της Ιωάννας Τοπούζη
Είχα ετοιμάσει ένα τελείως διαφορετικό άρθρο για αυτό το Σάββατο. Ήθελα να γράψω για τη γιαγιά μου, για όλα αυτά που μας χάρισαν οι ηλικιωμένοι πια, παππούδες ή γονείς μας. Για όλη αυτή την τρυφερότητα και την αγάπη που κάποιοι εισπράξαμε στο μεγάλωμα μας, για όλα αυτά που μας δόθηκαν με τόση ανιδιοτέλεια …και άλλα πολλά…
Άλλαξα γνώμη όμως, το DNA μου βοά να φωνάξω το όνομα μου….
Με θυμάμαι από παιδί να χρειάζεται να υπερασπιστώ το αυτονόητο..Μαθήτρια να διαδηλώνω για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, ενήλικη να διαδηλώνω για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, μητέρα φοιτήτριας πια, να διαδηλώνω για Ελληνικότητα της Μακεδονίας … Η Ιστορία για τους λαούς γράφεται μια φορά κι όσες φορές θελήσει κάποιος να αλλάξει τα γραμμένα της σημαίνει ότι «παίζει» πολιτικό παιχνίδι…
Βρώμικα πολιτικά παιχνίδια, με την ανοχή των κυβερνήσεων της χώρας μου, με βιάζουν καθημερινά..Ζω στη Θεσσαλονίκη την πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Γεωγραφικά δίπλα στο κράτος των Σκοπίων. Δε θα με αφορούσε τι ζητούν, επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις τους..Μπορώ να αγνοήσω την παράνοια τους και να ζήσω ειρηνικά δίπλα τους..Ζω όμως σε μια περιοχή, που ο πόνος της προδοσίας είναι καθημερινός… Στέκεσαι στο φανάρι και η πινακίδα του μπροστινού έχει εδώ και χρόνια, το χαρακτηριστικό «ΜΚ» στο σημείο που αναγράφεται η χώρα και εσύ ξέρεις πως δεν είναι Έλληνας, δεν είναι Μακεδόνας. Τρώνε δίπλα σου στα ρεστοράν και ακούς στα σλάβικα να απαντούν ότι είναι Μακεδόνες κι εσύ ξέρεις ότι δεν είναι Έλληνες. Που να βρεις στομάχι να μαλώνεις νύχτα μέρα..μια διαρκής διαπραγμάτευση της αλήθειας, του αυτονοήτου..
Κάθε φορά που πέφτει στην αντίληψη μου κάτι τέτοιο εκφράζω την αλήθεια της Ιστορίας. Ρωτώ ευθέως, «από πού και ως που;»..όταν ακούσω κάποιον Σλάβο να εκφράζει την ψεύτικη ταυτότητα του. Πολλές φορές τα παιδιά μου νιώθω ότι αισθάνονται αμήχανα, με χαρακτηρίζουν γραφική… «Μα ρε μαμά, έλεος πάλι! Πάλι εμείς θα γίνουμε θέμα;»
Είμαι μητέρα ενός 13χρονου κοριτσιού, που δυσκολεύεται να κατανοήσει το λόγο που πρέπει κάποιος να υπερασπιστεί το όνομα του, της φαίνεται απλά αδιανόητο.. Όπως εξηγώ σε εκείνη θα γράψω απλά αυτό που νιώθω… Το όνομα μου είναι Ιωάννα Τοπούζη, το φέρω από τη γέννηση μου, μου του έδωσαν οι πρόγονοι μου, γράφτηκε και δεν αλλάζει… Είναι δικό μου και έχω κρατικά έγγραφα για να βεβαιώνω ότι είμαι ακριβώς αυτό το πρόσωπο… Ποια λογική έχει να κυκλοφορεί κάποια που θα ζητά από άλλους να βεβαιώνουν ότι είναι η Ιωάννα Τοπούζη ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ; Κι αν βρέθηκαν κάποιοι να πουν ναι, από μένα γιατί ζητά να επιβεβαιώσω ότι αποδέχομαι να πάρει το όνομα μου;
Σε λογικά πλαίσια, αυτό θα ήταν κάτι που θα είχε νομικές συνέπειες..το καταλαβαίνει και η Μελένια το παράλογο… Αν δεν υπήρχαν νομικές συνέπειες θα χαρακτηρίζαμε την αιτούσα «τρελή» και θα τελείωνε…. Δεν θα υπήρχε χώρος για καμία διαπραγμάτευση και καμία συνθήκη. Εδώ τώρα τι έχουμε;
ΜΟΝΟ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!
Μια προδοσία που πονάει πολλαπλά, με κάθε τρόπο..Δίνουν το όνομα μου, χωρίς να το επιτρέπω εγώ… Βγαίνω στους δρόμους να αντιδράσω δημοκρατικά στην παράλογη δράση τους και με «σκοτώνουν» με τα χημικά τους, μόνο και μόνο γιατί φοβούνται την αλήθεια. Με «κάνουν» να φαίνομαι μειονότητα, με διχάζουν, με βλέπουν οι συμπολίτες μου στους δρόμους, με αποκαλούν ακροδεξιό στοιχείο, εθνικίστρια, μα εμένα απλά με πνίγει το δίκαιο μου..Το δίκαιο ενός ολοκλήρου λαού… Με χλευάζουν γιατί θέλω να υπερασπιστώ την Ιστορία μου σαν έθνος και ό,τι μου άφησαν οι πρόγονοι μου, από μια χούφτα τρελούς και απάτριδες ..Όνομα, έδαφος, γλώσσα…
Με ταπεινώνουν στα παιδιά μου, σε αυτά τα παιδιά που ανέθρεψα μιλώντας τους για μια γλυκιά πατρίδα, που έχει τον ομορφότερο ουρανό, τα πιο περήφανα βουνά, τον πιο λαμπερό ήλιο. Μια πατρίδα που δυστυχώς με αίμα μας παραδόθηκε από τους προγόνους μας, μιας και είχαμε την ατυχία να μην έχουμε τους καλυτέρους γείτονες… Μια πατρίδα που φέρει τόσα όμορφα από το παρελθόν κι έχουμε χρέος οι μάνες να δημιουργήσουμε συνειδήσεις πολιτών του παρόντος της, που θα γράψουν άξια ιστορία για το μέλλον…
Επιστρέφοντας σπίτι μου, καθημερινά αντικρίζω το άγαλμα το Μεγάλου Αλεξάνδρου, σε στάση μάχης πάνω στο περήφανο άτι του… συχνά πέφτει το φως της δύσης του ηλίου πάνω του και πλημμυρίζει η καρδιά μου στίχους….
Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους βάρβαρους κι ελεύθερη είσαι τώρα! Ήσουν και θα ΄σαι ελληνική, Ελλήνων το καμάρι, κι εμείς Ελληνόπουλα σου πλέκουμε στεφάνι…..
Σήμερα 25η Ιανουαρίου του 2019,μετά τα τόσα συλλαλητήρια ,ψηφίστηκε στη Βουλή των Ελλήνων, η μεγαλύτερη προδοσία της νεότερης Ιστορίας. Βρίσκομαι στην Αθήνα για επαγγελματικούς λογούς και ενώ η πατρίδα ξεπουλιέται κανείς δεν αντιδρά… Θέλω να φωνάξω παντού το όνομα μου «ΕΛΛΗΝΙΔΑ!» και έρχονται στο μυαλό μου τα παιδιά μου….… «Μα ρε μαμά, έλεος πάλι!!!! Πάλι εμείς θα γίνουμε θέμα;;;» .Ναι!Ας γίνουμε θέμα, γιατί δεν έχει να κάνει με εμάς αλλά με την αλήθεια!!!Αυτό έχω να παραδώσω στα παιδιά μου… μια φωνή!
Είμαι Ελληνίδα, Μακεδόνισσα, Βορειοελλαδίτισσα κι αυτά τα τρία ονόματα μου είναι Ένα!
Γιατί κάνετε τόση ησυχία! Γιατί δεν υπερασπίζεστε την αλήθεια; Τα δάκρυα μου τρέχουν και δεν ξέρω τι να γράψω για αυτό που συμβαίνει ,για αυτό που νιώθω …
Θυμάμαι μόνο ένα ποίημα …ένα ποίημα που θέλω να φωνάξω σε κάθε συμπατριώτη μου που δεν αντιδρά, είτε γιατί δεν πιστεύει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, είτε γιατί μένει σε άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδος και νομίζει πως δεν τον αφορά….
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…»
Είμαι Μακεδόννισα…. και μπορώ να είμαι ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΔΑ!
