Του Κωστή Ε. Μαυρικάκη
Για άλλη μια πολλοστή φορά η αφροσύνη του Ανθρώπου βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανελέητη εκδίκηση της Φύσης. Η αλαζονεία του σύγχρονου πολιτισμού μας, έχει ξεπεράσει με τρόπο ανεκλάλητο, τα όρια της φυσικής τάξης και των αντοχών του οικοσυστήματος.
Η πύρινη λαίλαπα που σαρώνει από προηγούμενες μέρες πολλές περιοχές της χώρας μας, και από χτες την Αττική γη, αλλά και πάμπολλες χώρες του μεσογειακού νότου - μόνιμη και συνήθη πλέον τα καλοκαίρια - παρά και ενάντια στους εθνικούς, ευρωπαϊκούς και διεθνείς σχεδιασμούς απέναντι στην ελαύνουσα κλιματική αλλαγή και την τιμωρό φύση, δείχνουν ξεκάθαρα την αδυναμία του Ανθρώπου να προφυλαχτεί από τους κινδύνους που ο ίδιος δημιούργησε στον πολιτισμό του. Κυρίως όμως, συνιστά μια περίτρανη ομολογία της μικρότητάς και της αποτυχίας του.
Στην ανθρώπινη ιστορία πάντοτε υπήρχε η Νέμεσις της Φύσης απέναντι στα ανθρώπινα παραστρατήματα. Σεισμοί, φωτιές και πλημμύρες στο όποιο τους μέγεθος, δεν συνιστούσαν απειλές για τον αρχέγονο Κόσμο. Όλα αυτά, μόνο όταν η ανάπτυξη των κοινωνιών ταυτίστηκε με την ψευδεπίγραφη μεγέθυνση πλούτου με την αντίστοιχη φρενήρη διασπάθιση του φυσικού αποταμιεύματος της γης, μόνο τότε άρχισαν να επικρέμονται σαν δαμόκλειες σπάθες πάνω από τα κεφάλια του.
Αυτή η οικουμενική πλέον διαπίστωση που έχει θέσει τους απαράβατους διεθνείς κανόνες της βιωσιμότητας για την Ανθρωπότητα, και έθεσε (…υποτίθεται) τέρμα στο παράλογο όραμα μιας κοινωνίας της αφθονίας και ενός επίγειου υλικού παράδεισου, έχει ήδη για μισόν αιώνα αποτελέσει το μονόδρομο των ανθρώπινων κοινωνιών για να αποφύγουν το βέβαιο όλεθρο. Ήδη από το 1992 η παγκόσμια Διάσκεψη του Ρίο για το Περιβάλλον, έθεσε τέρμα στην ιδεοληψία και στο παράλογο όραμα μιας ληστρικής εκμετάλλευσης του φυσικού αποταμιεύματος που δεν γνωρίζει σύνορα, λαούς και πολιτισμούς.
Διεθνείς, περιφερειακής, εθνικές διασκέψεις και φόρα, συνέδρια, στρογγυλά τραπέζια, ημερίδες, φόρουμ, ιδρύσεις νέων υπουργείων, εκδόσεις νέων νόμων, κανονισμών, οδηγιών και την περιβαλλοντική και κλιματική κρίση. Όλα, μια ατέρμονη και φτηνή βυζαντινολογία και εκθέσεις ιδεών, που αποφεύγουν να αγγίξουν το πιο απλό: Την επιστροφή των κοινωνιών μας στη Λογική και στο Μέτρο. Όσο τα πάντα θα μετριούνται με την μεζούρα των οικονομικών δεικτών και της ψευδεπίγραφης ανάπτυξης, όλο και περισσότερο οι αρχές ενός βιώσιμου οράματος για τον Κόσμο μας, θα πηγαίνει περίπατο και όλο και με περισσότερη βεβαιότητα θα περιλουστούμε οι πάντες τα καζάνια της Κόλασης.
Οι χτεσινές νέες φωτιές στην Αττική γη, το οικουμενικό σύμβολο για το Μέτρο και το Λόγο που έθεσε τις βάσεις για το δυτικό πολιτισμό, ξαναθέτουν το καίριο ερώτημα της ειλικρίνειας του σύγχρονου Ανθρώπου απέναντι στις πραγματικές προθέσεις του για να σωθεί πλέον η υπόστασή του από τη ρευστή πίσσα μιας επερχόμενης Κόλασης.
Η αίσθηση της τραγικότητας όταν η Φύση έρχεται να υπενθυμίσει στον Άνθρωπο ότι η μωρία του έχει υπερβεί το μέτρο, δεν μπορεί να αποδώσει επ’ ακριβώς το μέγεθος των τεκταινομένων. Των παρόντων και των μελλοντικών. Η παγκόσμια κοινότητα σήμερα βρίσκεται στο μέσο ενός δρόμου που ίσως, μοιάζει χωρίς επιστροφή.
Στην αρχαία ελληνική τραγωδία, την οργανωμένη με τόση αρμονία και σοφία, ο ήλιος δεν μπορεί να ξεπεράσει το μέτρο. «Ήλιος ουκ αν υπερβήσεται μέτρο» έλεγε ο Ηράκλειτος στην Ιωνία. Γιατί ακόμα και γι’ αυτόν, πάντα στο επόμενο χορικό, θα παραμονεύει η Θεία Δίκη.
Στην επερχόμενη κόλαση της κλιματικής αλλαγής, απ’ ότι φαίνεται δεν πρόκειται να υπάρχουν από μηχανής Θεοί που να μας πετάνε σωσίβιο στις βέβαιες πια εθνικές και οικουμενικές τραγωδίες που θα φτάνουν με την κλιματική κρίση. Δεν μας σώζουν ούτε νεοσυσταθέντα υπουργεία, ούτε παγκόσμιες συνδιασκέψεις (αυτά τα καλλιστεία κυνισμού, υποκρισίας και φαρισαϊσμού) απέναντι από το βέβαιο οικουμενικό θάνατο που μας περιμένει.
