Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη
Μόλις έρχεται ο χειμώνας κάθε χρόνο η μικρή Ίζαμπελ νιώθει το κρύο να της περονιάζει τα κόκκαλα. Ο πάγος καλύπτει τις άκρες του σιδερένιου κρεβατιού και του παραθύρου του δωματίου της. Στο σπίτι που έμενε δεν υπήρχε θέρμανση και οι γονείς της δεν είχαν αρκετά χρήματα για να πληρώνουν τους λογαριασμούς. Δεν στεναχωριόταν όμως πολύ, γιατί ήξερε πως η αγάπη που είχαν μεταξύ τους τους έκανε πολύ δυνατούς. Κι ήρθε εκείνη η μέρα που αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι και τη γειτονιά τους και να μετακομίσουν στην άλλη άκρη της πόλης.
Τώρα η Ίζαμπελ ένιωσε μοναξιά και θλίψη για πρώτη φορά. Σιγά σιγά κατάλαβε πως κανένας δεν νοιαζόταν για το τι είναι, έχει ή κάνει ο άλλος κι ήταν τόσο έντονη αυτή η αίσθηση που άρχισε σιγά σιγά να «χάνει» την αυτοπεποίθηση και οντότητά της. Έγινε σχεδόν …αόρατη. Πρόσεξε πως και άλλοι πολλοί γύρω της είχαν γίνει σαν αυτήν. Κι ενώ περπατούσε θλιμμένη και νιώθοντας ασήμαντη κι απαρατήρητη πρόσεξε πως μια κυρία δίπλα της σχεδόν, φύτευε λουλούδια σε άδεια δοχεία από μπογιές. Ύστερα είδε κι έναν άνδρα να ταΐζει τα πουλιά στο δάσος και ένα μικρό αγόρι που είχε έρθει από μία άλλη πατρίδα να επισκευάζει ποδήλατα άλλων… Τότε της ήρθε μια ιδέα, τόσο δυνατή και ευφυής που η ζωή της άλλαξε και συγχρόνως και όλων των άλλων που ζούσαν δίπλα της οριστικά!
Τρυφερή, συγκινητική και πολύ αληθινή η ιστορία του Tom Percival. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι των ανθρώπων της διπλανής πόρτας ή ίσως και δικής μας για το δικαίωμα όλων μας να ανήκουμε κάπου. Να έχουμε σπίτι για να μείνουμε, φαγητό, νερό, φίλους, προστασία και …ζεστασιά. Γιατί όλα όσα πολλοί από μας θεωρούμε σαν δεδομένα για κάποιους άλλους είναι όνειρο ζωής. Η φτώχεια είναι μια κατάσταση που δεν πρέπει να μας προκαλεί ντροπή αλλά έναν λόγο να ανακαλύπτουμε τις κρυμμένες ικανότητες, την δύναμη και τις ευκαιρίες για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Η Αόρατη είναι μια ιστορία γροθιά στο στομάχι όλων. Ζούμε σε εποχές που άνθρωποι άστεγοι είναι χιλιάδες. Πολλοί πεινάνε, δεν έχουν δουλειά και αδυνατούν να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή. Ο Tom Percival που μεγάλωσε κι ο ίδιος σε ένα τροχόσπιτο χωρίς θέρμανση, ρεύμα και ρούχα μόνο από δεύτερα χέρια γιατί ήταν φτωχός μας διηγείται μέσω της Ίζαμπελ, της ηρωίδας του, το συναίσθημα του να νιώθεις πως δεν υπάρχεις για τους άλλους. Ταυτόχρονα μας προτρέπει να μην λυγίζουμε στις απογοητεύσεις και τα δύσκολα της ζωής αλλά να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να προχωράμε μπροστά και με το κεφάλι ψηλά. Παρηγοριά για εκείνον ήταν ο δανεισμός βιβλίων από την κινητή βιβλιοθήκη, για την Ίζαμπελ είναι να βοηθά τους άλλους και να εμπνέεται από τις διαφορετικές ιδέες και οπτικές τους στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων.
Ένα βιβλίο εν συναίσθησης με πολύ βαθιά και ιδιαίτερα μηνύματα αισιοδοξίας, θάρρους και αγάπης για τη ζωή. Ένα βιβλίο για το «μαζί», την αλληλεγγύη την φιλία και την οικογένεια. Στα δύσκολα χρειάζονται ενωμένες δυνάμεις και πολύ ισχυροί δεσμοί αίματος και συντροφικότητας. Για τα όνειρα και τις δεύτερες ευκαιρίες που πρέπει να μην τις αφήνουμε να περνάνε από μπροστά μας ανεκμετάλλευτες αλλά να αγωνιζόμαστε πάντα για καλύτερο αύριο. Για το χρώμα που είναι απαραίτητο στη ζωή μας ,την χαρά, την δημιουργία και την αλληλεγγύη.
Ένα βιβλίο που ο ίδιος ο Tom Percival έχει εικονογραφήσει μοναδικά.
Ψάξτε το και θυμηθείτε πως ο κόσμος ανήκει σε όλους και πως πάντα υπάρχει μια θέση, κάπου, για τον καθένα μας!
Δείτε εδώ : https://ikarosbooks.gr/985-i-aorati.html
και διαβάστε ένα απόσπασμα : https://issuu.com/ikarosbooks/docs/9789605723712
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/
