της Μαρίας Λιονάκη
Πότε πέρασε το προηγούμενο καλοκαίρι, πότε ήρθε το φθινόπωρο, πότε ήρθε και πέρασε ο χειμώνας κανείς δεν το κατάλαβε. Πότε ήμασταν μικρά παιδιά, πότε ενηλικιωθήκαμε , αλλά δεν ενηλικιωθήκαμε και είμαστε μεγάλα παιδιά, επίσης. Μήπως ο χειμώνας ήρθε, αλλά εμείς λείπαμε; Μήπως δεν ήρθε ποτέ; Κι ας τον περιμέναμε όλοι; Με τα ριχτάρια τα βαριά και τα χαλιά μας τα μάλλινα , με τη διάθεση τη μάλλινη και τα κέφια τα βαριά. Με ένα ρεμβασμό, ρομαντισμό που έμεινε μετέωρος να τραμπαλίζεται, να προσπαθεί να βρει, όσα περίμενε, να ισορροπήσει στην κούνια των θέλω και των πρέπει. Που προσπαθούσε να πετύχει ισοζύγιο ονείρων και καθημερινότητας. Που προσπαθούσε να καταλάβει το πόθεν έσχες των πράξεων του, των αντιδράσεων του. Που καρτερούσε τζάκι, μαλακιά κουβερτούλα και μαλακιά ενδοσκόπηση. Που καρτερούσε βροχές και καταιγίδες.
Έρχονται οι βροχές κι οι καταιγίδες, όταν τις καρτερείς, προγραμματισμένα; Είναι κάτι σα γάμος που δεν κρύβει εκπλήξεις; Είναι κάτι σαν ενήλικη ζωή, που είναι με σχέδιο; Παίρνουν οι βροχές κι οι καταιγίδες από λόγια, από παρακάλια; Υπακούουν σε κανόνες, δέχονται αιτήσεις, υποδείξεις; Αν η καταιγίδα υπάκουε σε νόμους, κανόνες δε θα έχανε τη μαγεία της, αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο της το διακριτό, το μυστηριακό; Τον αιφνιδιασμό που παραδοσιακά τη διακρίνει; Που της προσθέτει γοητεία;
Εκπληρώθηκε αυτός ο χειμώνας ή μήπως είναι ένα ακόμα ανεκπλήρωτο που προστέθηκε στα τόσα άλλα; Όσα δε ζήσαμε και μας στοιχειώνουν τα βράδια. Όσα δεν ποθήσαμε αρκετά, για να τα προσπαθήσουμε πολύ και να τα κάνουμε πράξη. Εμείς πάντως τον χειμώνα με ανθοδέσμη στο σταθμό του τρένου, στο σταθμό του χρόνου τον περιμέναμε. Φορώντας τα καλά μας, τα ζεστά μας ρούχα. Με τις ομπρέλες πρόχειρες. Μήπως η στάση αυτή, το δρομολόγιο αυτό έχει καταργηθεί και δεν το ξέρουμε; Μήπως η εποχή αυτή δεν υπάρχει πια και πρέπει να ανατυπωθούν τα σχολικά βιβλία, οι μετεωρολογικοί χάρτες; Μήπως το τρένο πια εκτελεί τη γραμμή φθινόπωρο, άνοιξη, καλοκαίρι; Γιατί εκτελούνται έργα κι άλλαξε δρόμο, κάνει παράκαμψη ; Μήπως ο χρόνος έχει αποκληρώσει τον ένα του γιο, γιατί ξενυχτούσε πολύ και ήταν άστατος στα αισθηματικά του; Μήπως τα άλλα παιδάκια δεν τον έπαιζαν τον χειμώνα κι αυτός σούφρωσε παραπονεμένος το μουτράκι του και κάθισε στην άκρη; Μήπως ο χειμώνας παντρεύτηκε την άνοιξη, αλλά δεν άντεχε την γκρίνια της, χώρισε, έφυγε και τώρα αναζητείται; Του έκανες κάτι εσύ και τσατίστηκε;
Βροχή, καταιγίδα τα ερωτηματικά μας , μα θα μείνουν αναπάντητα, τα δε αισθηματικά μας, τα συναισθήματά μας είναι άστατα. Γιατί ο χειμώνας που περιμέναμε όλοι δεν ήρθε. Γιατί οι βροχές, οι καταιγίδες που θα έφερναν το πολύτιμο, ζωογόνο, φυσικό στοιχείο, το νερό δεν ήρθαν. Στη θέση τους ήρθε ένας εξωτικός, ξένος, αλλόκοτος, παράξενος καιρός. Με έντονους νοτιάδες, επίμονη, επαναλαμβανόμενη αφρικανική σκόνη. Που στέγνωσε τα πάντα, ξέρανε τα πάντα, που έβαψε τον κόσμο, με το δικό της, άχρωμο, θολό, θαμπό χρώμα. Που έβαψε τη διάθεσή μας με το δικό της άχρωμο, θολό, θαμπό χρώμα.
Γιατί στη θέση του ήρθε μια ασυνήθιστη, ξένη άνοιξη, μια άνοιξη εντελώς διαφορετική. Που ξέχασε να στολιστεί, να βάλει το παρδαλό της φόρεμα και τα λουλουδένια της κοσμήματα. Που δε ξεχνιέται σε παρέες, δε λέει αστεία, αλλά θλιμμένη σεκλετίζεται. Που με amber alert αναζητά τη χαρά. Που αγωνιά και φοβάται. Που δακρύζει με τον πόνο των άλλων, όταν ακούει άσχημες ειδήσεις. Για την παράταση της κράτησης των δύο στρατιωτικών, τον κίνδυνο ενός νέου πολέμου, τον άδικο θάνατο νέου ανθρώπου σε ώρα καθήκοντος, το χημικό πόλεμο κάπου αλλού, τη φτώχεια, τη λειψυδρία, τα τροχαία ατυχήματα εδώ… Η άνοιξη αυτή δεν φλερτάρει, δεν φυλλομετρά τις μαργαρίτες. Δε σαλπάρει για ταξίδι. Δε σχεδιάζει διακοπές. Είναι σοβαρή, σα χειμώνας σκυθρωπή. Μα δε θα σταματήσει να προσδοκά, ένα πιο αισιόδοξο, χαρούμενο καλοκαίρι πάντα θα ελπίζει, θα καρτερεί.
