Του Γεωργιου Χ. Κουμάκη
Αυτές τις μέρες η απεργία των εργαζομένων στη ναυσιπλοΐα ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και έχει νεκρώσει τα νησιά, αφού οι κάτοικοί τους είναι αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο με ολέθριες συνέπειες γι’ αυτούς. Οι ζημιές που υφίστανται σε όλους σχεδόν τους τομείς είναι τεράστιες, αφού πλήττονται καίρια ο τουρισμός, τα αγροτικά προϊόντα, μαθητικές εκδρομές, και πάσης φύσεως εισαγωγές και εξαγωγές καθώς και άλλες δραστηριότητες. Η απεργία αυτή δεν είναι σαν τις άλλες, αλλά έχει μια ιδιαιτερότητα, αφού είναι ζωτικής σημασίας για τα νησιά και γι αυτό αποτελεί ασύμμετρη απειλή κατά της εύρυθμης και ομαλής λειτουργίας του κράτους. Τα νησιά ασφυκτιούν, αφού αποκόπτονται από τον άλλο κόσμο με όσα φοβερά η κατάσταση αυτή συνεπάγεται κυρίως για τους πολύπαθους κατοίκους των νησιών, αφού συνιστά εκτροπή από την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους δικαίου.
Η ανωμαλία αυτή δεν θεραπεύεται με τη βία και κυβερνητική καταστολή, αφού και αυτοί νόμιμα , ειρηνικά και στα όρια της ευπρέπειας διεκδικούν τα συμφέροντα και τα δίκαια που –όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται - τους καταπατεί η πολιτεία, και ίσως να έχουν απόλυτο δίκιο. Πρόκειται για μια κοινωνική τάξη εργαζομένων, η οποία στο πλαίσιο των νόμων και του συντάγματος αγωνίζονται αξιοπρεπώς να διεκδικήσουν τα νόμιμα συμφέροντά τους και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ως προς το θέμα αυτό. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Οι Κυβερνήσεις δεν έχουν κατανοήσει ότι τέτοιου είδους απεργίες θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τις περιουσίες και σε ορισμένες περιπτώσεις την ίδια τη ζωή μιας μερίδας των Ελλήνων πολιτών, αφού ακόμα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τους κινδυνεύει, δεδομένου δεν υπάρχει ούτε καν ποσοστό ασφαλείας, όπως προβλέπεται από τον νόμο, πράγμα που σημαίνει ότι κάτι έπρεπε να προβλέπεται σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης.
Οι Κυβερνήσεις θα πρέπει να κατανοήσουν ότι εδώ βρισκόμαστε σε μια ιδιαιτερότητα, αφού κάθε φορά καταφέρεται κτύπημα στα καίρια ζωτικά συμφέροντα των κατοίκων των νησιών, ώστε το θέμα να ρυθμιστεί νομοθετικά, όπως συμβαίνει με τόσες άλλες κατηγορίες πολιτών, δηλαδή των σωμάτων ασφαλείας, του στρατού, της πυροσβεστικής κ.ά.. Οι Κυβερνήσεις δεν έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα μέχρι τώρα με τη δέουσα προσοχή, επειδή ίσως δεν έχουν προσωπικά αρνητικά βιώματα από τις συνέπειες της απεργίας αυτής, αφού οι βουλευτές της νησιωτικής Ελλάδας είναι ελάχιστοι και επομένως χωρίς ουσιαστική δύναμη, πολλές φορές δε και διαφωνούν μεταξύ τους, αφού ενίοτε προτάσσουν το κομματικό συμφέρον. Οι καταστροφικές συνέπειες της απεργίας θα γινόταν ίσως περισσότερο αντιληπτές στην Κυβέρνηση, αν φαντασθούμε ότι είχε την έδρα της σε ένα νησί.
Αντί της απίθανης αυτής υπόθεσης –αν και συνέβη και αυτό στο παρελθόν- και συγκεκριμένα το 1940 κατά τη εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων- με την εξόριστη Κυβέρνηση στην Κρήτη – θα ήταν ίσως καλύτερο οι νομοθέτες του ελληνικού Κράτους να μελετήσουν προσεκτικά τι συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις σε κράτη, που περιβρέχονται από θάλασσα και είναι νησιά, όπως η Κύπρος, η Μάλτα, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες κ.α.. Εκεί θα έχουν την ευκαιρία να δούνε πόσες μέρες του έτους είναι τα παραπάνω κράτη αποκλεισμένα από τον κόσμο λόγω απεργίας στη ναυσιπλοΐα, ώστε να νομοθετήσουν ανάλογα προς το κοινό συμφέρον και όχι μόνον υπέρ μιας μερίδας κατά τα άλλα αξιοπρεπών και τίμιων ανθρώπων .
Οι Κυβερνήσεις βρίσκονται σε κάθε απεργία επί «ξυρού ακμής», δηλαδή στην κόψη του ξυραφιού και σε κρισιμότατο σημείο, αφού είναι σε εξαιρετικά επώδυνη και δύσκολη θέση, διότ,ι αν μεν καταστείλει την απεργία με τη βία, θα της καταλογισθεί αντιδημοκρατική ενέργεια, αφού καταπατεί τα νόμιμα δικαιώματα των εργαζομένων, αν πάλι παραμείνει απαθής, θα κατηγορηθεί ότι αφήνει τους νησιώτες( και όχι μόνον) ανυπεράσπιστους να καταστρέφονται και να κινδυνεύουν.
Από το δίλημμα αυτό, στο οποίο κάθε φορά περιέρχεται η όποια Κυβέρνηση, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η απεργία αυτή συνιστά ασύμμετρη απειλή εναντίον της ευημερίας και ενίοτε αυτής της ύπαρξης των νησιωτών, οι οποίοι πλήττονται περισσότερο, και μάλιστα κατά βάναυσο τρόπο, αφού στερούνται τη δυνατότητα και την ελευθερία μετακίνησης
