Του Κώστα Μπογδανίδη
Μα, γιατί δεν γράφετε συνέχεια , δεν μιλάτε, δεν φωνάζετε μπας και γίνει επιτέλους κάτι; Φωνές απόγνωσης, κραυγές αγανάκτησης από πολύ κόσμο που καθημερινά μας παροτρύνει να γράφουμε για την παραβατικότητα, τα όπλα, για τα χάλια του δρόμου, την απαράδεκτη οδηγική συμπεριφορά μας, τη νοοτροπία που μέχρι σήμερα έχει φέρει το κοντέρ του χάρου στο να γράφει 47 νεκρούς και ποιος ξέρει πόσους άλλους περιλαμβάνει στη λίστα αναμονής.
Είναι όλοι αυτοί- θα ήθελα να είναι και οι περισσότεροι!- που δεν αντέχουν να βλέπουν τη γενοκτονία στην άσφαλτο, που δεν περιμένουν να τους χτυπήσει το κακό την πόρτα για να ...αντρανίσουν. Και καλούν όσους έχουν μια πένα, ένα δημόσιο λόγο να βγουν και να μιλήσουν, να επαναφέρουν συνεχώς το πρόβλημα, να μην ξεχαστεί μαζί με τα αθώα ή όχι θύματα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της Κρήτης. Οι κρητικές αποχρώσεις του γκρι όπως συνηθίζει να λέει ένας φίλος. Ίσως και του μαύρου. Εκείνη που θεωρεί ότι όλα τα σκουπίδια πρέπει να μπαίνουν κάτω από το χαλάκι, για να μην μας…κακολογούν οι άλλοι. Αυτός ο άρρωστος εγωισμός που λες πιο…κρητικό-λεβεντομ…πεθαίνεις!
Αναφέρομαι και στο παράδειγμα με το... ωραίο μήνυμα κρητικοπούλας που μας ήρθε- και δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό- μετά τις απανωτές δημοσιεύσεις και επισημάνσεις για τα τροχαία (κρατώ και την ορθογραφία της κυρίας…):
«Cretalive το χεις γ@μησει καθε μερα να μετρας νεκρους και να δημοσιευεις ατυχηματα. στην υπολοιπη ελλαδα που συμβαινουν καθημερινα γιατι δεν δημοσιευονται και νομιζουν οι εξω απο την κρητη πως μονο εδω συμβαινουν και μας κατηγορουν για κουπες ? οσο γελιοι ειστε εσεις που προβαλετε μονο τα κακα του νησιου τοσο πιο γελιοι ειναι ολοι εκεινοι που καθονται και σας ακολουθουν μονο για να μας ταραζεται τη μερα. ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΠΙΑ. μπλοκ να ησυχασω»!
Μην σπεύσετε να πείτε πως είναι…μεμονωμένο περιστατικό. Συγνώμη που σας το λέω τόσο ωμά, αλλά κάνετε λάθος. Τραγικό λάθος. Είναι πολλοί, είναι γύρω μας, οδηγούν, πίνουν, πυροβολούν, δεν λογαριάζουν τίποτα. Εμείς μάλλον ζούμε ανάμεσά τους…
Η ζωή των άλλων για όλους αυτούς είναι ένα…μηδενικό. Μόνο η πάρτη τους τούς ενδιαφέρει, γιατί αυτό έμαθαν, αυτό τους είπανε, αυτό μόνο ξέρουν! Κι όταν λέω «πάρτη τους» δεν εννοώ τη ζωή τους αυτή καθ’ εαυτή, αλλά το…κομμάτι τους, εκείνο που στιγμιαία τους βγάζει από την ψυχολογική τους άβυσσο και εκεί επανέρχονται όταν για λίγο είναι νηφάλιοι.
Ναι, μας τρομάζει το μέγεθος της ανοησίας που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο όσο αυτοί πίνουν, κινούνται, πυροβολούν, γκαζώνουν, και…προκαλούν χάος. Το δράμα έτσι κι αλλιώς το ζουν άλλοι, σε αυτούς δεν φτάνουν τα…νέα δεν τους αφορούν άλλωστε! Η ανοησία τους δεν έχει όρια, δεν βάζουν πλαίσια στη ζωή τους.
Δεν είναι παραδοξότητα, είναι μια αλήθεια αυτό που έλεγε ένας Αμερικάνος συγγραφέας: Η ευφυΐα έχει τα όριά της, αλλά η βλακεία δεν έχει αυτό το μειονέκτημα.
