Κωνσταντίνος Κατσούλης: «Το πιάνο είναι ταυτόχρονα τα πάντα, ένας μικρόκοσμος και ένας μικρόθεος»

Παίζει μουσική και απολαμβάνει να τη μοιράζεται. Ο Κωνσταντίνος Κατσούλης μιλάει για τη μουσική και το πιάνο με πάθος. «Το πιάνο βρίσκει διαρκώς πολλούς τρόπους να μου «μιλάει» υπογραμμίζει μιλώντας στο Cretalive και αναφέρεται σε όλες εκείνες τις στιγμές που ένοιωσε την ευλογία της μελωδίας.

Ο νεαρός πιανίστας έρχεται στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου την Παρασκευή 21 Μαρτίου και ώρα 21:00 στην Αίθουσα Συναυλιών για να μοιραστεί ένα πρόγραμμα για σόλο πιάνο, από το Μπαρόκ έως την σύγχρονη εποχή, με jazz αναφορές, όπως χαρακτηριστικά μας ανέφερε. 

Ένας νέος άνθρωπος ασχολείται με το πιάνο. Από τι ορμώμενος; Πότε ακουμπήσατε τα πλήκτρα για πρώτη φορά;

«Η ενασχόλησή μου με το πιάνο ξεκίνησε στα 8 μου χρόνια με τον καλύτερο τρόπο: σαν παιχνίδι! Δεν είναι τυχαίο που οι μουσικοί λέμε πως «παίζουμε» μουσική. Πιστεύω βαθιά στη σημασία της ποιοτικής μουσικής εκπαίδευσης και των ποιοτικών ερεθισμάτων, τα οποία είχα την τύχη να λάβω από την οικογένειά μου, το Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου και το Παγκρήτιο Ωδείο.

Η απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με το πιάνο ήρθε στα 16 μου, μετά από το πρώτο μου solo recital στην Πειραματική Σκηνή του ΠΣΚΗ. Η αδρεναλίνη και η χαρά του να μοιράζομαι μουσική ήταν τόσο μεγάλη, που μου έδειξαν πως αυτό θέλω στη ζωή μου.

Όπως καταλαβαίνετε, η χαρά μου να επιστρέφω στο ΠΣΚΗ μετά από τόσα χρόνια είναι απερίγραπτη!»

Image

Τι ήταν εκείνο που έκανε το πιάνο ξεχωριστό και μίλησε στην ψυχή σας;

«Το πιάνο βρίσκει διαρκώς πολλούς τρόπους να μου «μιλάει». Επιτρέψτε μου να παραθέσω μερικές από αυτές τις στιγμές. Η πρώτη ήταν το ρεσιτάλ πιάνου στο Μινωικό Ανάκτορο Μαλίων, την αυγουστιάτικη πανσέληνο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το σκηνικό με τις αρχαιότητες, το όρος Σελένα, σε συνδυασμό με τα νυκτερινά των Poulenc, Respighi και Chopin, ενίσχυε το ονειρικό στοιχείο της βραδιάς. Η δεύτερη ήταν η χριστουγεννιάτικη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Α.Π.Θ., όπου, ύστερα από ακρόαση, ερμήνευσα το Piano Concerto No. 11 του Haydn. Η «αναμέτρηση» με την ορχήστρα, το πολυπληθές κοινό και η στυλιστική απόδοση του έργου αποτέλεσαν μια συναρπαστική πρόκληση. Η τρίτη ήταν η συναυλία των Carmina Burana με τη Συμφωνική του ΑΠΘ, όπου έπαιζα primo piano. Η μέθεξη ορχήστρας, πιάνου και χορωδίας ήταν μια από τις πιο υπερβατικές στιγμές μου επί σκηνής.»

Forme musicali. Τι θα ακούσουμε την Παρασκευή 21 Μαρτίου, στις 21:00, στην Αίθουσα Συναυλιών του ΠΣΚΗ;

«Το κοινό του Ηρακλείου θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει ένα δεξιοτεχνικό, πολυσχιδές και συνάμα προσιτό πρόγραμμα για σόλο πιάνο, από το Μπαρόκ έως την σύγχρονη εποχή, με jazz αναφορές.

  Το πρόγραμμα αρχίζει με το γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια Iταλικό Koντσέρτο του J.S.Bach. Συνεχίζουμε με μία από τις πιο διάσημες  σονάτες του κλασικισμού, την Les Adieux του Lv.Beethoven, η οποία περιγράφει την ιστορία δύο φίλων: τον αποχωρισμό τους, το αίσθημα της απουσίας και την πανηγυρική επανένωση τους. Έπεται η λυρική ρομαντική σονάτα του E.Grieg, εμπνεόμενη από την νορβηγική παράδοση και μυθολογία: χοροί, επικές ιστορίες και μυθικά πλάσματα ζωντανεύουν μέσα από την μουσική. Το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με το Black Earth του F.Say, παντρεύοντας jazz στοιχεία με ποιητικές αναφορές. Βασιζόμενο στο τουρκικό ποίημα Kara Toprak (ο τόπος όπου καταλήγουμε όταν πεθάνουμε), το έργο αποτελεί έναν στοχαστικό ύμνο στη μάνα-φύση, τη μόνη αληθινή και διαχρονική συντροφιά του ανθρώπου, σε αντίθεση με τις εφήμερες ανθρώπινες σχέσεις.»

Τι σας έκανε να επιλέξετε το συγκεκριμένο πρόγραμμα;

«Η συναυλία βασίζεται σε δύο θεματικούς άξονες: τις μουσικές φόρμες (forme musicali) και τη συμφωνική μουσική, επηρεασμένους από τις σπουδές μου στη μουσικολογία (ΤΜΣ ΑΠΘ) και τη διεύθυνση ορχήστρας (Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης).

Η μουσική φόρμα και η δομή, θεμελιώδεις αλλά διαρκώς εξελισσόμενες έννοιες, προσεγγίζονται μέσα από διαφορετικές εποχές. Ξεκινώντας από το concerto grosso του Bach, η συναυλία εστιάζει στη σονάτα στον κλασικισμό (Beethoven) και ρομαντισμό (Grieg), καταλήγοντας στην αποδόμηση της φόρμας με το Black Earth του Say.

 Η αρχή της «συμφωνικότητας», δηλαδή η αντιμετώπιση του πιάνου ως μικρής ορχήστρας, είναι έκδηλη στις συνθετικές και ενορχηστρωτικές υφές, από τον Bach έως τον Grieg. Ο Say, μάλιστα, αξιοποιεί μέσω ειδικών τεχνικών το πιάνο σαν μπαγλαμά, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα.

Όπως είπε ο Liszt: « Με τις επτά οκτάβες του καλύπτει όλο το εύρος μιας ορχήστρας και τα δέκα δάκτυλα του πιανίστα αρκούν για την αναπαραγωγή αρμονιών που κανονικά δημιουργούνται από εκατό ή περισσότερα όργανα. Το πιάνο είναι ταυτόχρονα τα πάντα, ένας μικρόκοσμος και ένας μικρόθεος».

Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο