Της Ειρήνης Ζαχαριαδάκη
Πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί μία ταινία στην τηλεόραση, όπου οι άνθρωποι γελάνε, αγκαλιάζονται, τρώνε και πίνουν μαζί και αγχώνομαι και αναρωτιέμαι. Μα τι κάνουν αυτοί; Δεν φοβούνται; Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα και σκέφτομαι ότι αυτά συμβαίνουν στην ταινία και όχι στην εποχή της πανδημίας του καταραμένου ιού που προσπαθεί να κυριαρχήσει στις ζωές και στις ψυχές μας.
Προσπάθησα να αποδράσω από την πραγματικότητα και να ταξιδέψω νοερώς στο σενάριο της ταινίας, όμως η ταινία μου υπενθύμισε ότι δε ζω στην πραγματικότητα, αλλά σε έναν κόσμο τρομαγμένο και χαμένο στις απαισιόδοξες σκέψεις του που γεννιούνται από τον αυξανόμενο αριθμό κρουσμάτων, που ανακοινώνονται καθημερινά. Παρακολουθώ τα γεγονότα και απογοητεύομαι, όχι μόνο από τους αρνητές τις μάσκας ή των ανθρώπων που αμφισβητούν την ύπαρξη του ιού αλλά κυρίως από τη στάση όλων των πολιτικών κομμάτων. Έπρεπε να είναι όλοι μαζί, στο ίδιο στρατόπεδο, στον κοινό αγώνα μας και στην επικράτηση μας έναντι του ιού, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας.
Ποιος νοήμων και λογικός άνθρωπος θα ενδιαφερόταν για το αν θα πραγματοποιηθεί ή όχι η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου και αν η απαγόρευση της είναι αντισυνταγματική, την ώρα που η πανδημία έχει θεριεύσει και ήδη οι άνθρωποι στην Αθήνα και της Θεσσαλονίκη δεν γνωρίζουν αν θα επιβιώσουν από το τσουνάμι των νέων μολύνσεων;
Όλοι οι εκλεγμένοι από εμάς πολιτικοί βρίσκονται στις θέσεις που είναι για το κοινό καλό παρέχοντας προστασία και ασφάλεια στους πολίτες. Δεν είναι η ώρα για πολιτικές αντιπαραθέσεις και προπάντων για προεκλογικές φανφάρες.
Μη κοιτάμε μόνο το δέντρο γιατί θα χάσουμε το δάσος. Αν ξεχάσουμε τον άνθρωπο, τότε, στο μέλλον δεν θα μας φοβίζει μόνο η μετάλλαξη του ιού αλλά και η μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους. Ήδη έχουμε αλλάξει. Ο 2ος εγκλεισμός και όλα τα μέτρα για την καταπολέμηση του ιού δημιουργούν πολλά προβλήματα. Όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχολογικά δυστυχώς. Δεν μπορούμε να διασκεδάσουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας επειδή αυτά τείνουν να εξαφανιστούν. Οι αγκαλιές και τα φιλιά απαγορεύονται «δια ροπάλου». Οι ανθρώπινες επαφές μειώνονται και πρέπει να γίνονται από απόσταση τουλάχιστον 1,5 μέτρου. Μάσκες, plexiglass και γάντια στήνονται ως αναχώματα στην οποιαδήποτε πράξη έκφρασης της αγάπης. Ο ένας αποφεύγει τον άλλο και τον αντιμετωπίζει ως κάτι μολυσμένο και εχθρικό.
Ανησυχώ και απεύχομαι την ιδέα ότι θα έρθει η εποχή που τα παιδιά μας θα βλέπουν ταινίες στην τηλεόραση και το γέλιο, οι αγκαλιά και η έκφραση οποιουδήποτε συναισθήματος από άνθρωπο σε άνθρωπο θα είναι έννοιες πρωτόγνωρες και άγνωστες σε αυτά.
Για να αποφευχθούν όλα αυτά και να μην έρθουν και χειρότερα ας κάτσουμε στο σπίτι μας, στο καταφύγιο μας, στη φωλιά μας. Εκεί θα είμαστε ασφαλείς και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που το έχουμε και αυτό. Να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας με τους ανθρώπους μας και να μιλάμε. Δεν απομονωνόμαστε και δεν κλεινόμαστε στις σκέψεις μας.
Όλοι οι αιρετοί μαζί με εμάς να είναι στο ίδιο στρατόπεδο. Στον πόλεμο αγωνίζεται και θυσιάζεται σύσσωμο το έθνος απέναντι στον κοινό εχθρό. Αυτήν την ώρα δεν πρέπει να υιοθετούμε τακτικές τύπου διαιρεί και βασίλευε. Δεν είναι ώρα για πολιτικές αντιπαραθέσεις και για ταξικές διαμάχες. Είμαστε όλοι εμείς απέναντι στον ιό.
Ο στόχος κοινός: Να σώσουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Να απομονώσουμε τον ιό και να σώσουμε τον άνθρωπο διαφυλάσσοντας τη σωματική και τη ψυχική υγεία και τη δική μας και των παιδιών μας.
* Η Ειρήνη Ζαχαριαδάκη είναι Αρχιτέκτονας Μηχανικός, MSc, MBA, Προϊσταμένη Τμήματος Κτιριακών Έργων/ Συντήρησης σχολικών κτηρίων Δήμου Μαλεβιζίου
