του Δημήτρη Καρυωτάκη
Η ατμόσφαιρα ήταν από νωρίς ηλεκτρισμένη. Δεκάδες αυτοκίνητα μοίραζαν από το πρωί φέιγ βολάν και καλούσαν τον κόσμο να συγκεντρωθεί στην πλατεία για μια συγκέντρωση που δεν θα είχε ξαναγίνει! Δεν ήτανε άλλωστε και μικρό πράγμα αυτό που συνέβαινε: η δοσίλογη κυβέρνηση των μνημονιακών γκρέμιζε συθέμελα κατακτήσεις δεκαετιών που ο αγώνας, οι απεργίες και ο κινητοποιήσεις συνδικάτων και εργαζομένων δημιουργούσαν την αίσθηση πως κι όλα να γκρεμιζότανε, βρε αδερφέ, δεν μπορεί να μας στείλουν στον καιάδα των εργασιακών σχέσεων και τη γαλέρα ενός τέτοιου ασφαλιστικού, που ακόμη κι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι που μας κυβερνάνε, δεν αποκλείεται, μια τσίπα θα την έχουνε ακόμα πάνω στο δέρμα τους και θα αντιδρούσαν!
Μα ακόμα κι αυτοί να μην είχαν το Θεό τους, υπήρχε το κίνημα: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δουλέψει καλά τα τελευταία χρόνια, σε επίπεδο κινηματικό, σε χώρους δουλειάς, σε συνοικίες, σε ομάδες ανέργων που πλαισίωναν και μπράτσαραν κάθε εκδήλωση που δημιουργούσε αύρα αυταρχισμού, πισωγυρίσματος και αιφνιδιασμού και που σαν φιτίλι θα απλωνόταν σε πόλεις και χωριά. Μα και το κόμμα να μην μπορούσε να φυσήξει τα πανιά του αγώνα, υπήρχε το Εργατικό Κέντρο και ο πρόεδρος του ο Σωκράτης, που απαλλαγμένος από τα γκέμια του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, είχε ανδρωθεί μέσα στον αγώνα και ήξερε πως να οργανώσει τις προσυγκεντρώσεις, να τυπώσει τα πανό, να καθοδηγήσει τις επιτροπές που θα ξεχύνονταν στη Βιομηχανική και να ζητήσει τη βοήθεια αγροτών, εμπόρων και ελεύθερων επαγγελματιών, που κι αυτοί θίγονταν από τις ισοπεδωτικές λογικές του εγκληματικού ασφαλιστικού νομοσχεδίου!
Άλλωστε είχε δώσει δείγματα γραφής, ο αγώνας πάνω απ΄όλα και περιθώρια για ταλαντεύσεις, διλήμματα και δεύτερες σκέψεις δεν υπήρχαν. Μάλιστα υπήρχε και σχέδιο: μόλις θα ολοκληρωνόταν οι ομιλίες και οι παρεμβάσεις των εκπροσώπων των φορέων και των σωματείων σαν μια ένδειξη συμβολισμού, πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος θα ανέβαιναν πάνω στην εξέδρα και θα έσκιζαν φωτοτυπημένα αντίγραφα του νομοσχεδίου, που στο συγκεντρωμένο πλήθος θα θύμιζε τη ρητή δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ πως όταν γινόταν κυβέρνηση θα έσκιζε με τον ίδιο τρόπο τα επαχθή μνημόνια!
Όλα πράγματι πήγαν όπως είχαν σχεδιαστεί. Χιλιάδες κόσμου είχε κατέβει στην Πλατεία Ελευθερίας. Ο κόσμος έφτανε ως το Εργατικό Κέντρο. Εργαζόμενοι κι άνεργοι χέρι χέρι φώναζαν πως δεν θα περάσει ο νόμος- έκτρωμα. Αγρότες με τρακτέρ στην πρώτη γραμμή και πρώτος απ΄όλους ο ηρωικός Γιάννης Μιχελογιαννάκης που έδινε το τέμπο με μια ντουντούκα κραυγάζοντας πως δεν θα σταματήσει η κινητοποίηση αν δεν αποσυρθεί ο νόμος: ή αυτοί θα φύγουν ή το νομοσχέδιο, συμπλήρωνε με την ψιλή φωνή του, ξεσηκώνοντας τα πλήθη, που έραναν τον καρδιολόγο με γαρύφαλλα! 'Ομως από την άκρη της πορείας βλέπω κάποιους να έχουν άλλα σχέδια: να πιάνουν πέτρες, να σπάνε τα μάρμαρα της πλατείας και να τα πετάνε σε τράπεζες και δημόσια καταστήματα.
Η κατάσταση πάει να ξεφύγει, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως κι ο κόσμος έχει δίκιο: αν δεν ξεσηκωθεί τώρα πότε θα το κάνει; αν δεν αντιδράσει τώρα που τον στέλνουν στη λαιμητόμο πότε θα του δοθεί ξανά η ευκαιρία; Οι αστυνομικοί ζώνουν την πλατεία και από την πίσω πλευρά των δικαστηρίων πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα: το πλήθος τρέχει για να κρυφτεί και να προστατευτεί, ενώ κάποιοι φωνάζουν πως η αστυνομία έδωσε χώρο στους προβοκάτορες. Τα γκλομπς βγαίνουν από τις προθήκες και έντρομος συναντώ τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στα αίματα να πιάνεται από το χέρι μου και πριν λιποθυμήσει να φωνάζει: α, ρε κουφάλες δεν θα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ...θα δείτε!
Η φωνή και η γεμάτη αίματα φάτσα του γραμματέα, χάλασαν απότομα τον ύπνο μου. Ξύπνησα κάθιδρος και ταραγμένος και ασθμαίνοντας αναζητώ το παράθυρο. Ουφ, ευτυχώς τίποτε δεν χαλάει τη νεκρική εικόνα της πλατείας. Κάτι παιδάκια που φτιάχουν ζωγραφιές για τη γιορτή της Μητέρας κι ένας αδέσποτος σκύλος που μου θυμίζει το θρυλικό Λουκάνικο των Αγανακτισμένων!
Όλα τελικώς συνέβαιναν στο αρρωστημένο μου μυαλό κι αφού συνειδητοποίησα πως έβλεπα κακό όνειρο, άλλαξα πλευρό, θέλοντας μ΄αυτόν τον τρόπο να ξορκίσω φαντασία και πραγματικότητα!
