Της Μαρίας Λιονάκη
416 είναι τα νέα κρούσματα λύπης που σημειώθηκαν χθες στη χώρα μας όπως ανακοίνωσε ο ΕΟΔΥ (Δείτε ΕΔΩ). 55 συνδέονται με γνωστές συρροές και 59 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου της χώρας. 79 συμπολίτες μας νοσηλεύονται διασωληνωμένοι.
«Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.» Αλκυόνη Παπαδάκη
Να λυπάται άραγε το αστέρι όταν ξημερώνει και σταματάει να λάμπει στο στερέωμα; Να νιώθει αίσθημα κατωτερότητας, παραγκωνισμό, πως δεν είναι αρκετό; Λες να νιώθει μοναξιά, που αποχωρίζεται το φεγγάρι ή τους φίλους του, τα υπόλοιπα αστέρια; Λες το φως της ημέρας να το τρομάζει; Να του τυφλώνει τα μάτια κι αυτό να ψάχνει ένα σύννεφο να κρυφτεί; Λες να πιστεύει πως τη μέρα κανείς δεν το αγαπάει; Πως είναι ένα άσημο, απλό αστέρι, όπως εκατομμύρια άλλα, όμοια, αυτού του γαλαξία; Που και να γίνει πεφταστέρι ,κανείς δε θα το αναζητήσει; Λες το αστέρι να ονειρεύεται σα θα μεγαλώσει να γίνει ήλιος;
Λες η θάλασσα να λυπάται, όταν φεύγει ο ήλιος από την αγκαλιά της; Λες να νιώθει προδομένη, πως δεν είναι αρκετά όμορφη, θελκτική και την αποχωρίζεται έτσι εύκολα κάθε πρωί; Πως δεν την αναζητάει; Να ζηλεύει άραγε που ο ηλιάτορας ακουμπάει τη φύση, τα δέντρα, την πλάση; Που φέγγει να πεζοπορούν πετούμενα, ζώα και ζωύφια; Άνθρωποι κι ανθρωπάκια; Λες να αναπολεί κάθε ξημέρωμα το δείλι; Τα χάδια, τα γλυκόλογα του εραστή ήλιου, τα νάζια τα δικά της, τα μενεξελιά χρώματα στα στρωσίδια του έρωτά τους; Λες γι’ αυτό η θάλασσα να είναι αλμυρή; Από τα δάκρυα που ο ήλιος την απατάει;
Λες η θάλασσα να λυπάται κάθε χειμώνα που οι άνθρωποι την αποχωρίζονται τακτικά κι εθιμικά; Που τα παιδιά με τα κουβαδάκια δεν παίζουν πια στις αυλές της; Λες τα κύματα να είναι ο θυμός, και το βουητό της τις κρύες νύχτες λυγμός, που τρώει τα σωθικά της; Λες να λέει στα δελφίνια τον καημό της; Λες η θάλασσα να επιθυμεί σα γίνει μεγάλη να γίνει πέλαγος, πόντος; Λες να ονειρεύεται να τη φωτίζουν φάροι, να αποκτήσει σπίτι, να γίνει λιμάνι; Λες να δένεται με τα καράβια, τους ναυτικούς, τους γλάρους; Λες να μισεί τους βράχους που την πονάνε; Να θέλει να ξεκαρφώσει τις αιχμηρές άγκυρες; Να διώξει τη λύπη, να την πνίξει στα άγρια νερά της;
Λύπη. Λέξη μικρή με τέσσερα γράμματα. Ρευστή σαν το νερό. Που τρυπώνει εύκολα από κάθε χαραμάδα της καρδιάς μας. Που δημιουργεί χαραμάδα από όπου μπάζει νερά το σκαρί της ύπαρξή μας. Κινδυνεύοντας να βυθιστεί. Λέξη που στερεώνει κάβους, που δένει τα σχοινιά στο λιμάνι. Να μην αποπλεύσουμε για νέους προορισμούς. Όπως ο Οδυσσέας κάποτε για να Ιθάκη. Λέξη που στη θάλασσα της πνίγονται τα όνειρά μας . Λέξη φθινοπωρινή, μα και κάθε εποχής. Λέξη άηχη και άχρωμη. Τον ουρανό της δεν το φωτίζουν αστέρια και βεγγαλικά. Λέξη χωρίς ουρανό. Όπως τα σύννεφα παλεύει τον ήλιο, τη χαρά. Λέξη επίκαιρη. Που συντάσσεται με όλες τις προσωπικές αντωνυμίες. Με τις προσωπικές αντωνυμίες κάθε ηλικίας. Στο δύσκολο συντακτικό της εποχής μας.
416 είναι τα νέα κρούσματα λύπης που σημειώθηκαν χθες στη χώρα μας, όπως ανακοίνωσε ο ΕΟΔΥ. 55 συνδέονται με γνωστές συρροές και 59 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου της χώρας. 207 ασθενείς έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ.
(Φωτ: Πίνακας Εντβαρτ Μουνκ: Μελαγχολία)
