Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Διαβάζω (ομολογώ χάνοντας το χρόνο μου από τις χαρές του Αυγούστου…) προσεχτικά λέξη προς λέξη τις δηλώσεις δύο αξιωματούχων της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο εις, εξάδελφος-βουλευτής και αναπληρωτής τομεάρχης Οικονομίας και Ανάπτυξης (όχι δεν πρόκειται περί νεποτισμού!) που επισκέφτηκε πριν λίγα εικοσιτετράωρα την Κρήτη και ο έτερος μόνο εκ του στερεώματος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, με αφορμή «τις τελευταίες εξελίξεις στο ζήτημα της πανδημίας του κορωνοϊού». Αποφεύγω να τις αναπαραγάγω έστω και περιληπτικά, αφού είναι εύκολο να τις αναζητήσει κανείς στο διαδίκτυο. Δεν γνωρίζω αν είναι στις υποχρεωτικές προδιαγραφές εξ(άσκησης) της πολιτικής ως ευγενούς αθλήματος, λειτουργήματος της Δημοκρατίας, ο χωρίς προσχήματα λαϊκισμός. Φαίνεται όμως, ότι σε κάποιους προεξάρχει μόνον αυτός, παράλληλα με την προφητεία επερχόμενων δεινών στη χώρα και το λαό, ως μοναδικό μέσο διαβολής της κυβέρνησης, για την (επανα)κατάληψη της απολεσθείσας εξουσίας, που τους γνέφει μακρόθεν ως μακρινή οπτασία ή αδαπάνητο λάφυρο. Ένας χρήσιμος εξάδελφος λοιπόν σε «λεπτούς χειρισμούς σαλονιού» και ένας αιρετός βουλευτής, ως ελεύθερος σκοπευτής, επιδίδονται εν μέσω της αυγουστιάτικης ραστώνης σε αδέσποτες βολές λαϊκισμού με όχημα την μαντική τέχνη! Θα μπορούσε σε μια χώρα που γέννησε τις δυτικές αξίες, αυτό να αποτελούσε τη σουρεαλιστική πλευρά της πολιτικής. Όμως, φαίνεται να αποτελεί το θλιβερό κανόνα και το μοναδικό όπλο στην εργαλειοθήκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όντας και οι δυο τους πολιτικοί (μηχανικοί) στο επάγγελμα και έχοντας ίσως ακούσει στα Πολυτεχνεία τους (όταν τους έμενε καιρός από τις αφισοκολλήσεις…) περί της «φέρουσας ικανότητας» στην αντοχή των υλικών, προφανώς θα σκέφτηκαν ότι και η τέχνη του (αντι)πολιτεύεσθαι όπως και η Κοινωνία, έχει κι εκείνη τη «φέρουσα» ικανότητά της. Και όταν υπερβεί λοιπόν ένα μέγεθος (ας πούμε για να το καταλάβουν και οι αναγνώστες, μια δύναμη, μια υπομονή, μια ελπίδα) τη «φέρουσα» ικανότητά του, τότε αναπόφευκτα και νομοτελειακά περνά στο «όριο της θραύσης» του. Οι δυο λοιπόν θηρευτές «επανακατάληψης των χειμερινών ανακτόρων» (όπως η Αλεπού που συνεχώς δεν χάνει από τα μάτια της τα σταφύλια στο γνωστό μύθο του Αισώπου), ξέροντας ότι η Κοινωνία έχοντας ξεπεράσει τη «φέρουσα ικανότητα» της υπομονής, της ελπίδας και της αντοχής της, με όλα αυτά που έφερε μια παγκόσμια πανδημία, και όχι μια εθνική κυβέρνηση, έχει φτάσει κι εκείνη και έχει υπερβεί τα όρια της «θραύσης» κάθε αντίστασής της.
Λέγε λέγε λοιπόν, όλο και κάτι θα μείνει. Επιδίδονται έτσι συστηματικά, στη δοκιμασμένη και αποτυχημένη τέχνη του εκφοβισμού και του λαϊκισμού, αναμασώντας προφητείες επερχόμενων δεινών ένεκα κυβερνητικών επιλογών, αντί φύλλα δάφνης όπως η Πυθία. Αντί να σταθούν στη θέση υπευθυνότητας και εποικοδομητικής άσκησης του θεσμικού τους ρόλου. Θα μου πείτε, αγοράζονται τα λόγια;
Άλλωστε, η μαντεία μπορεί να μην διδάσκεται στα Πολυτεχνεία, ούτε ως κατ’ επιλογήν μάθημα, αλλά δεν παύει να είναι η τέχνη πρόβλεψης του μέλλοντος και ερμηνείας του παρόντος, με μέσα που δεν βασίζονται στη λογική και την επιστήμη. Βασίζονται όμως ενίοτε, στη φτηνή πολιτική. Ιδιαίτερα η φυσική ή άτεχνος μαντεία που είναι η «έμφυτη» ικανότητα της Προφητείας. Μια θεόπνευστη ορμή, που μ’ αυτήν ο άνθρωπος, δηλαδή ο καινοτόμος πολιτικός, γίνεται όργανο του θείου πνεύματος. Η δι’ «εμπνεύσεως» και η δια «χρησμών» λοιπόν ικανότητα των δυο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να ερμηνεύουν τη σημερινή εικόνα της χώρας και να οιωνοσκοπούν το αυριανό πολιτικοκοινωνικό της γίγνεσθαι, είναι και το μοναδικό εργαλείο που τους απέμεινε για να εφορμήσουν στον αντικατοπτρισμό της εξουσίας που απώλεσαν και που ανέξοδα ονειρεύονται όπως η αλεπού κάτω από την κληματαριά. Ή όπως ο αντικατοπτρισμός μιας ξεδιψαστικής λίμνης που βλέπει ένα καραβάνι μπροστά του στην έρημο, αλλά μάταια. Η πενία δεν είναι απλά εμφανής σήμερα στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει μετασταθεί σε μια ασύδοτη λοιμική επανακατάκτησης της εξουσίας.
Και αυτή την ειδοποιό διαφορά του σημερινού πολιτεύεσθαι, που προφανώς δεν τη συνέλαβε ο γεροξεπερασμένος Αριστοτέλης ούτε ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ, προφανώς πρέπει να την πιστώσουμε ανέξοδα στους δυο νεανίες πολιτικούς (μηχανικούς) του ΣΥΡΙΖΑ που γράφουν μια ρηξικέλευθη ιστορία πολιτικοκοινωνικής ορθοστασίας, στα πλαίσια της παρελάσεως «μένουμε όρθιοι». Ποιος είπε ότι οι σελίδες στη θεωρία της Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας δεν ξαναγράφονται; Εκεί στην Ακαδημία Αθηνών τουλάχιστον, μια που ο κοντόφθαλμος Άλφρεντ Νόμπελ δεν μπορούσε να δει τόσο μακριά ώστε να έχει θεσπίσει αντίστοιχο βραβείο Πολιτικών Επιστημών, ας τους έχουν στα υπόψιν τους…
