της Μαρίας Λιονάκη
-«Εσείς που είστε πιο νέα και βλέπετε καλύτερα μπορείτε να μου πείτε τι γράφει εδώ; Ποιο νούμερο είναι αυτό, γιατί εγώ δε βλέπω καλά, δεν έχω και τα γυαλιά μου μαζί; Συγνώμη κιόλας, αλλά δεν ξεκαθαρίζω τους αριθμούς. Πριν λίγο ήμουν στην τράπεζα, όπου μου έβαλαν την επιδότηση του λαδιού και θέλω να δω μην έκαναν λάθος…» μου λέει η κυρία, η αρκετά μεγαλύτερη μου σε ηλικία, με προτεταμένο, ελαφρώς λυγισμένο χέρι, τείνοντας ένα βιβλιάριο τραπέζης, απρόσμενα κοινωνικό προς τη μεριά μου. Κάνοντας μια ανάερη, γεμάτη χάρη και εξωστρέφεια κίνηση, πάνω από τη διάπλατα ανοιγμένη τσάντα της, την καφετιά, την ήσυχη κι ευγενική, την ακοινώνητη, που ξεκουράζονταν στα πόδια της. Την εντελώς απρόθυμη να ανοίξει συζήτηση.
Στο κομμωτήριο με τους πολλούς καθρέπτες, τις καρέκλες τις ειδικές, που το ύψος τους αυξομειώνεται σαν τις ιατρικές. Με τους λουτήρες, τις στοιχισμένες πετσέτες και τα στοιχισμένα σαμπουάν και ζελέ, με τα δειγματολόγια από τις βαφές, τις αφίσες στους τοίχους με τις διάφορες πετυχημένες κουπ, τις περμανάντ, τις ανταύγειες, τα μοντέρνα κουρέματα, τα καρέ, με τις ήσυχες βούρτσες και τα ομιλητικά σεσουάρ. Με τις πελάτισσες που περίμεναν να δράσει η βαφή ή να έρθει η σειρά τους. Όπου η τύχη με έφερε αυτή τη Δευτέρα, ανήμερα του Αϊ Γιαννιού σε εξ αναβολής κούρεμα. Αφού την Παρασκευή δεν το θυμήθηκα. Ενώ περιμέναμε να έρθει η σειρά μας για το μοιραίο. Ενώ ο καιρός θυμήθηκε να δείξει τα δόντια του, έχει αγριέψει αρκετά, ετοιμάζεται να χιονίσει στις πόλεις και στα πεδινά. Σύμφωνα με τους μετεωρολόγους η θερμοκρασία θα πέσει κι άλλο χαμηλά και τα κύματα κακοκαιρίας με τα ανθρώπινα ονόματα θα συνεχιστούν διαδοχικά και θα φέρουν απάνθρωπο κρύο. Η Σοφία φεύγει, ο Τηλέμαχος όμως έρχεται και δεν αστειεύεται. Έχει σκοτώσει στο αρχαίο παρελθόν μνηστήρες αυτός…
-760.33 λέει. Αυτό το νούμερο γράφει. –Α ωραία, ευχαριστώ. Να σας ρωτήσω και κάτι άλλο, πλησιάστε λίγο, συγνώμη κιόλας, σας ενοχλώ;…
-Καθόλου, καθόλου πείτε μου.
-Αν προσθέσω αυτά τα τρία νούμερα, τι άθροισμα μου δίνουν;
- Ποια νούμερα;
-Αυτά που είναι κυκλωμένα. Δείτε σας παρακαλώ… το άθροισμά τους έχει σχέση με το νούμερο που έγραψε ιδιοχείρως η υπάλληλος της τραπέζης δίπλα στο «έλαβε» με στυλό;
Σαν πολύ βιαστική κι αφηρημένη μου φάνηκε σήμερα … Βέβαια στην Τράπεζα δε συνηθίζουν να κάνουν λάθη, έχουν κομπιούτερ, αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις… Θέλω να είμαι σίγουρη, πάντα τα ελέγχω. Δεν βλέπω όμως καλά, ξέχασα τα γυαλιά μου στο σπίτι….
-Μην ανησυχείτε καθόλου, εγώ είμαι εδώ! Και βλέπω καλά και θα σας πω…. Μισό λεπτό μόνο περιμένετε… λέω κι αφήνω με ασυνήθιστη για μένα εξωστρέφεια, με αξιοζήλευτη προθυμία το γυναικείο περιοδικό που κρατώ, τεύχος Ιουλίου, ποιας χρονιάς μη ρωτάτε. Πάνω που είχα βρει, μετά από πολύ ψάξιμο κάτι ενδιαφέρον να διαβάσω.
Η Αλκη Ζέη η γνωστή πεζογράφος, με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου της βιβλίου: « Πόσο θα ζήσεις ακόμα γιαγιά;» έδινε συνέντευξη. Η δημοσιογράφος αναφερόταν σε κάποια απ’ τα πετυχημένα προηγούμενα έργα της συγγραφέως για νέους και παιδιά, « Το καπλάνι της βιτρίνας», « Ο ψεύτης παππούς», « Η μωβ ομπρέλα» , στη βράβευσή της από την Ακαδημία Αθηνών και ρωτούσε να μάθει την πηγή έμπνευσης του ασυνήθιστα ωραίου τίτλου του τελευταίου της βιβλίου… Που δε θα μάθαινα εγώ ποτέ δυστυχώς… Καθώς πρόσθετα νούμερα. Πρώτα τα τελευταία ψηφία, τις μονάδες, μετά τα άλλα, τις δεκάδες… Έχουμε και λέμε… Από πότε άραγε έχω να κάνω τόσο μεγάλη πρόσθεση; Από το δημοτικό;
-Λοιπόν, αυτά τα τρία νούμερα, μας δίνουν άθροισμα μικρότερο απ’ τα 243.65 ευρώ που έγραψε κάτω η κοπέλα…(η αφηρημένη, η βιαστική… η δόλια!)
-Καλά το είχα καταλάβει… Να σας ρωτήσω και κάτι άλλο; Με συγχωρείτε κιόλας, μήπως σας κουράζω, σας φορτώνομαι; Τα άλλα νούμερα που φαίνονται εδώ τι αιτιολογία γράφουν δίπλα; Όλα μαζί βγάζουν το τελευταίο νούμερο, αυτό εδώ;
- Δε έχω πρόβλημα, δε με κουράζετε, για να δω; Λογικά αυτά που έχουν πλην μπροστά είναι …αναλήψεις. Και τα άλλα, τα χρήματα που έχετε καταθέσει. Υποθέτω βέβαια, γιατί κι εγώ τι να σας πω… Στα οικονομικά και τα πολιτικά αδυνατώ, δεν έχω και πολλές γνώσεις. Όσο κι αν το θέλω δεν τα πολυκαταλαβαίνω. Όσο για πιο περίπλοκες μαθηματικές πράξεις θα έπρεπε να… είχαμε κι εμείς κομπιούτερ! Λέω κι εγώ, κοιτάζοντας ανυπόμονα την κομμώτρια, ζητώντας της να με σώσει, κλείνοντας τη συζήτηση και το λογαριασμό, τραπέζης, κομμωτηρίου, καθώς και η ασυνήθιστη εξωστρέφεια και η αξιοζήλευτη προθυμία, έχουν κι αυτές τα όρια τους….
Και ξαναπιάνω το περιοδικό να συνεχίσω τη συνέντευξη που είχα αφήσει μεσοπέλαγα. Την ίδια ώρα που η ομιλητικότατη διπλανή μου, ελαφρώς απογοητευμένη φυλάει στην ακοινώνητη τσάντα της το κοινωνικό βιβλιάριο τραπέζης και πιάνει από το τραπεζάκι μπροστά της την ξεχασμένη χαρτοσακούλα της με τα κουλουράκια…
