της Μαρίας Λιονάκη
Πρωτομαγιά εξ αναβολής… Μετατέθηκε φέτος την Τρίτη του Πάσχα για να κάνουν και τη δική τους Ανάσταση οι έρμοι οι εργαζόμενοι που πολλά πάθη τράβηξαν με το εορταστικό ωράριο. Καιρός άστατος… μια έτσι, μια αλλιώς. Ξεκίνησε με συννεφιά, τώρα είναι στο αλλιώς, στη λιακάδα και βλέπουμε μετά…
Σάμπως οι άνθρωποι είναι σταθεροί; Μια έτσι μια αλλιώς είναι κι αυτοί. Ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ φεύγουν οι μέρες, μα δε βρίσκουμε την άκρη, εδώ συνάντησα και το δικό σου θαύμα, ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα… του Σκουλά, το δικό μας κλάμα. Ο Χριστός ήρθε στη γη, δίδαξε την αγάπη και σταυρώθηκε…οι άνθρωποι την έμαθαν άραγε; Από μακριά κι αγαπημένοι! ζουν, που λέει κι η λαϊκή ρήση. Όλοι εμείς πολλοί μαζί και μόνοι πορευόμαστε σ’ αυτή τη ζωή. Η σύνδεση με το συνδρομητή που καλέσατε δεν είναι εφικτή…
"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήτανε τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα, κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη όσο είναι σήμερα" έγραψε ο Αντώνης Σαμαράκης για το τότε, αλλά και για το τώρα στο γνωστό «Ζητείται ελπίς» του, που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Κι εμείς Ζητείται ελπίς…
Οι άνθρωποι σταυρώνονται και σήμερα από δικούς τους σταυρούς, λάθη, πάθη, μίση, ζήλειες, διαφωνούν, προσβάλλουν, πηγαινοφέρνουν τη βία, κάθε μορφής συνειδητά ή ασυνείδητα… Γιατί, δεν είναι φίλε μου όλες ίδιες οι καρδιές κι ας έχουν ίδιο τον παλμό όταν χτυπάνε, άλλες ξεχνούν μόλις περάσουν δυο βραδιές κι άλλες αιώνια πονούν και αγαπάνε… Η ζωή που ονειρεύτηκα και δεν έζησα, η ζωή που περνάει και χάνεται του Σπανουδάκη, η δική μου, η δική σου ζωή, η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται, μάτια μου, η στιγμή που δε μοιράζεται… Στ' αληθινά, στα ψεύτικα, το λέω και τ' ομολογώ, σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα... Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει… στο παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη και των ανθρώπων. Η μοναξιά των ανθρώπων είναι τρύπιο ρούχο, ατέλειωτη βαριά σιωπή, χειμώνας διαρκής, η μοναξιά των ανθρώπων περήφανη, αξιοπρεπής και μόνη, νύχτα που πρέπει να ξημερώσει…
Πρωτομαγιά κι ο Επιτάφιος του Γιάννη Ρίτσου τη συνδέει με τη Μεγαλοβδομάδα, με τον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής, με το θρήνο της Παναγιάς για τον Εσταυρωμένο Χριστό. «Μέρα Μαγιοῦ μοῦ μίσεψες, μέρα Μαγιοῦ σὲ χάνω, ἄνοιξη, γιέ, ποὺ ἀγάπαγες κι ἀνέβαινες ἀπάνω» Θεσσαλονίκη. Μάης του 1936. Μια μάνα, καταμεσὶς του δρόμου, μοιρολογάει το σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της και πάνω της, βουΐζουν και σπάζουν τα κύματα των διαδηλωτών - των απεργών καπνεργατών. Εκείνη συνεχίζει το θρήνο της.
Πρωτομαγιά κι η φύση λουλούδισε σε πείσμα κάθε καιρού, εποχής… γύρισε τις πλάτες στο μέλλον της Ελλάδας που προοιωνίζεται ζοφερό κι έκανε τη δουλειά της αυτή αδιάφορη για τις πολιτικές εξελίξεις . Πήρε πινέλα πάλι κι έβαψε τον κόσμο, τον εξωτερικό των ανθρώπων, μπας κι αποφασίσουν κι αυτοί να αλλάξουν χρώματα στο δικό τους εσωτερικό κόσμο… Χρώματα κι αρώματα γύρω μας, όπως τραγούδησε η άνοιξη της φωνής ο Νίκος Ξυλούρης και το μόνο που χρειάζεται είναι να γεμίσουμε και τη ζωή μας μ’ αυτά …Κοπάδια οι μαργαρίτες πρωταγωνιστούν στον πίνακα της ανοιξης κι είναι αυτές αιώνιο σύμβολο του έρωτα, που φέρνει άστατο καιρό στις ψυχές των ανθρώπων…
Μάιος…εποχή προσμονής, εποχή γεμάτη υποσχέσεις ξεκούρασης, ξεγνοιασιάς, διακοπών… Ένα ελαφρύ αεράκι έρχεται απ’ τη θάλασσα και διώχνει κάθε αρνητική σκέψη και προοπτική. Οι άνθρωποι επιθυμούν κι ελπίζουν, ανοίγουν τα παράθυρα των σπιτιών και της ψυχής τους, σπρώχνουν στη λήθη καθετί αρνητικό, φορούν το καπελάκι τους στραβά και βγαίνουν έξω, στον ήλιο, στον κόσμο, στη ζωη …
Ο Μάης έχει μυστικά κι ένα κλειδί κρυμμένο που ανοίγει μάτια σκοτεινά και χείλι πικραμένο. Εχει και άνεμο τρελό που κουβαλάει τη γύρη και πυροβάτες της καρδιάς σαν βγει στο πανηγύρι. Ο Μάης είναι μουσική, τραγουδισμένη απ’ τον Παντελή θαλασσινό. Δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει…
