Να πάλι στο προσκήνιο το έργο του Ευριπίδη «Ηλέκτρα». Με τις δολοφονίες μητέρων από τα παιδιά τους σε Κρήτη, Θεσσαλονίκη και Αίγινα, το έργο αυτό βγαίνει πάλι στο προσκήνιο. Πηγαίνοντας πίσω στην Ελληνική μυθολογία, σ' αυτό το μοναδικό μύθο πάνω στο θέμα της μητροκτονίας, βλέπουμε τη δολοφονία της Κλυταιμνήστρας από τα παιδιά της Ορέστη και την αδελφή του Ηλέκτρα επειδή αυτή τους στέρησε τον πατέρα τους Αγαμέμνονα.
Τα γράφω αυτά επειδή τις τελευταίες ημέρες έχουμε βιώσει το θέμα αυτό γιατί έχουν παρουσιαστεί αρκετά φαινόμενα μητροκτονίας στον τόπο μας. Μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε, σε πραγματικό επίπεδο αλλά και συμβολικό κυρίως για την πατροκτονία, όπου πολλοί συγγραφείς έχουν γράψει πολλά πάνω στο θέμα. Τα πράγματα σήμερα βαίνουν προς αλλαγή και τα ΜΜΕ έχουν κατακλιστεί από σειρά μητροκτονιών. Αν κάποιος ψάξει το θέμα θα δει ότι σ΄ όλες τις περιπτώσεις μητροκτονιών υπάρχει το θέμα «ψυχική ασθένεια», όπως άλλωστε και στη πατροκτονία. Η πατροκτονία και η μητροκτονία έχουν δώσει αρκετή τροφή σε συγγραφείς από αρχαιοτάτους χρόνους. Μάλιστα από τον προ-περασμένο αιώνα πολλά έχουν γραφτεί κυρίως από ψυχαναλυτές για την δολοφονία των γονέων. Αυτό σε φυσιολογικά επίπεδα πραγματοποιείται συμβολικά, όπου κάθε αγόρι επιθυμεί να σκοτώσει τον πατέρα του και να πάρει την θέση του δίπλα στην μητέρα του. Είναι το γνωστό στην Φροϋδική θεωρία Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Αλλά και στο σύμπλεγμα της Ηλέκτρας έχουμε την ολοκάθαρη επιθυμία για φόνο από το κορίτσι προς την μητέρα που όμως δεν το πράττει. Δράση στο έργο αναλαμβάνει ο αδελφός της Ηλέκτρας, ο Ορέστης, ο οποίος και πράττει τη δολοφονία της μητέρας του.
Είναι λοιπόν ο γιός που δολοφονεί την μητέρα του. Όλες αυτές τις ιστορίες, ανθρώπινης και κοινωνικής δυστυχίας αλλά και φόνου αναβιώνουμε στις μέρες μας. Τις έχουμε ξαναζήσει από την αρχαιότητα αλλά δε γνωρίζουμε αν εμπλέκεται και η ψυχική ασθένεια. Όμως σ΄ όλες στις σημερινές περιπτώσεις η ψυχική ασθένεια είναι παρούσα και θα έπρεπε να λαμβάνεται σοβαρά στις περιπτώσεις εκείνες όπου απουσιάζει ο πατέρας και η μητέρα ζει με τον γιο και φυσικά όταν υπάρχει ψυχικό πρόβλημα. Στις περιπτώσεις αυτές ο γιος θεωρεί ότι η μητέρα του ευθύνεται για ασθένεια του και την εκδικείται. Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν κάτω από την επήρεια της ασθένειας που υπό την καθοδήγηση της προχωρά στο επιβεβλημένο.
Το ερώτημα, μέσα σ΄ όλα αυτά, είναι αν μπορούμε να προλάβουμε τέτοιες καταστάσεις. Και βέβαια μπορούμε αφού έχουμε την κατάλληλη πληροφόρηση. Δεν λέω ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά να προλάβουμε κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις αυτό το μπορούμε. Παλαιότερα υπήρχαν σε λειτουργεία και απέδιδαν έργο η κοινοτική ψυχιατρική και τα συμβούλια ψυχικής υγιεινής αλλά και οι κινητές ψυχιατρικές μονάδες, τα οποία παρέμβαιναν στην κοινότητα και πρόσφεραν έργο και βοήθεια στα άτομα που είχαν ψυχιατρική, ψυχολογική και κοινωνική ανάγκη. Σήμερα με όλα αυτά που συμβαίνουν φαίνεται ότι τίποτε δεν λειτουργεί. Τότε υπήρχε πληροφόρηση για το τι συμβαίνει σε κάθε γειτονιά και η παρέμβαση ήταν άμεση και αποτελεσματική.
Απομένει, λοιπόν, στους πολίτες που έχουν αντιληφθεί, ότι υπάρχει κάτι στη γειτονιά τους, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστα αποτελέσματα όπως για παράδειγμα ξυλοδαρμοί, διαπληκτισμοί μεταξύ γονέων και παιδιών κ.α. να μην παρεμβαίνουν οι ίδιοι για την επίλυση του προβλήματος αλλά να πληροφορούν τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες οι οποίες γνωρίζουν τη δουλειά τους και θα πράξουν αυτό που πρέπει, προλαμβάνοντας το χειρότερο. Το έχω γράψει αρκετές φορές. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για την πράξη μας αυτή. Μάλιστα οι αρμόδιες υπηρεσίας χρειάζονται την πληροφόρηση αυτή.
