της Μαρίας Λιονάκη
«Μια μέρα είναι ολόκληρη η ζωή. Το πρωινό μοιάζει με τα νιάτα. Όλα είναι φωτεινά, λαμπερά, δυνατά. Όλα αρχίζουν κι έχουν τη γοητεία αυτής της αρχής. Την ομορφιά του πρωτόγνωρου. Να εξερευνήσεις, να μάθεις, να ζήσεις. Να χαλάσεις και να φτιάξεις απ’ την αρχή. Να κατακτήσεις τον κόσμο. Τίποτα δε σε πτοεί. Σχέδια, όνειρα, έρωτας, ζωή. Όλα δικά σου. Το μεσημέρι οι δυνάμεις ελαττώνονται. Μισή μέρα, μισή ζωή έχει διανυθεί. Θέλεις σκιά και λίγη ξεκούραση. Να ανασυντάξεις δυνάμεις και να συνεχίσεις. Η μέρα εξελίσσεται, προχωρά, όπως και η ζωή. Η δύση μοιάζει με τη δύση της ζωής. Το φως χάνεται σιγά σιγά. Το ίδιο και η δύναμη. Η θάλασσα που κοιτάς μοιάζει να έχει κύματα. Ο δρόμος πέτρες. Διστάζεις. Δεν αποφασίζεις εύκολα. Φοβάσαι. Πριν δε φοβόσουν. Ριγείς, κρυώνεις λίγο. Ρίχνεις ένα ρούχο πάνω σου. Ντύνεσαι. Το πορτοκαλί ανακατεύεται με το βιολετί στο φόντο του ουρανού. Τότε θυμάσαι. Αυτά που έζησες. Τα πρόσωπα που αγάπησες και σε αγάπησαν. Αληθινά. Τα πρόσωπα που έφυγαν από κοντά σου. Όσα έδιωξες εσύ. Όσα ήθελες να γίνεις και δεν έγινες. Αυτό που είσαι. Όσα περηφανεύεσαι ότι κατάφερες. Αυτά που δεν κατάφερες. Όσα σε κάνουν να χαμογελάς ή να δακρύζεις. Διεκδικήσεις, παζάρια, εκπτώσεις που έκανες ή δεν έκανες. Θα βραδιάσει σε λίγο. Καιρός να μπεις μέσα. Να προφυλαχτείς. Από τη νύχτα, το κρύο, τις σκέψεις σου. Η μέρα θα τελειώσει, όπως και η ζωή. Θα τελειώσει και θα ξαναρχίσει. Αύριο. Κάπου αλλού.»
«Το φεγγάρι
βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη∙
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά ‘βρει
την Καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ’ αλλάζει.
Πού είν’ η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης∙
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. […]
Αηδόνι αηδόνι, αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»
-Θα μου πεις τι έπαθες; Τι είναι αυτά που μου διάβαζες τόση ώρα και ποιος σου είπε ότι με ενδιέφεραν, πως ήθελα να τα ακούσω; Άκουγα, άκουγα, τόση ώρα και άκρη, νόημα δεν έβγαζα… Για τη μέρα και τη νύχτα, έλεγες, τα νιάτα και τους γέρους, τον ουρανό, τη θάλασσα και τις πέτρες… Μυθιστόρημα, φιλοσοφία, ψυχολογία, τι ήταν όλο αυτό που μου αράδιασες; Κοκκινίλες πέταξα, σπυριά έβγαλα. Αφού το ξέρεις πως δεν μου αρέσει το διάβασμα, πως έχω δυσανεξία στα βιβλία. Και η ποίηση μετά; Πού χρειάζονταν; Τον Ελύτη τι τον ήθελες; Χάζεψες παιδάκι μου, η ζέστη σε πείραξε; Χάλια τον έκανες τον καφέ! Πολύ ζάχαρη έβαλες. Σου είπα ότι άρχισα δίαιτα. Επίτηδες το έκανες; Μπας και σου έλειψε ξαφνικά το σχολείο; Την Πετράκη αναζήτησες τη στριμμένη;
- Πω πω ερωτήσεις… Η «Ελένη» του Γιώργου Σεφέρη ήταν αγράμματη! Καλά τόσα χρόνια στο σχολείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, μπήκες, βγήκες, χαμπάρι δεν πήρες; Τίποτα δεν διάβασες, δεν έμαθες; Ανέπαφη έμεινες; Ξύλο απελέκητο; Και το απόσπασμα που σου διάβασα πριν, ήταν μια ωραία αλληγορία για τη ζωή, που διάβασα χθες και μου άρεσε και είπα πως θα σου αρέσει κι εσένα… Αλλά εσύ πού να καταλάβεις… Και ναι μου έλειψε το σχολείο! Μια χαρά περνούσαμε εκεί, όλα απλά, όμορφα, ξέγνοιαστα ήταν τότε. Πού τη θυμήθηκες την Πετράκη; Αν ζει, που αμφιβάλλω, θα έχει αγιάσει , με τόσα που τση ‘ξωσες άδικα, της καημένης… Πάμε να σου φτιάξω άλλο καφέ! Κρίμα, που δεν σου άρεσε… Και εγώ που ήθελα να σου διαβάσω άλλο ένα απόσπασμα απ’ το βιβλίο της Άννας Γαλανού η « Θυσία» που αγόρασα χθες…
-Πάλι βιβλίο αγόρασες χθες; Πες μου το κι αυτό. Πάλι θυσίασες τη μπλούζα που λέγαμε, που σου άρεσε, για να αγοράσεις βιβλίο; Δε σε πιστεύω, δε σε καταλαβαίνω! Έλα ντύσου, πάμε, έξω θα τον πιούμε τον καφέ… Σε μια ωραία καφετέρια που άνοιξε δίπλα στη θάλασσα, πάνω στο κύμα…
Στο κύμα, που έρχεται νωχελικά, ρομαντικά, σκεφτικά, απολογιστικά, όπως οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες, αυτής της εποχής… Οι μέρες, που καθεμιά αλληγορικά, είναι σε δύναμη και διάθεση αντίστοιχες με μια ολόκληρη ζωή.
«Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, άραξα μοναχὸς μ᾿ αυτὸ τὸ παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως αυτὸ είναι παραμύθι…»
