Του Παναγιώτη Αναστασάκου
ΟΙ περισσότεροι νομίζω πως θα συμφωνούν ότι εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης βρισκόμαστε σε μία ιστορική καμπή, που παρόμοιά της είχαμε να ζήσουμε στη χώρα μας πάρα πολλά χρόνια, ίσως και περισσότερα από 50.
Τα σημάδια της κρίσης είναι φανερά και εκδηλώνονται είτε με τη διατήρηση αυξημένης ανεργίας, είτε με τη μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, είτε με την έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής, είτε με την επιδείνωση των οικονομικών στα νοικοκυριά, είτε με την καθίζηση της αγοράς.
Πίσω όμως από όλα αυτά και στο επίπεδο της κοινωνίας, διαφαίνεται ότι οδεύουμε προς ένα ιδιότυπο εμφύλιο διχασμό, ο οποίος επιχειρείται να καλλιεργηθεί μέσω μίας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα εμφύλιο διχασμό όχι μεταξύ αριστερών και δεξιών, όπως αυτόν της περιόδου 1944-1950, τον οποίο πληρώσαμε πολύ ακριβά ως κοινωνία και για τα αίτια, τις ευθύνες και τα αποτελέσματα του οποίου, η Ιστορία αλλά και μία μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που ενεπλάκησαν στα γεγονότα εκείνης της περιόδου έχουν ήδη καταθέσει απόψεις, αλλά σε μία εμφύλια ρήξη μεταξύ δήθεν «πλουσίων» και «φτωχών» για να το πούμε όπως μας το παρουσιάζουν, με μεγάλη δόση λαϊκισμού.
Και το κάνουν αυτό, για να υποστηρίξουν το νέο και πολιτικό τους αφήγημα της δήθεν αναδιανομής του πλούτου.
Πρόκειται για μία επίπλαστη ρήξη και ένα ψευδές αφήγημα, που τροφοδοτούνται με ένα έντονο λαϊκισμό και μία αποσπασματική επιχειρηματολογία, που προκύπτουν ως αποτέλεσμα ενός καθαρά πολιτικού στόχου, ο οποίος δεν είναι άλλος από τη συγκράτηση των ψηφοφόρων εν όψει της δημοκοπικής κατάρρευσης.
Και είναι επίπλαστη η ρήξη, γιατί πρώτα από όλα είμαστε πάνω στο ίδιο καράβι και είναι και ψευδές το αφήγημα της αναδιανομής του πλούτου διότι για να αναδιανείμεις τον πλούτο, θα πρέπει πρώτα να βοηθήσεις να δημιουργηθεί πλούτος και αν δεν μεγαλώσει η πίτα της οικονομίας το να παίρνεις συνέχεια από κάποιους, έχει και κοντό και ορατό τέλος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, με τη ρητορική κάποιων στελεχών του (όπως π.χ. ο κ. Κυρίτσης) αλλά και κάποιες φορές με Κυβερνητικές επιλογές (π.χ. τα εφ’ άπαξ βοηθήματα), δείχνει μία σαφή πρόθεση διαχωρισμού των πολιτών, σε δήθεν πλούσιους που έχουν και σε φτωχούς που δεν έχουν, καθώς προωθεί με επιμονή μία προσπάθεια για να αποκτήσει ταξική συνείδηση ο άνεργος ή ο χαμηλόμισθος εργαζόμενος προκειμένου να εγκλωβισθεί πολιτικά.
Και προφανώς αυτή η προσπάθεια βρίσκει απέναντι της τον κάθε οικονομικά μεσαίο και εργαζόμενο πολίτη, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια υφίσταται μία φοροεισπρακτική λαίλαπα, έχοντας ουσιαστικά στηρίξει τα δημόσια έσοδα.
Έτσι αναπόφευκτα δημιουργείται στην κοινωνία το δίπολο της δράσης – αντίδρασης.
Κατασκευάζεται δηλαδή ένα πλαίσιο κοινωνικής διαμάχης και διχασμού, το οποίο από τη μια πλευρά έχει από τη μια, τους δήθεν υπευθύνους π.χ τους μενουμευρωπαίους ή τους έχοντες και από την άλλη, τα δήθεν θύματα τους π.χ. τους συνταξιούχους ή τους ανέργους κλπ.
Από το κλασικό λοιπόν ιδεολογικό δίπολο μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς του 1944, το οποίο επαναλαμβάνω πληρώσαμε πολύ ακριβά ως κοινωνία τα μεταπολεμικά χρόνια, περνάμε σιγά σιγά στο δίπολο μεταξύ φτωχών και δήθεν πλούσιων, με σαφές δεδομένο ότι και η μεσαία τάξη εξαφανίζεται.
Αυτά όμως είναι πολύ επικίνδυνα πειράματα κοντόφθαλμής πολιτικής, διότι η ελληνική κοινωνία με αυτές τις ανεύθυνες και προσεγγίσεις, κινδυνεύει να διχασθεί ξανά και το ζήτημα στη βάση του, δεν είναι καθόλου οικονομικό.
Το άκρως επικίνδυνο για την κοινωνία, είναι πως σε τέτοια εποχή κρίσης, η άδεια τσέπη των πολιτών, τα χρέη τους και η ανασφάλεια τους από τη μια και η ουσιαστική οικονομική καταστροφή της μεσαίας τάξης από την άλλη, μπορεί να οδηγήσουν σε ένα ανεξέλεγκτο και ταξικό μίσος, που θα εκφράζεται στα καφενεία, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις παρέες και ακόμη και μέσα στις οικογένειες.
Είναι λοιπόν αυτή καθ’ εαυτή η διαίρεση της κοινωνίας την οποία θα πρέπει να προλάβουμε, γιατί στην πράξη όπως και στο παρελθόν, αποδείχθηκε ότι ο εμφύλιος της βιο-πολιτικής είναι πολύ πιο ισχυρός από τον οποιοδήποτε ιδεολογικό εμφύλιο.
Ο πρωθυπουργός μας όμως και η ομάδα που μας κυβερνούν δεν φαίνεται να τα αντιλαμβάνεται έτσι τα πράγματα.
Ο κόσμος στο μυαλό τους, δείχνει να είναι διαιρεμένος σε φτωχούς και πλούσιους (αν και η μοίρα τους έφερε να ζουν και να διαχειρίζονται την οικονομία σε μία πλούσια χώρα που ανήκει στην πλουσιότερη ομάδα κρατών του κόσμου) και οι πράξεις τους στην ηγεσία της χώρας δείχνουν να μας οδηγούν σε μια κατάσταση μονόδρομο, αυτόν της δήθεν αναδιανομής πλούτου δια μέσου της φορολογίας, σε μία πίτα (ΑΕΠ) όμως, η οποία με συγκεκριμένες και λαθεμένες δικές τους επιλογές, μικραίνει συνεχώς σε μέγεθος.
Και δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται το προφανές ότι δηλαδή μια τέτοια πολιτική έχει ορατό τέλος, που δεν είναι άλλο από την εξαφάνιση της …πίτας.
Καμία φροντίδα λοιπόν για την ανάπτυξη της οικονομίας, κανένα ενδιαφέρον για να μεγαλώσει η πίτα, καμία σοβαρή συζήτηση για μεταρρυθμίσεις, καμία όρεξη για να τρέξουν πιο γρήγορα τα πράγματα και καμία τέλος ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής.
Και το κυριότερο, για να αποφύγει ο κ. Τσίπρας την απώλεια της εξουσίας, εφαρμόζει συστηματικά αυτήν την επικοινωνιακή πολιτική η οποία σχετίζεται άμεσα με αυτό το νέο αφήγημα που ξεκινάει από τον λαϊκισμό και φθάνει στα όρια μιας κοντόφθαλμης και νεφελώδους κοινωνικής πολιτικής, κατασκευάζοντας εχθρούς είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό της χώρας.
Έτσι καταστρέφεται η μεσαία τάξη και έτσι θα καταλήξουμε όλοι μας στους μη έχοντες δηλαδή θα ισορροπήσουμε στο κατώτατο οικονομικό επίπεδο.
Έτσι όμως υπονομεύουν και το μέλλον αυτών τους οποίους δήθεν στηρίζουν, διότι απλά ο άνεργος και ο χαμηλόμισθος που δεν τους σώζουν τα εφ άπαξ επιδόματα, θα βρουν δουλειές και οικονομικές αυξήσεις μόνον όταν η ιδιωτική οικονομία αφεθεί να επιχειρήσει και δεν καταδιώκεται με φόρους και περιορισμούς κοντόφθαλμης και στείρας αριστερής ιδεολογίας.
Μιας αριστερής ιδεολογίας που στην πράξη της, έχει καταδικαστεί από ολόκληρο τον πλανήτη.
