του Δημήτρη Μιμή
Λόγω της πανδημίας, μέσα σ΄ όλα τ΄ άλλα, τα εστιατόρια κατά τη διάρκεια των εορτών και όχι μόνο παραμένουν κλειστά.
Μια σωστή θα έλεγα απόφαση, στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα οι κοινωνίες. Το να παρέμεναν ανοικτά τα εστιατόρια δεν θα ωφελούσε σε τίποτα. Πάλι θα ήταν άδεια γιατί ο κόσμος απλά δεν θα προσερχόταν λόγω φόβου η απλά δεν θα συνέφερνε τους εστιάτορες να έχουν ανοικτό το κατάστημα τους από τη λιγοστή πελατεία που θα είχαν. Υπάρχει και η άποψη που λέει θα υπήρχε σε μεγαλύτερο βαθμό εξάπλωση της πανδημίας λόγω του συνωστισμού. Να γνωρίζουμε ότι ο κορωνοϊός αγαπά τις συναθροίσεις. Έτσι λοιπόν μας απομένει να περάσουμε τις εορτές στα σπίτια μας για να έχουμε και την ασφάλεια μας. Αρκεί όμως και στα σπίτια όπου θα μαζευτούμε, όπως ορίζει έθιμο, και αυτό βέβαια λόγω των εορτών, να υπάρχει περιορισμένος αριθμός συγγενών και φίλων, χωρίς χειροφιλήματα και αγκαλιές και άλλου τύπου ασπασμών, που είναι μια κύρια αιτία μετάδοσης της κορωνοϊού.
Εστιατόρια ανοικτά εν μέσω πανδημίας θα ήταν λοιπόν ένας συμβολικός θάνατος για τους εστιάτορες αλλά και τους υπαλλήλους. Στις φετινές γιορτές, η ευχαρίστηση του να πάμε στο εστιατόριο η σε κάποιο ξενοδοχείο με την οικογένεια μας η την παρέα μας και να γευτούμε την κουζίνα της αρεσκείας μας είναι ένα όνειρο που τελείωσε.
Το εστιατόριο, αυτό το σύμβολο της εισόδου στην νεωτερικότητα, σήμερα λόγω πανδημία ξανά γύρισε πίσω. Τα εστιατόρια πάντα λειτουργούσαν, ακόμα και σε καιρούς κατοχής όπου ο καθένας μπορούσε να βρει τροφή εκτός σπιτιού. Τι λέτε, μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση για πολύ καιρό; Μπορείτε να φανταστείτε τον κόσμο μας χωρίς εστιατόρια; Ίσως κάποιος μου πει ότι, κάποτε δεν υπήρχαν και εγώ θα του απαντήσω ναι αλλά σήμερα αποτελούν μέρος των διατροφικών μας πρακτικών, αποτελούν μέρος της πολιτιστικής μας ταυτότητας όπως οι καφετέριες ακόμα και οι συναθροίσεις τις στα σπίτια τις μέρες των εορτών και όχι μόνο. Οι άνθρωποι το έχουν ανάγκη, είναι μια κοινωνική ανάγκη για τον καθένα μας, είναι τελικά μια ανάγκη επικοινωνίας αλλά και ψυχικής υγείας.
Πίσω από το εστιατόριο δεν υπάρχει μονάχα η γαστρονομική αύρα ή η υπέροχη κουζίνα, ακόμα και η ευχαρίστηση που παίρνουμε όταν πάμε εκεί. Υπάρχουν πάνω απ΄ όλα οι εταιρείες με προσωπικό που πρέπει να πληρωθεί, υπάρχει γενικά μια ολόκληρη οικονομία. Πιάνω απ΄ όλα, πολλοί απ΄ εμάς έχουν αναπτύξει ένα είδος μιας ιδιαίτερης συναισθηματικότητας, που μερικές φορές μας θυμίζουν προσωπικές και οικογενειακές αναμνήσεις. Το εστιατόριο δεν είναι απλά ένα μέρος που πηγαίνουμε για να φάμε. Είναι η Κυριακή που συνήθως πηγαίνουμε σ΄ αυτό αλλά μπορεί να είναι και ιστορίες αγάπης και επαγγελματικές σχέσεις να ξεκίνησαν απ΄ εκεί.
Αν τα πράγματα πάνε καλύτερα με την πανδημία, εμείς οι πελάτες είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στα εστιατόρια; Μερικοί ναι, άλλοι πάλι ίσως αργήσουν να επιστρέψουν σ΄ αυτά. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά, ακόμα και λίγο. Το σπιτικό παραδοσιακό φαγητό δεν καταστέλλει την επιθυμία μας για μετάβαση στο εστιατόριο. Ο κόσμος χωρίς εστιατόρια είναι ένας κόσμος χωρίς αρώματα. Η ενεργοποίηση της λειτουργίας των εστιατορίων, κάτω από συνθήκες ασφαλείας για τους εργαζόμενους και τους πελάτες, θα μας επαναφέρει στον πολιτισμό που τόσο είχαμε αναπτύξει προ πανδημίας που τόσο πολύ μας έκανε να διαφοροποιούμαστε από τα υπόλοιπα όντα του πλανήτη μας.
