και ζητούσε συνέχεια το σκυλάκι και τα παπούτσια του.
Με εντολή του διοικητή μπήκαμε μέσα στο σπίτι του. Το ένα παιδί έβγαλε το σκυλί κι εγώ βρήκα ένα ζευγάρι παπούτσια σε ένα κομοδίνο και του τα έδωσα. Ο άνθρωπος άρχισε κι έκλαιγε και μας αγκάλιασε. Μου έμεινε πάρα πολύ όλο αυτό το περιστατικό”.
Βασική της αρχή, η ανιδιοτελής προσφορά: “ Μπορούμε να δίνουμε πράγματα χωρίς να περιμένουμε να συμβεί κάτι σοβαρό”, θα επισημάνει με την προτροπή - επιμύθιο ότι "κι εδώ να είμαστε, πρέπει να προσφέρουμε ένα ποτήρι νερό σε όποιον το έχει ανάγκη. Είναι πάρα πολύ καλό κι αυτό”. Και πάνω απ' όλα ανθρώπινο.
Η ομορφιά της ανθρώπινης φύσης κρύβεται σε απλές καθημερινές πράξεις. Ας την "ξεκλειδώσουμε", μία απόφαση είναι!
