Το (μη) ηθικό πλεονέκτημα των, κατ’ επίφαση, Αριστερών!

Μετά το Γιάννη Σαρακιώτη που έφυγε χθες το πρωί, αναχώρησε για άλλες πολιτείες και ο δικός μας ναύαρχος ο Ρεθυμνιώτης Ευάγγελος Αποστολάκης.

Κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μέτρησε δυο ακόμα απώλειες σε αυτό το σπιράλ της ρευστοποίησης που ξεκίνησε την επομένη κιόλας του συνεδρίου- παρωδία του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. 

Άλλοι πήγαν στο νέο κόμμα του Κασσελάκη, άλλοι πάνε στο σπίτι τους να αναστοχαστούν κι άλλοι αλληθωρίζουν προς το ΠΑΣΟΚ αν δουν πως στο κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη ανοίξει μια μπαλκονόπορτα ή ένας φεγγίτης. Όλοι μα όλοι όμως κράτησαν την κοινοβουλευτική τους έδρα, κάτι σαν γονική παροχή ή κληρονομικό δικαίωμα, σαν να την βρήκαν από τον πατέρα τους ή από κάποιον μπάρμπα από την Κορώνη.

Να υποθέσω, αν και είμαι σίγουρος, πως όλοι αυτοί της τελευταίας φουρνιάς οι αποσκιρτήσαντες, πέρσι τέτοιον καιρό κανονιοβολούσαν τους αποστάτες της Νέας Αριστεράς που έκαναν ακριβώς το ίδιο για το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκαν. 

Δεν μπορώ να φανταστώ πάνω σε ποια κοινοβουλευτική λογική και σε ποια πολιτική εντιμότητα πατά αυτό που γίνεται τους τελευταίους μήνες με τους βουλευτές που βγήκαν μ’ ένα κόμμα και φεύγοντας από το πολιτικό τους σπίτι παίρνουν και την έδρα μαζί τους, εισάγοντας ένα πρωτοφανές πολιτικό ήθος που θα πρέπει να πάμε στα χρόνια της αποστασίας του 1965 για να συναντήσουμε. 

Ειδικά όλοι αυτοί που ετοιμάζονται να συνυπογράψουν το ιδρυτικό κείμενο ενός νέου πολιτικού φορέα του Κινήματος Δημοκρατίας που υποτίθεται πως φέρνει κι ένα νέο τρόπο αντίληψης, είναι δυνατόν να εκφέρεται με αυτόν τον άθλιο και παλαιοκομματικό τρόπο αυτό το νέο ήθος; 

Και ειδικά όταν όλοι αυτοί που με σημαία το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, κουνώντας το δάχτυλο σε όλους τους απέναντι,  ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως κομίζουν έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης και άσκησης της εξουσίας;  Αυτό άραγε θα μείνει στην αντίληψη του κόσμου για την αριστερή παρένθεση; Τι έχουν να πουν αυτοί οι πολιτικάντηδες του παλιού καιρού σε όλους όσοι χρόνια στην Αριστερά δεν πάλεψαν ποτέ για μια καρέκλα, δεν πούλησαν την αξιοπρέπεια τους για ένα έδρανο της Βουλής, δεν έγλυψαν εκεί που έφτυναν και προτίμησαν να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν για να μην είναι δακτυλοδεικτούμενοι; 

Και βέβαια το απόλυτο ρεζίλεμα είναι για το ναύαρχο Αποστολάκη, που το μόνο αποτύπωμα που κατάφερε να αφήσει ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ  είναι το σκηνικό στη Γιάρο, όταν σαν ορντινάντσα του Κασσελάκη κρατούσε τα σκοινιά για να  κατέβει από το φουσκωτό ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. 

Θα μου πείτε αυτός δεν είχε πρόβλημα αν και υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να δεχτεί την πρόσκληση του Μητσοτάκη να γίνει υπουργός πολιτικής προστασίας, τώρα θα είχε ηθικό δίλημμα; 

Αντί για οτιδήποτε άλλο θα κλείσω μ’ ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, πιθανό σε όλους αυτούς τους νεοαριστερούς να μην λέει και τίποτε, αλλά προφητικά ο μεγάλος ποιητής φαίνεται πως τα είχε προβλέψει:

«Καλά καλά ποιο είναι το κέρδος, ποια η ζημιά ποιος να το πει δεν ξέρει το βέβαιο ήτανε πως κάτι δεν πήγε καλά δεν έφτασε όπου ονειρεύτηκε το χέρι. Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε....»