της Μαρίας Λιονάκη
Ο Μάιος έχει κάνει εδώ και αρκετές μέρες εμφάνιση στη δεξίωση του χρόνου… Καλεσμένος με πρόσκληση του καιρού. Φοράει μπεζ παντελόνι και πορτοκαλί πουκάμισο. Φαρδύ, ριχτό, αεράτο, άζωστο… Κρατάει ανέμελα στο χέρι ένα ποτήρι με fruit punch και στα χείλη ένα μισό χαμόγελο και τριγυρίζει συζητώντας και φλερτάροντας με δροσερές νιες, κοπελιές , ανάμεσα σε ανθισμένους κήπους. Με καταπράσινα δέντρα, μυρωδιές φύσης, λουλουδιών και έρωτα… Στον ουρανό είναι καρφιτσωμένο το φεγγάρι , ολόγιομο, σε πανσέληνο. Πανέμορφο, σκαλιστό, μυστηριώδες, αδιάκριτο. Στο c.d. ακούγεται ένα διαχρονικό τραγούδι, τραγουδισμένο απ’ τον Louis Armstrong: «I see trees of green, red roses too, I see them bloom for me and you. And I think to myself what a wonderful world…»
Φαρδιά, αεράτη, ριχτή, μπεζ με πορτοκαλί, wonderful είναι και η ζωή… Πιο χαρούμενη, ελεύθερη, ξέγνοιαστη. Δεν ζώνεται σε σφιχτές ζώνες, σε πρέπει, σε αυστηρά προγράμματα … Λειτουργεί απροσδόκητα, απρόσμενα, με εκπλήξεις… Μπερδεύει τα ραντεβού, τις μέρες καμιά φορά, κάνει σκανδαλιές, λάθη και γελάει μετά με τα καμώματα, τα κατορθώματά της…
Βαριά διάθεση και βαριά ρούχα έχουν ήδη φυλαχθεί. Παπλώματα, κουβέρτες, χαλιά, μπουφάν μένουν στην άκρη σαν τιμωρημένα και κοιτάνε στενοχωρημένα. Γελαστά και χαρούμενα, πολύχρωμα, έξω καρδιά καλοκαιρινά έχουν ξεπροβάλλει και κάθονται φαρδιά πλατιά, γεμάτα αυτοπεποίθηση, με ύφος πρωταγωνιστικό στις προσόψεις, στις βιτρίνες των ντουλαπών. Παρδαλά φορέματα χορεύουν στις κρεμάστρες, καθώς ονειρεύονται χορούς, βόλτες, ταξίδια, διακοπές…
Ο ήλιος εμφανίστηκε στην πρόσοψη της γης, στη βιτρίνα του κόσμου. Καλεσμένος στη δεξίωση του χρόνου, με πρόσκληση του καιρού. Ειρωνεύεται τα παραγκωνισμένα σύννεφα, πρωταγωνιστεί στο έργο αυτής της εποχής , γελάει ευτυχισμένος. Πρώτος πρώτος , νωρίς νωρίς, ορεξάτος ξυπνάει. Σφυρίζοντας, τραγουδώντας! Ξυρίζεται, φρεσκαρίζεται, βάζει κολόνια με άρωμα flowers ή ocean ντύνεται και ξεκινάει τη δουλειά του… Να ξημερώσει τη μέρα, να φέρει το φως. Βάφει νήματα, υφαίνει χρυσοστόλιστες αχτίδες, ανοίγει το παράθυρο και τις πετάει … Να τρυπώσουν σε κάθε σπίτι, να συναντήσουν όλους τους ανθρώπους , ιδίως τους σκεφτικούς, τους μελαγχολικούς, τους κουρασμένους από τη φετινή βαρυχειμωνιά. Να φτάσουν παντού, ως τα πέρατα της γης, της θάλασσας…
Της θάλασσας που στραφταλίζει, λαμποκοπά. Της θάλασσας που αντανακλά τον ουρανό, που δανείζεται χρώμα απ’ αυτόν , που νανουρίζει τις βάρκες, που ταξιδεύει το νου μας και τα όνειρά μας, που ξεκουράζει το σώμα και την ψυχή μας. Της θάλασσας που και φέτος ανυπόμονα ήδη μας προσμένει, μας προσκαλεί… Ερωμένη των ανθρώπων, του ήλιου, των γλάρων, των βράχων, αυτής της εποχής… Γόησσα και σαγηνευτική γυναίκα.
Ο Κωστής Τριανταφυλλάκης στο έργο του « Οι θυσίες» προσδιορίζει λογοτεχνικά τη γυναίκα , τον παράδεισο ως εξής …
" Ξέρεις, βρε φίλε, πώς είναι η γυναίκα και τι κρύβει η δόλια της ψυχή; Ανεξερεύνητη είναι η ψυχή της. Το σώμα της είναι σαν τη θάλασσα. Όταν είναι φουρτουνιασμένη πρέπει να την ταξιδεύεις με υποβρύχιο. Να μπαίνεις βαθιά μέσα της. Να μη σε βλέπει γιατί αν σε βλέπει και δεν είσαι δυνατός μπορεί να σε τσακίσει. Όταν όμως είναι γαλήνια το καλύτερο ταξίδι πάνω της είναι με βάρκα. Να περνάς από πάνω της αργά, να την χαϊδεύεις τρυφερά με τα κουπιά σου. Να απλώνεις τα χέρια σου να την αγγίζεις, να γεύεσαι την δροσιά της. Να σε γητεύει. Να κλείνεις τα μάτια. Να λες: - Είμαι στον παράδεισο. Γιατί κάπως έτσι φαντάζομαι τον παράδεισο. Μια ήρεμη κι απέραντη θάλασσα".
Θάλασσα. Μπλε, γαλάζια, γαλαζοπράσινη. Άλλοτε τρικυμισμένη, άλλοτε ακύμαντη, ήρεμη, ευτυχισμένη, γυαλί … Ίδια με τραγούδι, με ευχή. Σε στίχους Ελένης Ζιώγα:
«Ν’ ανεμίζει στο κατάρτι η ζωή, να φεγγίζουν όλα τ’ άστρα στο πανί…Να σαλπάρει συντροφιά μας κι όλη η γη, να γλεντάμε με κιθάρες και κρασί και να 'ναι πάντα η θάλασσα γυαλί…»
