Στις 9.17 το πρωινό της Δευτέρας 27 Σεπτεμβρίου, δεχτήκαμε τον μεγάλο σεισμό.
Από τους τοίχους του σχολείου μας άρχισαν να πέφτουν όλα όσα είχαμε τοποθετήσει, (εκπαιδευτικό υλικό, ζωγραφιές, όργανα γεωμετρίας, κάδρα, εικόνες, χάρτες, ρολόγια τοίχου).
Ένα συνεχές βουητό έφτανε στ’αυτιά μας από την πτώση των αντικειμένων.
Μαζί με τους σοβάδες, τις πέτρες και τη σκόνη που δημιουργήθηκε, η εικόνα του σχολείου μας μέσα σε είκοσι δευτερόλεπτα έγινε αγνώριστη.
Οι μαθητές εγκατέλειψαν το σχολείο, βγήκαν στην αυλή με τη συνοδεία των δασκάλων, χωρίς ευτυχώς κανείς να χτυπήσει.
Η δραματική εικόνα των αιθουσών αποκαλύφθηκε στη συνέχεια.
Μπήκαμε με προσοχή στο λαβωμένο κτήριο.
Όλα ήταν μέσα στη σκόνη.
Τα θρανία, οι καρέκλες, τα πράγματά μας, οι πίνακες διδασκαλίας, οι υπολογιστές.
Τα βιβλία και τα τετράδια των μαθητών είχαν παραμείνει ανοιχτά πάνω στα θρανία.
Μπήκαμε και στην αίθουσα της Ε΄ τάξης.
Αντικρίσαμε κι εδώ πέτρες, σοβάδες, ξύλα από το ταβάνι.
Είδαμε κάτω και το ρολόι του τοίχου της τάξης.
Σκύψαμε να το σηκώσουμε.
Μια πέτρα βρίσκονταν πάνω του.
Είχε σπάσει το γυαλί.
Και τότε προσέξαμε ότι είχε σταματήσει την ώρα του σεισμού.
Οι δείχτες έδειχνα ακόμη 9 και 17.
Το πήραμε με προσοχή.
Το τοποθετήσαμε στο γραφείο του νέου μας σχολείου, στις προκατασκευασμένες αίθουσες που παραλάβαμε.
Να μας θυμίζει την «κακή ώρα»
Να μας θυμίζει και το αγαπημένο μας σχολείο, το Δημοτικό Σχολείο του Θραψανού.
