του Δημήτρη Καρατζάνη
Παρά τα...αναρίθμητα χρόνια που έχουν περάσει από τότε, θυμούμαι ακόμα έντονα, ένα συμμαθητή από την παιδική ηλικία ,απ το δημοτικό σχολειό συγκεκριμένα, το Βύρωνα ή όπως τον λέγαμε τότε οι συμμαθητες του ,το Βύρω. Ήταν ένα κοντό ''κακοτερένιο'' ανθρωπάκι με μια πολύ άσχημη γλώσσα και μονίμως επιθετική διάθεση , που σχεδόν,κάθε μέρα γινόταν αφορμή για συνεχείς καυγάδες ,στους οποίους συνήθως, τον ''καταχεριάζανε''.Γιατί, μικροκαμωμένος κι ασθενικός καθώς ήταν, τον είχαν όλοι του χεριού τους.
Παρά τα ξυλοφορτώματα όμως δεν έβαζε μυαλό ,Συνέχιζε να ''τρίβεται'' μονίμως στη ''γκλίτσα του τσομπάνη'' κι αφού τις ''έτρωγε'' καλά- καλα ,έτρεχε μετά στη δασκάλα-με στραπατσαρισμένη συνήθως μούρη- για να κάνει τα παράπονα του και να ''απαιτήσει'' την τιμωρία εκείνων που τον είχαν δείρει..
Η δασκάλα, στην αρχή της χρονιάς που δεν τον ήξερε, τον άκουγε με προσοχή, έκανε μάλιστα και αυστηρές συστάσεις στα παιδιά, για τη σκληρή συμπεριφορά τους απέναντι του Δεν άργησε όμως να καταλάβει, από τους καθημερινους καυγάδες που είχαν πάντα τον ίδιο πρωταγωνιστη ,εκείνον, σε ποια μεριά βρισκόταν το φταίξιμο. .
Επαψε λοιπόν να του δίνει ιδιαίτερη σημασία και στα παράπονα του ανταποκρινόταν με κάποια παρηγορητικά λόγια ή αόριστες υποσχέσεις για τιμωρία των ''ενόχων''., Ο Βύρως πάντως συνέχιζε το χαβά του, στη γραμμή ''τρώγω ξύλο ,κανένα δε φοβούμαι '',,μέχρι που εγκατέλειψε το σχολειό πολύ πριν έρθει η ώρα του απολυτηρίου.
Θα πείτε που θυμήθηκα τώρα το ...Βύρω και την κυρά Μαρίκα τη δασκάλα μου μετα από ...ήντα τόσα χρόνια, όταν μάλιστα και οι δυο έχουν περάσει από καιρό στη λίστα των ''αειμνήστων΄΄.
Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι, παρακολουθώντας από πέρσι, τα καμώματα της ''πρώτη φορά Αριστερά'' διακυβέρνησης και τα αλλεπάλληλα χαστούκια που έχουν πέσει στα μάγουλα του Τσίπρα (τελευταίο η επιστολή Λαγκάρντ), θυμηθηκα σχεδόν αυτόματα, το Βύρω
Όπως και κείνος, ο πρωθυπουργός , έχει την ειρωνεία , την προσβολή, το ψέμα και την επιθετικότητα, για ψωμοτύρι. Κι όταν, λογω του συσχετισμού ισχύος, που μονίμως αγνοεί,,μπλέξει στα ζόρικα κι αρχίσει να πέφτει το ''ξύλο'', ξεχνά στη στιγμή ή έστω σε ...17 ώρες, τις μεγαλοστομίες και τις περηφάνειες, και - με την ουρά στα σκέλια- προστρέχει στη ''δασκάλα'', που σήμερα λέγεται Μέρκελ ή Ολάντ ,για χέρι βοήθειας .Γιατί βλέπεις ,πρέπει να διασώσει και την καρέκλα , κορυφαία προτεραιότητα της πολιτικής του ..
Ακόμα πιο ανόητο όμως είναι το γεγονός ότι το ''ξύλο'' πηγαίνει τζάμπα, αφού δεν αποκομίζει κανένα δίδαγμα απ όσα παθαίνει Εξακολουθεί , από την εποχή Βαρουφάκη μέχρι σήμερα, να συμπεριφέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Να κάνει δηλαδή τον ''καμπόσο''και να κορδώνεται με κάθε ευκαιρία .Και ενώ η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση, ''γκρογκί''(κατάσταση που ο πυγμάχος έχει φάει τόσο ξύλο, που στέκει μεν όρθιος, αλλά δεν έχει συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω του), αυτός συνεχίζει να εκτοξεύει μεγάλα λόγια και να απειλεί, προκαλώντας τον οίκτο και το γέλιο των απειλουμένων.
Θα μπορούσαμε ίσως να γελούσαμε και μεις με τα καμώματα αυτά ,όπως κάναμε τότε με το Βύρω , αν αυτά δεν επηρέαζαν επικίνδυνα την πορεία της χώρας και τη μοίρα των παιδιών μας .Όπως όμως διαμορφώνονται τα πράγματα καθημερινά ανησυχούμε. Η, για να είμαστε πιο ακριβείς, ΦΟΒΌΜΑΣΤΕ...
Για να μην είμαστε όμως και εντελώς άδικοι, οφείλουμε να αναγνωρίσομε ότι υπάρχουν και τομείς, όπου ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του, έχουν αποδείξει ότι είναι καλοί μαθητές',
Πάρτε, για παράδειγμα, τη χθεσινή τιμωρία των δημοσιογράφων, που... τόλμησαν να βγουν στο δημοψήφισμα υπερ του ''Ναι''
Να έπιασαν'' άραγε οι ''τιμωροί'' στον αέρα τα μαθήματα του Ερντογάν, για το χειρισμό του τύπου ή απλώς ο Τσίπρας ανήκει στη κατηγορία των πολιτικών, που διαχωρίζουν τους πολίτες σε ''υποχείρια'' και ''εχθρούς'',για να θυμηθούμε και το Νίτσε
Και ας μην μπει κανείς στον κόπο να μας υπενθυμίσει ότι τις ποινές των δημοσιογράφων τις επέβαλε το... συνδικαλιστικό τους όργανο ,γιατί, διάβολε, όλοι στην Ελλάδα ζούμε και δεν τρώμε ...σανό.
