Του Δημήτρη Μιμή, ψυχολόγου*
Θεωρώ, μέχρι σήμερα, ότι μέσα σ΄ όλες τις διεργασίες και διαδικασίες των κομμάτων που παρακολουθούσα, ότι δεν υπάρχει καμία πρόοδος ούτε προβάλλονται πολιτικές θέσεις μέσα σ΄ αυτά. Ενώ θα έπρεπε να προβάλλεται και να παράγεται πολιτική, για να βγουν τα κόμματα πλούσια και κερδισμένα, ο βασικός στόχος τους χάθηκε μέσα στα μνημόνια.
Στις μέρες μας τα πολιτικά κόμματα νοσούν. Ιδεολογία δεν υπάρχει, αλλά ούτε παράγεται, διότι όλοι είναι στραμμένοι στο πως θα σώσουν τη χώρα από την κρίση που περνά.
Θυμάμαι τους σοσιαλιστές, πριν φθάσουν στην εξουσία, που ήθελαν ν΄ αλλάξουν τον κόσμο. Το ΄81, όταν την δοκίμασαν, τα πράγματα άλλαξαν και πραγματοποίησαν ελάχιστα και σήμερα βρίσκονται σε θλίψη και ανησυχία. Τα μέλη τους είναι αποθαρρυμένα και στρέφοντα σ΄ άλλα κόμματα. Αναζητούν νέες δυνάμεις για ένα νέο πολιτικό ξεκίνημα και όλα αυτά μέσα σ΄ αυτή τη θύελλα των μνημονίων. Το ίδιο συμβαίνει και με τη σημερινή κυβέρνηση και αυτό φαίνεται από σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης όπου οι ψηφοφόροι στρέφονται σ΄ άλλα κόμματα αλλά κυρίως επανέρχονται στο κόμματα απ΄ όπου προέρχονται.
Η σημερινή κρίση των κομμάτων συμπίπτει με τις ανησυχίες που υπάρχουν στην ευρύτερη κοινωνία, την μαζική ανεργία, το ασφαλιστικό, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, την ανάπτυξη του ακραίου φιλελευθερισμού αλλά τις ιδέες των κομμάτων που εδώ και καιρό λιμνάζουν.
Τ΄ αριστερά κόμματα οφείλουν να επανέλθουν στις αριστερές τους ιδέες και τότε μόνο θα προκύψει μια σοβαρή αλλαγή. Αυτό είναι ένα σοβαρό τόλμημα που κάποιος πρέπει να το πραγματοποιήσει. Τα αριστερά κόμματα θα πρέπει να ξεπεράσουν τη φιλελεύθερη σκέψη και να το δείξουν, αλλά και ν΄ αρνηθούν την επικράτηση της οικονομίας επί της πολιτικής και της ιδεολογίας, γεγονός που καλλιεργείται από τις επιταγές των μνημονίων.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, αναφαίνεται η τάση στο πολιτικό σκηνικό η πρόγνωση των πολιτικών διαδικασιών που θα ακολουθήσουν. Οι σοσιαλιστές και η «σκεπτόμενη αριστερά» είναι οι δύο τάσεις που μπορούν να οδηγήσουν στον ορθό δρόμο για την έξοδο από την οικονομική και κοινωνική κρίση. Ταυτόχρονα θα παράγουν ιδεολογία και θα ξεπεράσουν τις αδυναμίες τους που σήμερα εκμεταλλεύεται ο νεοφιλελευθερισμός.
Η πιθανή ανάδειξη του νεοφιλελευθερισμού και της φιλελεύθερης σκέψης μου φαίνεται παράδοξη, γεγονός που θα έλθει ως αποτέλεσμα της απογοήτευσης από την μέχρι τώρα εξουσία της αριστεράς που δεν έχει επιλύσει κανένα πρόβλημα της κοινωνίας μας, λόγω των δεσμεύσεων των μνημονίων.
Την κρίσιμη αυτή στιγμή, τ΄ αριστερά κόμματα και οι σοσιαλιστές θα πρέπει να ξεπεράσουν τις διαμάχες που υπάρχουν στους κόλπους τους και να γίνουν εμπόδιο στο δρόμο νεοφιλελεύθερης εξάπλωσης. Οφείλουν ν΄ αποκαταστήσουν τις σχέσεις μεταξύ τους, χωρίς προκαταλήψεις κυρίως γύρω από τα κοινωνικά προβλήματα, γιατί αυτά θα είναι αύριο στο προσκήνιο. Η περιχαράκωση γύρο από τον εαυτό τους δεν θα τους επιτρέψει να αντιμετωπίσουν το παιχνίδι των ατομικών συμφερόντων της δεξιάς.
