Αγαπητό Cretalive,
Ονομάζομαι Μ.Π.
Η ταυτότητά μου σαφώς περιλαμβάνει κι άλλα στοιχεία τα οποία αποφάσισα σε αυτή την ανάρτηση να μην αναφερθούν καθώς θεωρώ ότι έτσι είναι καλύτερα να μοιραστώ μαζί σας τη βάσανό μου, ως ένα «ανώνυμο» μέλος αυτής της κοινωνίας δηλαδή, το οποίο , ελλείψει συγκεκριμένων γνωρισμάτων, συγκλίνει με τον άλλο άνθρωπο που ενδεχομένως ταλαιπωρείται παρομοίως.
Και αυτό χάρις μιας «παιδικής» αν θέλετε σκέψης που πιστεύει ότι όταν συμβεί το κακό, πίσω από την όποια ταυτότητα- που άλλωστε επί της ουσίας δεν έχει και καμιά σημασία - κρύβονται πόνοι και δάκρυα και ξενύχτια και κατάθλιψη κι άλλων ανθρώπινων υπάρξεων που ταυτίζονται μεταξύ τους κι ας έχουν διαφορετικά ονοματεπώνυμα.
Εντάξει.
Ονομάζομαι λοιπόν Μ.Π.
Είμαι μια γυναίκα της διπλανής σας πόρτας που τα τελευταία πέντε χρόνια παλεύω με τον καρκίνο του μαστού.
Από την ογκεκτομή προ πενταετίας την οποία ακολούθησε ακτινοβολία και ορμονοθεραπεία τον προηγούμενο χρόνο βρέθηκα αντιμέτωπη με την μαστεκτομή λόγω υποτροπής της νόσου την οποία συνόδευσαν μερικές, δυστυχώς , αποτυχημένες προσπάθειες αποκατάστασης του ακρωτηριασμού μου, εξαιτίας της προγενέστερης ακτινοβολίας , οι οποίες κατέληξαν μέχρι και σήμερα σε ένα ανοικτό τραύμα.
Έτσι η οριστική λύση δεν ήταν άλλη παρά μια περισσότερο εξειδικευμένη και πιο πολύπλοκη αποκατάσταση που εξαιτίας της οικονομικής μου κατάστασης δεν μπορούσε να γίνει παρά σε δημόσιο νοσοκομείο.
Κι εδώ αρχίζει η ανάβαση του δικού μου Γολγοθά, σε συνδυασμό με τη πλήρη κυβερνητική απαξίωση του ΕΣΥ, καθώς δυό φορές μέχρι τώρα η προγραμματισμένη ιατρική πράξη – για διαφορετικό λόγο κάθε φορά- ακυρώνεται. Και ας σημειωθεί , προς άρση κάθε παρεξήγησης, ΧΩΡΙΣ ευθύνη των θεραπόντων ιατρών μου.
Δεν γνωρίζω πόσες/σοι από εσάς το έχετε ζήσει , κι αν εννοείτε αυτό που λέω , αν καταλαβαίνετε δηλαδή ότι για να φτάσει κανείς στο σημείο της άνευ όρων παράδοσης στην ιατρική επιστήμη και τέχνη , σημαίνει πολύ δουλίτσα με τον εαυτό του προκειμένου να καταλήξει σε μια μαθηματική ανισότητα όπου η ελπίδα υπερτερεί του φόβου.
Κι όταν συμβαίνει ΚΑΤΙ , ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ - που στην τελική το ΓΙΑΤΙ δεν ενδιαφέρει κιόλας – και χαλάσει την παραπάνω σχέση δυστυχώς γυρνάει τον ασθενή στο σημείο ΜΗΔΕΝ, σε αυτό το σημείο δηλαδή που αν δεν μπορέσει (κι είναι απολύτως ανθρώπινο ξέρετε) να το (ξανά)υπερβεί, τον βυθίζει στα μαύρα σκοτάδια της απόγνωσης και της παραίτησης με ότι αυτό συνεπάγεται, καθώς όπως είπε και η αγαπημένη Κική Δημουλά :
« Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα ότι θα πείραζα , ότι θα αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό είναι μια ήττα. Καθαρή ήττα».
Ευχαριστώ για το χρόνο και το χώρο σας.
Μ.Π
