της Μαρίας Λιονάκη
Πρώτη Απρίλη, μα δεν είναι ψέμα…Ανοιξη μπαίνει στο χωριό, του Βασίλη Σκουλά και στα χωριά όλων μας, στις πόλεις που ζούμε…Η Ανοιξη που ονειρευτήκαμε, που λαχτάρησες, χειμώνα καιρό με τον αέρα να σφυρίζει δαιμονισμένος , να βρέχει, να κουφοβροντά, να ρίχνει κουκοσάλι , κι εσύ να μην έχεις πού να σταθείς, να μη μπορείς να αποσκιάσεις, βοσκαρουδάκι αμούστακο του Χαρούλη κι αυτού του κόσμου…
Η Φύση έβγαλε απ’ τη ντουλάπα, αέρισε και στολίστηκε το φόρεμα της το λουλουδάτο, το εμπριμεδάκι της που τόσο της στρώνει, της πάει, της φωτίζει το πρόσωπο. Γυναίκα είναι σίγουρα η Ανοιξη, γαλίφα, φιλάρεσκη και τσαχπίνα, ενώ ο χειμώνας είναι άντρας βαρύς και ασήκωτος, που δύσκολα του παίρνεις κουβέντα, δύσκολα σε συναναστρέφεται, σου χαμογελάει …
Λογής λογής τα χρώματα στον πίνακα του κόσμου, αυτή την εποχή. Χρώματα έντονα, χρώματα σπάνιες αποχρώσεις , δημιουργήματα δεξιοτέχνη ζωγράφου…Πράσινο, ποικίλο, σε όλους τους χρωματισμούς , καφέ της γης, μπλέ του ουρανού και της θάλασσας, άσπρο, κόκκινο, φούξια, των λουλουδιών, το κίτρινο των μαργαρίτων, αυτών του μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς… Αλλα λουλούδια μοιάζουν, ανθισμένα όπως είναι , με κανατάκια ανοιχτά, άλλα με ύφασμα μετάξι, διπλωμένο, με ωραίες πτυχώσεις , άλλα με καμπανούλες σκυφτές , έτοιμες να ηχήσουν στην εκκλησιά του κόσμου, άλλα με χρωματιστά παιχνίδια στα χέρια μικρού παιδιού, άλλα μικρότερα και πολλά μαζί μοιάζουν με μελισσούλες που συγκατοικούν στην ίδια κυψέλη. Ανθη που έχουν δικό τους χαρακτήρα, σχήματα και χρώματα δικά τους κι ας λείπει από το χάρτη, το δικό σου και της Μελίνας , η λύπη κι η χαρά τους… Λουλούδια που έχουν την απίστευτη ομορφιά κάθε εύθραυστου, λεπτεπίλεπτου έργου τέχνης χαρίζουν γενναιόδωρα, απλόχερα μοσχοβολιά και χρώμα στον ταλαιπωρημένο, κουρασμένο, σκεφτικό διαβάτη αυτής της γης, αυτού του χειμώνα… Προβλήματα, βάσανα, έγνοιες, άγχη έχουν ριχτεί στο ίδιο ρινγκ με τα χρώματα, τα αρώματα, την ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης και βγαίνουν νικημένα.
Στο δικό μου μπαλκόνι οι πικροδάφνες μου δεν άνθισαν ακόμη. Δε μου λένε το λόγο, το γιατί, κρατούν μυστικά και χαρακτήρα , μοιάζουν με γόησσες γυναίκες, που ξέρουν την ομορφιά τους και κοιτάνε αφ’ υψηλού. Ισως πάλι περιμένουν την άφιξη της κόρης, καθώς το έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια , από τότε που πρωτοέφυγε φοιτήτρια πως το πρώτο λουλούδι το βγάζουν τη μέρα που έρχεται εκείνη…
Ανοιξη και το έργο της ζωής δεν παίζεται μέσα στα σπίτια, αλλά αλλού. Ενας ήλιος φωτεινός, κυρίαρχος, ο ήλιος ο ηλιάτορας του Ελύτη σε παίρνει απ’ το χέρι πρωί πρωί και σε βγάζει έξω στο φως και στον αέρα , εσένα που κρύφτηκες όλο το χειμώνα πίσω από κλειστά παράθυρα και φραχτούς γιακάδες…. Σε βγάζει στο δρόμο, σε ταξιδεύει, σε πηγαίνει σε ανοιχτούς χώρους και πάρκα, στη φύση, που στερήθηκες μήνες πριν, σε ξέφωτα, σε λοφίσκους καταπράσινους, που μυρίζουν ρίγανη και θυμάρι, στον ανοιχτό ορίζοντα, δίπλα στη θάλασσα που σα σειρήνα σε καλεί.
Ανοιξη και η καρδιά άνοιξε, αλλιώς χτυπά, άλλα επιθυμεί … Γύρω σου και εντός σου όλα λουλούδισαν, διάθεση, λόγια, κινήσεις , το χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Θέλεις να πάρεις μέρος στο χορό της ζωής, να βρεις θέση στην πιο χαρούμενη παράσταση του χρόνου, να προλάβεις να τρέξεις, να μαζέψεις λουλούδια και εικόνες, στο καλάθι της ψυχής σου, να ανασάνεις καθαρό, μυρωδάτο αέρα, να ζήσεις … Ανοιξη κι όσο κι αν κλείσεις τα όνειρα, τις επιθυμίες σου, τις προσδοκίες σου σε ασκό αυτά θα βρούν τρόπο, ξετρύπι να βγουν , να λυθούν , πρωταγωνιστές γελαστοί αυτής της εποχής.
