Εχασαν ανθρώπους και βιος εν μια νυκτί. Γλίτωσαν από τον σεισμό, αλλά φοβούνται το ψύχος. Στριμώχνουν τις βασικές τους ανάγκες μέσα σε αντίσκηνα, βαγόνια τρένων, θερμοκήπια και εργοστάσια.
Σχεδόν δύο εβδομάδες μετά τον ολέθριο σεισμό της Τουρκίας, που άφησε τουλάχιστον 40.000 νεκρούς και ισοπέδωσε δεκάδες χιλιάδες σπίτια, οι σεισμόπληκτοι προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στη ζωή που συνεχίζεται. Στην άνευ προηγουμένου καταστροφή, ωστόσο, οι ελλείψεις είναι αμέτρητες, παρά την τεράστια ανθρωπιστική προσπάθεια της τουρκικής κυβέρνησης και δεκάδων οργανώσεων. Πάνω από 5.400 κοντέινερ αποδόθηκαν ως καταφύγια στους σεισμοπαθείς, και άλλα 200.000 αντίσκηνα, σύμφωνα με την τουρκική κυβέρνηση.
Ομως, η καταστροφή είναι συντριπτική. Σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία, τουλάχιστον 84.000 κτήρια που φιλοξενούσαν 332.000 νοικοκυριά, είτε ισοπεδώθηκαν από τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου είτε είναι τέτοιες οι ζημιές τους που τα καθιστούν μη κατοικήσιμα.
Προσώρας δεν υπάρχει επίσημος απολογισμός των εκτοπισμένων στις σεισμόπληκτες περιοχές – που φιλοξενούν το 16% του τουρκικού πληθυσμού ή περί τα 14 εκατ. πολίτες.
«Φοβόμαστε το ψύχος»
Στα ορεινά χωριά της επαρχίας Καχραμάνμαρας οι ντόπιοι πασχίζουν για λίγη ζεστασιά, ιδίως στις ιδιαίτερα κρύες νύχτες.
Στο Μπουγιουκνατζάρ, ένα χωριό μόλις λίγα χιλιόμετρα από το επίκεντρο της δόνησης των 7,8 Ρίχτερ, οι ντόπιοι διαθέτουν σκηνές, οι οποίες, όμως, όπως λένε, είναι πολύ λεπτές και φοβούνται πως το ψύχος κι ο παγετός θα προκαλέσουν νέους θανάτους.
«Η βασική ανάγκη μας είναι, αρχικά, κοντέινερ. Οι σκηνές δε λειτουργούν εδώ… Οι άνθρωποι στα αντίσκηνα θα πεθάνουν από το κρύο» λέει ο Ουμούτ Σιτίλ, 45χρονος κάτοικος του χωριού.
Την Τρίτη, ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, γνωστοποίησε πως 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τη ζώνη καταστροφής. Από αυτούς, είπε, έχει καλυφθεί η βασική ανάγκη στέγασης για 1,6 εκατ. άτομα. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί που προτιμούν να παραμείνουν στις περιοχές τους, άλλοι για λόγους προστασίας των περιουσιών τους, άλλοι εν αναμονή σορών και κηδειών, ή, στις πιο αγροτικές περιοχές, για να φροντίσουν τα κοπάδια τους.
Ζωή στα θερμοκήπια
Στο Χατάι, κοντά στις ακτές της Μεσογείου, μία από τις σοβαρότερα πληγείσες περιοχές, οι ντόπιοι αγρότες αναγκάστηκαν να μεταφέρουν το νοικοκυριό τους στα θερμοκήπιά τους. Ετσι, ανάμεσα στις -ως επί το πλείστον- ντοματιές, μετέφεραν κρεβάτια, σόμπες για να ψήνουν, μαγειρικά σκεύη και ό,τι ήταν εύκολο να μεταφερθεί.
Σύμφωνα με τους ντόπιους, περίπου 2.000 άνθρωποι έχουν βρει καταφύγιο μέσα στα θερμοκήπια από νάιλον.
«Δεν έχουμε καθαρά ρούχα. Δεν μπορούμε να πλυθούμε, να κάνουμε ένα ντους. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις εδώ. Δεν έχουμε τίποτα. Είναι σα να ζούμε στο ύπαιθρο» λέει η Σούζαν Σαγκαλτίτζι, μία από τους ανθρώπους που μένουν στα θερμοκήπια.
Για άλλους εκτοπισμένους, τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλά σίγουρα όχι καλά. Σε άλλη περιοχή του Χατάι, η οικογένεια Γιουκσέλ έχει καταφύγει σε ένα εργοστάσιο μεταλλουργίας όπου οι τοπικές οργανώσεις τούς προμηθεύουν με τα απαραίτητα, ακόμη και ρούχα και πράγματα νοικοκυριού.
Ο Βεϊσέλ Γιουκσέλ, η σύζυγός του και τα τρία τους παιδιά ζουν σε ένα τρέιλερ στο εργοστάσιο, κοντά στο λιμάνι του Ισκεντερούν. «Το σπίτι μας δεν καταστράφηκε ολοσχερώς, όμως έχει σοβαρές ζημιές. Ολα τα γύρω μας κτήρια ισοπεδώθηκαν» λέει ο Γιουκσέλ.
Οι εκτοπισμένοι που ζουν στο εργοστάσιο χρησιμοποιούν κοινές τουαλέτες, με ζεστό νερό, κοινό πλυντήριο και μια μικρή κουζίνα. Κοιμούνται σε γραφεία, κοντέινερ ή τροχόπιτα, όπως οι Γιουκσέλ.
Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ισκεντερούν, πολλές οικογένειες φιλοξενούνται σε βαγόνια τρένων.
«Το σπίτι μας είναι πια μη κατοικήσιμο. Πλέον τα βαγόνια έγιναν το σπίτι μας», λέει η Νίντα Καραχάν, που ζει με την πενταμελή οικογένειά της σε ένα από τα βαγόνια.
Οι φιλοξενούμενοι εκεί λένε πως τους παρέχεται ζεστό καταφύγιο και τρία γεύματα ημερησίως από τον στρατό.
Δείτε επίσης
Κωνσταντινούπολη: Χειροκροτήματα και συγκίνηση στην αναχώρηση της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης
