Με δάκρυα στα μάτια και μία μακροσκελή ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, η Σοφία Μουτίδου είπε το δικό της τελευταίο "αντίο" στη Φώφη Γεννηματά, η οποία κηδεύτηκε το μεσημέρι της Τετάρτης σε κλίμα οδύνης και βαθιάς θλίψης και μοιράστηκε τις σκέψεις της για την έννοια του θανάτου.
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, κάτι που η ίδια συνηθίζει στις αναρτήσεις της στους λογαριασμούς της στα social media, παραδέχθηκε πως ο θάνατος της Ελληνίδας πολιτικού τη γέμισε σκέψεις, όπως για παράδειγμα το ότι η ζωή είναι "υποχρέωση επιτακτική", όπως χαρακτηριστικά είπε, ενώ εξομολογήθηκε πως τις τελευταίες ημέρες η ίδια βρίσκεται αντιμέτωπη με τις κρίσεις πανικού.
Έγραψε χαρακτηριστικά:
Σκέφτομαι τη ζωή και τη ροή της. Σήμερα η Φώφη, αύριο εγώ... αρρώστειες, ατυχήματα, κούραση, πόνος, αγώνας καθημερινός για όλους... τόσα γέλια, τόσες ωραίες στιγμές φευγαλέες και... όλα συνεχίζουν κανονικά. Με ή χωρίς εμάς… μια απίστευτη ματαιότητα με κατακλύζει… δεν αντέχω πια να ακούω για φίλους που νοσούν, που πεθαίνουν, ξαφνικά ή προγραμματισμένα.. πόση ψυχραιμία να δείξει κανείς, πόση φιλοσοφία... πόσος πόνος να μπει πάνω σε άλλους θαμμένους από χρόνια και πάνω σε μέλλοντες, επερχόμενους κ απειλητικούς…
Τις τελευταίες μέρες οι κρίσεις πανικού μου, ξαναγύρισαν πολύ δυναμικά, μέρα κ νύχτα αυτό το φρικτό αίσθημα θανάτου με εφίδρωση, μούδιασμα, αιφνίδιες ταχυκαρδίες, εφιάλτες… ξύπνησα με τρομερούς παλμούς φωνάζοντας «μαμά»… 30 χρόνια μετά…οι πεθαμένοι ζουν κανονικά, απλά όχι δίπλα μας. Μέσα μας ζούνε. Γι' αυτό κάθε άνθρωπος που βλέπεις κουβαλάει πόσους ακόμα… Οι πεθαμένοι είναι που μας κάνουν να καμπουριάζουμε σιγά σιγά.
Α ρε Φώφη... σε σκεφτόμουν σχεδόν κάθε μέρα από τότε που σε γνώρισα και ο θάνατός σου ήρθε μαζί με τη στιγμή που δε με γνώρισε ο πατέρας μου…
Τόσο νέα, τόσο χαρούμενη, τόσο γεμάτη ζωή.
Κι η ζωή συνεχίζεται… κανονικά. Χωρίς ενοχές. Χωρίς τύψεις… Χωρίς καθυστερήσεις. Η ζωή είναι υποχρέωση επιτακτική. Οφείλουμε να ζούμε. Όσο αναπνέουμε.. χωρίς να σημαίνει ότι θα σε ξεχάσουμε, ούτε εσένα, ούτε όλους τους άλλους…Έτσι πάει, αυτός είναι ο κανόνας: εσύ πέθανες, εγώ ζω. Μέχρι να πεθάνω κ γω. Και να ζήσουν άλλοι. Βαριά καθήκοντα…πως να 'ναι ελαφρές οι συνειδήσεις;.
