της Μαρίας Λιονάκη
Ένας γνωστός, άγνωστος εαυτός με ταλαιπωρεί από το πρωί… Κοιτάζω με το καλημέρα την εικόνα του, το είδωλο, το σουλούπι του στον καθρέπτη… Βεβαιώνομαι. Αμυδρά κάτι μου θυμίζει , αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν είμαι εγώ! Αυτός σα να είναι αφηρημένος, φευγάτος, σα να μην είναι εδώ, στο παρόν… Σα να μη χωράει στο σπίτι, σαν κάτι να τον απασχολεί, ανείπωτο και δεν έχει μιλημό… Στο χέρι κρατούσα το ημερήσιο πρόγραμμά του, ετοιμαζόμουν να του το επιδώσω, να του το ανακοινώσω, μα κάτι με συγκρατούσε, με καθυστερούσε, ήθελα να του δώσω λίγο χρόνο ακόμα, να αλλάξει, να έρθει στα συγκαλά του, να προσαρμοστεί…
Κάτι ασυνήθιστο υπήρχε στα μάτια του, στο βλέμμα του, στη διάθεσή του. Αυτός ο άνθρωπος που ξύπνησε μαζί μου σήμερα το πρωί, που κατοικεί στο σώμα μου από το πρωί είναι ανυπότακτος, επαναστάτης. Είναι εριστικός, όλα του φταίνε. Έχει σηκώσει μπαϊράκι, μου αντιμιλάει, μου κάνει φασαρία, σκηνή με το παραμικρό. Είναι ανυπάκουος, μου γυρίζει την πλάτη, σημασία δε δίνει σε δικές μου συμβουλές, διαταγές δε σηκώνει από κανένα, μου λέει και υψώνει στο ραδιόφωνο την Αμαρυλλίς.
Ένας γνωστός άγνωστος εαυτός με ταλαιπωρεί από το πρωί… Σα να κοιμήθηκε Καζαντζάκης και ξύπνησε Ζορμπάς! Σα να κοιμήθηκε άνθρωπος μέσης ηλικίας, λογικός, μετρημένος, συγκρατημένος, με πρέπει και μη, με ευθύνες και υποχρεώσεις, με θέση ευυπόληπτη στην κοινωνία, με σαφή προορισμό στον κόσμο αυτό, με συμμαζεμένο σπίτι και ζωή και ξύπνησε αλλιώς… ο Μανωλιός! Ξύπνησε έφηβος, παρορμητικός, ρομαντικός, συναισθηματικός, ευσυγκίνητος, ονειροπόλος. …Ξύπνησε άστεγος, παιδί των δρόμων, των λουλουδιών των Ματάλων, απείθαρχος, απρόβλεπτα, ασυγκράτητα χαμογελαστός… Με σημαία και σλόγκαν, όπου γης και πατρίς, όσα πάνε κι όσα έρθουν, βρε δε βαριέσαι αδερφέ, μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε, κατάσταση χύμα στο κύμα… Ένας εαυτός επηρεασμένος από τη νιόφερτη Άνοιξη ξύπνησε, αντί για μένα, σήμερα το πρωί… Ένας εαυτός μαρτιάτικος…
Μάρτιος… Το βιβλίο του χρόνου είναι ανοιχτό σε μια σελίδα πολύχρωμη, γυαλιστερή και γράφει, διηγείται …Ο Μάρτιος είναι ο μήνας που κρατάει από το χέρι και φέρνει στη γη, την πιο όμορφη κόρη του χρόνου, την αγαπημένη του, την Άνοιξη. Τη γνώρισε σε μέρος εξωτικό, την ερωτεύτηκε, τον μάγεψε, την μάγεψε, την έκλεψε και την έφερε εδώ. Όπως ο Δίας κάποτε την Ευρώπη. Από την αγάπη τους γεννήθηκε ο ήλιος. Με τις αχτίδες του μεταμορφώνει τον κόσμο. Η φύση πρασινίζει, τα δέντρα βλασταίνουν, πετάνε κλαδιά και φύλλα. Οι κήποι, οι γλάστρες, τα λουλούδια ανθίζουν. Πολύχρωμα χαλιά απλώνονται στο πάτωμα του κόσμου. Πουλιά στήνουν κουβεντολόι, τραγούδι στα ξέφωτα, στις γειτονιές της γης. Καλωσορίζουν τον ερχομό της πιο όμορφης κόρης του χρόνου, υμνούν τον έρωτα του Μαρτίου για την Άνοιξη. Η θάλασσα λάμπει, ηρεμεί, αδημονεί, προσμένει τον άνθρωπο.
Ο ήλιος στέφεται βασιλιάς και κάθεται στο θρόνο του. Δίνει λάμψη στο φρεσκοπλυμμένο από τις βροχές του χειμώνα κόσμο. Σκορπίζει ζεστασιά, αισιοδοξία στους υπηκόους του, ξυπνά στους ανθρώπους έναν άλλο, πιο ευαίσθητο εαυτό. Που θέλει να αφήσει τα τετριμμένα, να τα απαρνηθεί, να μη μείνει εδώ. Να ξεδιπλώσει όνειρα, προσδοκίες, να ανοίξει ορίζοντες, να σηκώσει άγκυρα, να φουσκώσουν τα πανιά του στο φύσημα του αέρα, του έρωτα… Ένας κόσμος τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου έχει εγκαινιαστεί: «Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο, με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα, υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές…»
Ροζ ανθάκια μυγδαλιάς φτερουγίζουν στον αέρα… Οριοθετούν το τέλος του χειμώνα, την αρχή της άνοιξης, την προσμονή του καλοκαιριού. Τα κοιτώ να στροβιλίζονται, να χορεύουν το βαλς του αέρα. Θυμίζουν γεννητούρια κοριτσιού, κοριτσάκι που ντύθηκε πριγκίπισσα τις Απόκριες, ροζ χρώμα σε μάγουλα παιδιού. Καθώς ταξιδεύουν στο φύσημα του αέρα μεταφέρουν τα μηνύματα της αγάπης, τις επιθυμίες και τα όνειρα… τα μαρτιάτικα.
