Πενήντα δύο Νοέμβρηδες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η γενιά μας έχει την ιστορική ευθύνη να αναστοχαστεί και να ανασυντάξει τις δυνάμεις της, προκειμένου να διασφαλίσει πως η δική μας ζωή δεν θα κυλήσει σαν ένα ατελείωτο μοιρολόι, αλλά θα καταστεί ένα εμβληματικό, πολύχρωμο έργο τέχνης. Για να πραγματωθεί όμως η κοινωνική μας εξύψωση, καθίσταται αναγκαίο να γυρίσουμε την πλάτη σε εκείνους που δεσμεύουν το μέλλον μας και εξαντλούν κάθε σπιθαμή από την ενέργεια και τη διάθεσή μας για την εξυπηρέτηση των ιδιοτελών συμφερόντων τους.
Για ακόμη ένα καλοκαίρι, μεγάλο μέρος της νεολαίας αντάλλαξε τις προσωπικές στιγμές ευτυχίας και γαλήνης με τη δουλειά στα σύγχρονα κάτεργα της τουριστικής βιομηχανίας. Έτσι, προκειμένου να βιοποριστούμε, συμβιβαστήκαμε να δουλεύουμε σε συνθήκες γαλέρας και εργασιακού μεσαίωνα, με μισθούς πείνας, στηριζόμενοι στην ελεημοσύνη των εύπορων καταναλωτών.
Για ακόμη μία τουριστική περίοδο, οι σεζονίστες συνεχίσαμε να αντιμετωπιζόμαστε ως φθηνό και αναλώσιμο μέσο παραγωγής υπεραξίας. Πιο συγκεκριμένα, η υπερεργασία από την αυγή μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες —με την ευλογία των κυβερνώντων μας, οι οποίοι νομιμοποίησαν την εκμετάλλευση με την κατάργηση του 8ώρου— καθώς και η κατάπτυστη διαχείρισή μας από την κυνική εργοδοσία, συνέθεσαν ένα πλαίσιο δυστυχίας, απογοήτευσης και συμβιβασμού. Απόρροια όλων αυτών αποτέλεσε η εξουθένωσή μας, η οποία φαίνεται να λειτουργεί ως μέσο απεμπόλησης των ευγενών ιδανικών μας, προκειμένου να καταστούμε πιστοί υπηρέτες της εξουσίας.
Δεν αποτελεί βέβαια μυστικό πως διαχρονικά οι εργάτες του τουρισμού υπόκεινται σε τρομερά βάσανα, με τη συνενοχή και τη συγκάλυψη της κυβέρνησης και των κρατικών θεσμών. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα αφεντικά κατακρατούν μέρος των μπουρμπουάρ, δεν πληρώνουν τις υπερωρίες που καταγράφονται με την κάρτα εργασίας και αφαιρούν από τους μισθούς ποσά που έχουν καταβάλει ως επιδόματα, προκειμένου να τα «αποσβέσουν».
Την ίδια στιγμή, οι εξουσιαστές μας θεσμοθετούν τη φορολόγηση των tips και αποδυναμώνουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Με αυτόν τον τρόπο συντελούν στη δημιουργία πρόσφορου εδάφους για να συνεχίσει να καλλιεργείται η ανισότητα και ο εργοδοτικός αυταρχισμός.
Συνιστά τρομερή ειρωνία ότι εκείνοι που τρώνε με χρυσά κουτάλια αστακομακαρονάδες σε υπερπολυτελή σκάφη είναι οι ίδιοι που κάνουν υποδείξεις νομιμοφροσύνης, σύνεσης, υποταγής και συμβιβασμού σε εμάς που εργαζόμαστε ως είλωτες κάτω από τον ήλιο, προκειμένου να αυξήσουμε τα κέρδη τους.
Αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρώπινης υπόστασης αυτοί που μοιράζουν τα υπερπλεονάσματα —που προέρχονται από τη φοροληστεία των γονιών μας— σε λίγους και εκλεκτούς, να σφίγγουν καθημερινά τις αλυσίδες σε εμάς, που αγωνιούμε να εξασφαλίσουμε ακόμη μία μέρα έντιμης ζωής.
Δεν δύναται να βολευτούμε με αυτό το καθεστώς αδικίας, που αναγκάζει τα παιδιά από τα λαϊκά στρώματα να λιμνάζουν στα βουρκώδη νερά της εργοδοτικής ασυδοσίας, αντί να κολυμπάνε σε γαλαζοπράσινα πελάγη.
Από την πλευρά μας, όμως, εμείς οι σεζονίστες έχουμε πανανθρώπινο χρέος να συνειδητοποιήσουμε τον κοινωνικό μας ρόλο και να αποτινάξουμε τη νοοτροπία της δουλοπρέπειας και της υποταγής. Δεν έχουμε άλλη εναλλακτική πέρα από το να αντιπαλέψουμε αυτό το σύστημα που νομοτελειακά μας οδηγεί στην ατομική και συλλογική καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος,πέρα από το να αμφισβητήσουμε τη σημερινή πραγματικότητα, η οποία αναγκάζει πολλούς εργαζομένους στην εστίαση να καταφεύγουν σε τεχνητούς παραδείσους (αλκοόλ, ναρκωτικά, τζόγος), επιζητώντας στιγμιαία λήθη.
Οφείλουμε να αναθαρρήσουμε, να απαγκιστρωθούμε από τη λογική του ατομισμού και του άσκοπου ανταγωνισμού που μας έχουν εμφυτεύσει και να σφίξουμε τις γροθιές μας, διεκδικώντας μια ζωή που θα προτάσσει τις ανθρωπιστικές αξίες πάνω από τα οικονομικά συμφέροντα.
Τέλος, όσο κι αν μοχθούν οι ανάξιοι διαχειριστές του συστήματος να μας καταστήσουν «θρεφτάρια» κλεισμένα στα σύγχρονα πνευματικά και ψυχικά «σφαγεία», εμείς —οι φορείς της ελπίδας— θα συνεχίσουμε να συνάπτουμε σχέσεις αμοιβαίας κατανόησης και αλληλεγγύης!
Άλλωστε, η σεζόν έχει και τα ωραία της, αφού συνεργάζεσαι με ανθρώπους που προέρχονται από μακρινούς τόπους, με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές, με άτομα που έχουν μεγαλώσει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και πείνας,με συνανθρώπους οι οποίοι, παρόλο που έχουν διασχίσει ωκεανούς στοιβαγμένοι σε σαπιοκάραβα και σήμερα πλένουν πιάτα όλη μέρα, δεν έχουν απολέσει το χαμόγελο τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, η συνύπαρξη αυτή αποτελεί αναντικατάστατη εμπειρία καθώς σε γεμίζει με την αισιοδοξία ότι, όταν ωριμάσουμε, ίσως καταφέρουμε να ζήσουμε μονιασμένοι, έχοντας καταπολεμήσει τους τεχνητούς διαχωρισμούς που μας απροσανατολίζουν και μας διχάζουν.
Γιώργος Χατζάκης
πρόεδρος του Φ.Σ. Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης
