Η διεύθυνση και ο σύλλογος διδασκόντων του Γυμνασίου Θραψανού, του δήμου Μινώα Πεδιάδος, Ηρακλείου Κρήτης συγχαίρει τη μαθήτρια της Γ τάξης Μπριλάκη Ροδάνθη για τη διάκρισή της (3ο βραβείο) στον 36ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Συνδέσμου Φιλολόγων ν. Χανίων με το διήγημά της «Μια νύχτα στη Μόσχα» και χαιρετίζει τη δράση του εν λόγω Συνδέσμου .
Η Ροδάνθη μας, μια έφηβη με εμφανείς κοινωνικές ανησυχίες και με έμφυτη ευγένεια, σεμνότητα και ευαισθησία, ακόμη μια φορά, κάνει όλους μας περήφανους · το σύνολο της μικρής μας σχολικής κοινότητας αλλά και τους γονείς της.
Ως μια ακτίνα φωτός, η Ροδάνθη, υπενθυμίζει συνάμα σε όλους μας ότι ακόμη και ένα μέρος μικρό, όπως είναι το Θραψανό, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη δίψα για γνώση, μάθηση, δημιουργία και προσωπική εξέλιξη.
Ως μια ακτίνα φωτός, η Ροδάνθη, αλλά και όλα μας τα παιδιά κλείνουν το μάτι στο μέλλον με χαμόγελο και αισιοδοξία!
Σε τούτη δω τη δύσκολη συγκυρία μάς δίνεται η χρυσή ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούμε και να επανατοποθετηθούμε, ίσως, απέναντι στην προσωπική μας αλήθεια ως άτομα αλλά και ως κοινωνία ολόκληρη. Ας έχουμε κατά νου, πως «ΕΜΕΙΣ έχουμε ΚΑΙ τα χρώματα ΚΑΙ το πινέλο» για να «ζωγραφίσουμε» την πραγματικότητα που «μάς πρέπει» και που «θέλουμε» να ζήσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας.
Καλό μήνα! Καλή άνοιξη!
Σύντομα αποσπάσματα από το διακριθέν διήγημα…
«Μια νύχτα στη Μόσχα» (Μόνικα, Μπριλάκη Ροδάνθη)
«…Πετάχτηκα όρθια! «Σχολείο!» Ούτε στα όνειρα μου! Με πήραν στο μεγάλο σχολείο! Τι υπέροχη έκπληξη! Άρχισα να χοροπηδάω απ’ την χαρά μου. Το βράδυ την ώρα που η μαμά με σκέπαζε, την ρώτησα:
- Άμα πάω σχολείο, θα πάψω να είμαι παιδί; Θα μπορώ να έρχομαι τα βράδια να καθόμαστε παρέα στο θερμοκήπιο;
Φαίνεται πως είχα τόση ανησυχία ζωγραφισμένη στα μάτια μου που η μαμά έβαλε τα γέλια. Ύστερα μου είπε σοβαρά:
- Ο καθένας πρέπει να μείνει για πάντα παιδί μες την καρδιά του.
Αυτή την φράση την κράτησα έκτοτε σαν φυλαχτό μέσα μου ως στάση ζωής. …»
********************************
«….Η μαμά με έπιασε από το χέρι και περάσαμε μαζί το κατώφλι του σχολείου μου. Το κουδούνι ήχησε. Ο ήχος του μου φάνηκε κελαρυστός, όπως το ποταμάκι που κυλάει ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν το πρώτο μου κουδούνι. Στα αυτιά μου ηχούσε ο πιο όμορφος ήχος του κόσμου…..
Το μεσημέρι γύρισα κατενθουσιασμένη. Κουβάλησα τα τετράδια μου στο τραπέζι της κουζίνας πλάι στην μαμά μου που ανακάτευε την κατσαρόλα με το σιμιγδάλι…. Η μαμά πήρε το μολύβι και σχημάτισε αδέξια ένα ακόμη γράμμα πλάι στα δικά μου. Την κοίταξα έκπληκτη:
- Δεν ξέρεις να γράφεις; την ρώτησα.
- Όχι, βλέπεις δεν έχουν όλα τα παιδιά την ευκαιρία να πάνε σχολείο.
Την αγκάλιασα και της είπα:
- Μην στεναχωριέσαι. Θα σου μάθω εγώ να γράφεις».
********************************
«…Κοίταξα τα αστέρια. Πόσο μ’ άρεσαν αυτές οι νύχτες στο θερμοκήπιο! Κι έπειτα εγώ την ζωή μου την είχα φανταστεί αλλιώς: χαρούμενες φωνές παιδιών, αγαπημένα πρόσωπα συμμαθητών, φίλοι, αγάπη, μια ζωή χαρούμενη όπως την καραμέλα που είναι τυλιγμένη μέσα σε ροζ περιτύλιγμα με χρυσά γράμματα…».
********************************
« …Χόρευα τελευταία. Αλλά η σειρά μου έφτασε πιο γρήγορα απ’ ότι περίμενα. Την ώρα που στροβιλιζόμουν στην πίστα, ξέχασα πού βρισκόμουν. Όλα γύρω μου θόλωσαν και εγώ χόρευα με θεατές μόνο τα γιασεμιά μου. Μόλις τελείωσα, ο κόσμος ξέσπασε σε δυνατά χειροκροτήματα· …Την ώρα που ανακοίνωναν τους νικητές έτρεμα. Ξαφνικά μου φάνηκε ότι άκουσα το όνομά μου. Ο κόσμος ξέσπασε σε φωνές και χειροκροτήματα και όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Όχι δεν γελιόμουν. Είχα πάρει το δεύτερο βραβείο. Έλαμπα ολόκληρη καθώς έτρεξα να το παραλάβω. Αλλά ένιωσα ακόμα πιο ευτυχισμένη όταν η μαμά μου είπε:
- Είμαι περήφανη για σένα. Να ξέρεις ότι όταν κάνεις κάτι αφήνοντας την καρδιά σου να μιλήσει, πάντα βγαίνεις κερδισμένη…»
********************************
«… Λοιπόν, Ιρότσκα. Θα σου τα πω όλα με λίγα λόγια. Είμαι Ελληνίδα. Στην Ελλάδα γεννήθηκα και μεγάλωσα. Την αγαπώ! Είναι κομμάτι της καρδιάς μου. Όταν φύγαμε ως μετανάστες, στενοχωρήθηκα. Το μόνο που πήρα μαζί μου ήταν ένα κλωνί από αυτά τα γιασεμιά σε μια γλάστρα. Αργήσαμε να ορθοποδήσουμε..».
