της Μαρίας Λιονάκη
Το καλοκαίρι έφτασε, πιο γρήγορα απ’ ό,τι αναμενόταν. Χτύπησε το τρίτο καμπανάκι στο θέατρο του κόσμου, έκανε αναγγελία άφιξης στο αεροδρόμιο της γης και εμφανίστηκε. Πιασμένοι οι μήνες σε χορό, εκεί που χόρευαν το «Τούτο το μήνα, τον από πάνω, τον παραπάνω αϊτός εβγήκε να κυνηγήσει…» μια στιγμή σπρώχνει η άνοιξη το καλοκαίρι και αυτό βγαίνει μπροστά! Πρώτο στο χορό και στο ημερολόγιο, μα και βιαστικό, ασυγκράτητο, νέο! Πάντα τα νιάτα, τα παντέρμα, ασυγκράτητα είναι.
« -Μα έχω λίγα ακόμα κιλά να χάσω» λες εσύ.
«-Ξέχνα τα παραπάνω κιλά- σου λέει αυτό- δεν προλαβαίνεις να τα χάσεις, όρθωσε το κορμί, βάλε στην ανάγκη ένα ολόσωμο μαγιό , ένα παρεό, ύφος άνετης και βγες στην παραλία…
«Τράβα μπρος και μη σε μέλλει θάρρος η ζωή μας θέλει…» σου τραγουδά, όπως κι η Αλίκη Βουγιουκλάκη κάποτε.
Λουλούδισε ο καιρός, λουλούδισε και η διάθεσή μας… Νιώθεις γύρω σου ένα αέρα αισιοδοξίας, μια αυτοπεποίθηση, μια ζωντάνια, μια προσμονή, μια χαρά εντός, εκτός και επί τα αυτά…
Σαν ήλιος που ανατέλλει, μέρα που ξημερώνει, σαν καράβι που σαλπάρει. Νιώθεις ότι έρχεται μια εποχή που κάνεις στην άκρη τα προγράμματα, τις υποχρεώσεις, τα βάρη του σπιτιού, της εργασίας, τις απαιτήσεις του αφεντικού κι ανοίγεις δρόμο να περάσεις, να τον διαβείς τους υπόλοιπους μήνες, τους θερινούς, εσύ και τα όνειρά σου, οι ανάγκες, οι επιθυμίες σου…
Συγνώμη, αλλά υπάρχω κι εγώ, λες! Συγνώμη, αλλά βιάζομαι, επείγομαι!
Τουμπάρεις το πρέπει με το θέλω και βάζεις σε προτεραιότητα, μετά από καιρό, τον εαυτό σου, όσα ονειρεύεσαι, προσδοκάς, επιθυμείς… Θυμάσαι το νέο, το παιδί που κρύβεται μέσα σου, θέλεις να παίξεις, να αστειευτείς, να γελάσεις, να ξεχαστείς, να φωνάξεις: «Μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα…»
Στο μπαλκόνι οι νιοφυτεμένες γλαστρούλες έχουν φτιάξει μια όμορφη παρέα… Μια μωβ βιολέτα, ένα σκυλάκι σε ροζ- κίτρινες αποχρώσεις, το φούξια και το κόκκινο γεράνι, οι μοσχομυριστοί βασιλικοί και η λεβάντα, μια υιοθετημένη γλάστρα με δυόσμο, που στην έδωσαν, στη χάρισαν, όταν επαίνεσες το άρωμά της, απαρτίζουν μια ιδιαίτερη παρέα, από γλάστρες νεαρές, κοπελιές… Ίδιες με το μπουκέτο, τα πανέμορφα κορίτσια που έβγαζαν selfie στον Κούλε χθες, στην απογευματινή, ρεμβαστική βόλτα σου δίπλα στη θάλασσα, στο λιμάνι του Ηρακλείου, στο αγαπημένο περπάτημα αυτής της πόλης.
« Πόσο όμορφα είναι τα νιάτα!» σκέφτηκες τότε…
Κάθε κλικ ενός φακού, μιας φωτογραφικής μηχανής είναι πάντα πετυχημένο γιατί η δροσιά, το χαμόγελο αυτής της ηλικίας, της νιότης, λάμπει κάθε στιγμή και αποτυπώνεται αληθινά.
Λάμπει ο ήλιος, χαϊδεύει με τις αχτίδες του τον κόσμο, τη θάλασσα, τους γλάρους που πετάνε συντροφευμένοι, δυο δυο. Λουλούδισε η φύση, οι γλάστρες σου, λουλούδισε η διάθεσή σου, ώρα να λουλουδίσουν και οι σχέσεις! Η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας… Ήρθε η εποχή να γίνεις πιο δοτικός, πιο ανοιχτός, εκδηλωτικός και αυθόρμητος στη φιλία, να ζήσεις εκδρομές, αποδράσεις ολοήμερες, ολοήμερα μπάνια, ξέγνοιαστες στιγμές… Να μοιραστείς ανέκδοτα, χορούς, ιστορίες, όσα έχεις, όσα νιώθεις… Όλα αυτά τα συγκρατημένα, τα μαζεμένα, τα απωθημένα, ώρα είναι να ζωντανέψουν, να γίνουν αληθινά, να πρωταγωνιστήσουν! Να ανθίσουν τα συναισθήματα, η ζωή…
Να ανθίσει ο έρωτας! Ο μικρός θεός, με την πλαστικότητα στο σώμα, ο βγαλμένος από πίνακα της Αναγέννησης, ο φτερωτός γιος της Αφροδίτης, με τα βέλη, αφού όλο το χειμώνα ξεκουράστηκε, ήταν σε αργία, ακόνιζε τα βέλη του, τώρα χαμογελά σαρδόνια, ετοιμάζεται να χτυπήσει… Το ξέρω πώς φοβάσαι. « Όλα ξέρω γιατί γίνονται και πως λειτουργούν, το μυαλό με βοήθησε να καταλαβαίνω ,οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή και αργούν κι η λαχτάρα τους συνήθισε να πατάει το φρένο.» τραγουδάς με φωνή λυπημένη.
« Μα εγώ μιλάω για δύναμη, της ελπίδας ισοδύναμη…» αντιλέγω, σου απαντώ. Ταιριάζει με τον καιρό το ζεστό, σου λέω, με τον αέρα που παρενοχλεί τα λουλούδια και τα φύλλα των δέντρων, με το ρομαντισμό της καλοκαιρινής ατμόσφαιρας που εγκαινιάζεται. Με τα χρώματα που βάφεται ο ουρανός, όταν παίρνει φωτιά το δείλι , με τον αφρό που αγκαλιάζει τη θάλασσα, το γλυκό κελάηδημα των πουλιών, τη μεθυστική μυρωδιά του γιασεμιού, του νυχτολούλουδου που σεργιανάει τις νύχτες, το φεγγάρι που ζηλεύει τον ήλιο, τον ουρανό που κοιτάζει αδιάκριτα τη γη. Ταιριάζει με τις μαργαρίτες που είναι πολλές, ολάνθιστες, που τις μαδάς με έγνοια, με αγωνία.
« Μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει…»
«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι».. σου λέω! Ερωτεύσου τώρα, ζήσε το κι αν δε φτουρήσει, αν δεν πάει κάτι καλά, βλέπεις μετά… Θα έχεις όλο τον καιρό, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, με τον αέρα και τη βροχή να λυσσομανά και το ραδιόφωνο να παίζει τραγούδια για χωρισμένους, θα έχεις χρόνο να δακρύσεις, να κλάψεις, να το απομυθοποιήσεις, να το κάψεις στο τζάκι. Ανάμεσα στα ξύλα που πονάνε και τριζοβολούν… Τώρα όμως ερωτεύσου, μη διστάζεις, είναι η εποχή!
Ο Μάιος έφτασε και είναι ευαίσθητος, ελεύθερος, συναισθηματικός, ρομαντικός και αισιόδοξος. Έρωτας πρόσω ολοταχώς λοιπόν!
