της Μαρίας Λιονάκη
Ατελείωτοι είναι οι καβγάδες του Χειμώνα με την Άνοιξη αυτό τον καιρό… Απ’ ό,τι άκουσα από τον ουρανό που μένει στο ρετιρέ και κρυφακούει, καθώς υποφέρει από χρόνιες αϋπνίες και ξενυχτά, αυτοί οι δυο, μέερεες τώρα, δεν τα βρίσκουν, είναι στα μαχαίρια, διαφωνούν… Μαλώνουν για την πρωτοκαθεδρία, για το ποιος θα είναι στο θρόνο του κόσμου, του καιρού στο εξής… Ο Χειμώνας θέλει να βασιλεύσει λίγο ακόμα , η Άνοιξη βιάζεται να στεφθεί βασίλισσα της τωρινής εποχής.
Ο Χειμώνας, μήηνεες τώρα, όπως λέει ο ουρανός έχει εγκατασταθεί στην περιοχή μας. Μετακόμισε, έκανε έξοδα , έχει οργανώσει το σπίτι του, έχει συνηθίσει το κλίμα, έχει γνωριστεί με τους γείτονες, έχει βολευτεί. Αγόρασε χαλιά, χοντρές κουρτίνες, σανέλ ριχτάρια και βρήκε και πίνακες ασορτί. Έχει πετάξει τυχαία, ανάλαφρα πάνω στους καναπέδες μερικά μαξιλαράκια σε γήινες αποχρώσεις, μπορντό, καφέ και κυπαρισσί. Έχει προσθέσει δυο λάμπες , με ρομαντικά καπέλα, αρκετά κεριά μισοκαμμένα, και έχει ξύλα άκαφτα ακόμα, φυλαγμένα, για το τζάκι… Ως εκ τούτου δε θέλει να φύγει , να πάει αλλού, να μας αφήσει, αφού είμαστε κι εμείς καλοί, ομιλητικοί, αγαπητοί…
Η Άνοιξη πάλι κρίνει τη συμπεριφορά του χειμώνα αδικαιολόγητη, εγωιστική, ανάρμοστη για τέτοια εποχή και δεν μπορεί να τη δεχτεί. Φωνάζει, ωρύεται πως είχε κάνει κράτηση , είχε βγάλει εισιτήριο, μήνες πριν , σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους, τα ήθη και τα έθιμα αυτού του τόπου, του καιρού κι έχει εδώ και μέρες αφιχθεί…‘ Έχει φέρει μαζί της τα λουλουδάτα φορέματα της, τα πολύχρωμα φουλάρια της, καλσόν 1Ο den κι ένα λεπτό μπουφανάκι για πιο βράδυ και ανυπομονεί να τα βάλει, να στολιστεί… Άρα δεν μπορεί ο Χειμώνας να την αγνοεί, πρέπει ο ίδιος να αναχωρήσει, να αναλάβει αυτή. Θέλει να γίνει βασίλισσα της εποχής, να ανεβεί στο θρόνο, να δοξαστεί… Αρχές Απριλίου είναι πια, αμάν αυτές οι ιδιοτροπίες του Χειμώνα, οι παραξενιές του, νισάφι πια!
Κυριακή μεσημέρι και η θάλασσα είναι η πρώτη εκδρομική της παρέας μας επιλογή. Στα δεξιά του δρόμου, της Εθνικής στρίβει το αυτοκίνητο, που μοιάζει μια όμορφη, καλοκαιρινή ανάμνηση να ανασύρει και να ακολουθεί… Σα φίδι πάνω σε βουνό ξεδιπλώνεται ο δρόμος που ξεδιπλώνει κατηφορικά το μαγευτικό, πανέμορφο, ανοιξιάτικο και καλοκαιρινό μαζί, τοπίο. Ο κόλπος της Αγίας Πελαγίας! Ένας πίνακας ταλαντούχου καλλιτέχνη, μια αφίσα ταξιδιωτικού πρακτορείου, άκρως δελεαστική, μια φωτογραφία εμπνευσμένου φωτογράφου. Θαλερό πράσινο χορτάρι που καλύπτει, λόγω πλούσιας φετινής βλάστησης, κάθε μέτρο γης, πράσινα δέντρα, με νιόβγαλτα, φρέσκα κλαδιά, ανθισμένα πολύχρωμα λουλούδια στη γη ή φυτεμένα σε γλάστρες , στις όμορφες περιποιημένες αυλές καλαίσθητων οικοδομημάτων, πετρόχτιστων, σπιτιών και μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων… Στο βάθος βασίλισσα όλων η θάλασσα, γαλάζια, ατελείωτη, λαμπερή. Αγκαλιάζει την όμορφη φύση και συντροφεύεται από βράχια φίλους και δέντρα διάφορα, ανάμεσα σε αυτά και εξωτικά, φοινικοειδή. Μοιάζει να συνομιλεί, να συμφωνεί με το γαλάζιο, ανέφελο ουρανό και τον ήλιο, που αυτή την όμορφη Κυριακή στον ουρανό επικρατεί…
Στο δρομάκι το παραλιακό που περπατάς, δίπλα στη θάλασσα έχει σκαρφαλώσει η άμμος και φτιάχνει δικές της χειροτεχνίες, σκίτσα. Η θάλασσα σε κοντινή απόσταση τώρα πια, πηγαινοέρχεται ήρεμα, ρυθμικά, συντροφεύει τις σκέψεις σου, μεγαλώνει το ρομαντισμό σου, σε καλεί. Κρυστάλλινη, πεντακάθαρη, γαλαζοπράσινη. Νανουρίζει τις λίγες βάρκες που έχει στην κούνια της , σε κάνει παιδί, αυξάνει την καλοκαιρινή προσμονή. Αποτελεί υπόσχεση για μια πιο ανέμελη ζωή που σε λίγο καιρό θα εγκαινιαστεί. Λίγες καφετέριες έχουν κάποιο κόσμο, είναι ανοιχτές. Οι περισσότερες έχουν κατεβασμένα ρολά ή επισκευάζονται, βάφονται για να δεχτούν τους καλοκαιρινούς τους επισκέπτες. Έχουν εργάτες, σκάλες, μπαλαντέζες, κομπρεσέρ, ξεφλουδισμένους ή φρεσκοβαμμένους τοίχους. Κάποιοι τολμηροί με μαγιό και με ελάχιστο καλοκαιρινό εξοπλισμό φλερτάρουν με το νερό ή απολαμβάνουν μετά από καιρό το ελεύθερο γυμνό περπάτημα στην άμμο. Μερικά σκυλάκια πηγαινοέρχονται ξέγνοιαστα μαζί με τους ιδιοκτήτες τους στην ακτή. Η σιδερένια πλατφόρμα σκαφών στην κόψη της ακτής έχει σημάδια σκουριάς, πολυκαιρίας, διάβρωσης απ’ το νερό, βαρυχειμωνιάς…
Ένα κοριτσάκι με ροζ κολάν, αποκομμένο, σκεφτικό και σκυφτό, προσηλωμένο κάθεται στην χρυσή άμμο, δίπλα σε μια λουλουδάτη φούξια- ροζ παιδική τσαντούλα, παρατημένη… Μαζεύει με πλαστικό κουτάλι τον πλούτο της άμμου και τον αδειάζει τελετουργικά, τον κοσκινίζει σε ένα πλαστικό κομμένο μπουκάλι. Μια παρέα από έξι παιδιά, αγόρια και κορίτσια πιο πέρα, έχει σηκώσει τα παντελόνια σαν τους ψαράδες και πατά πάνω στην άμμο. Παίζει και φωνάζει δυνατά. ‘Έχει αποδράσει από τη συνηθισμένη, γεμάτη διάβασμα χειμωνιάτικη ζωή ενός μαθητή κι από την παρέα των μεγάλων κι έχει στο θαυμαστό κόσμο του παιχνιδιού, δίπλα στη θάλασσα ξεχαστεί… Το ένα αγόρι φοράει το καπέλο του στραβά, το μπρος πίσω και κρατάει σαν τρόπαιο την μπάλα ψηλά. « Να κάνουμε ομάδες – λέει, σε ενός νέου παιχνιδιού την αρχή- πρώτος διαλέγω εγώ! Παίρνω το Γιώργο, τον Κώστα…» Ξαφνικά όμως, ένα όμορφο, λυγερόκορμο, καστανό κορίτσι, με τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά μπαίνει στη μέση, τον διακόπτει και φωνάζει δυνατά. -« Όχι πρώτα θα διαλέξω εγώ!» λέει και επιβάλλεται, γλυκά, απρόσμενα και δυναμικά, ακριβώς έτσι, όπως κατάφερε η ‘Άνοιξη σήμερα το Χειμώνα των τελευταίων ημερών να διακόψει και αυτή την όμορφη Κυριακή να βασιλεύσει, να επιβληθεί.
