του Δημήτρη Καρατζάνη
Tι λές; ερωτεύονται τα πουλιά ;με ρώτησε ο Γιάννης, ο μικρομαγαζάτορας της γειτονιάς μου ,που τώρα με την αναδουλειά, δεν ψάχνει τα πρωινά μόνο για παρέα στον καφέ ,αλλά και για συζήτηση ,συνήθως πολιτική .
Ώρα που βρήκες κι εσύ βρε Γιαννη να διερευνήσεις, αν τα πουλιά ερωτεύονται ,είπα ,ενώ η ματιά μου ''σκανάριζε'' τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, μήπως κι εντοπίσει κανένα κρυφό ή μασκαρεμένο φασούλι, μεσα στη φοροκαταιγίδα που μας βαράει αλύπητα τις τελευταίες μέρες
Γιατί, τι έχει αυτή η ώρα; είπε. Όπως θα θυμάσαι ,εγώ είμαι πάντα της άποψης, πως στον έρωτα δεν... υπάρχουν ώρες.
Φανταζομαι ,πως τον εννοείς μόνο ως... θέμα συζήτησης...
Γέλασε. ''Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια'' προφανώς, γιατί εγώ και σ αυτό που εννοείς... καλά κρατώ ακόμα
Η... υπερβολή ήταν πάντα χαρακτηριστικό σου, τον διέκοψα Όμως για πες μου, πως κι ετσι, πρωί πρωί ,σου ξύπνησε η περιέργεια να μάθεις αν τα πουλιά ερωτεύονται. Άσε που η δική μου γνώση στο θέμα, είναι περιορισμένη, γιατι το μόνο πουλί που έπεσε κάποτε στα χέρια μου, ήταν ένα κανάρι, ο Κίτσος, που μου τον είχε χαρίσει ένας θειός μου, και που σε ένα Νοτιά γκρεμίστηκε με το κλουβί του και, κάπως ,βρήκε τον τρόπο, να ...δραπετεύσει.
Εγώ λοιπόν σου λέω, πως ερωτεύονται, είπε.
Καλά αφού το λες εσύ ο ... θεωρητικός του έρωτα,τι να πώ.
Άσε τις ειρωνίες κι άκου, με διέκοψε. Τον Νίκυ τον θυμάσαι.; Ε, πως δεν τον θυμάμαι. Το σερνικό καναρίνι που είχες πριν κάμποσο καιρό. Σπουδαίο πουλί πρέπει να παραδεχτώ, ισάξιο με το δικό μου τον Κίτσο.
Θά θελες;με διέκοψε κοιτάζοντας με απαξιωτικά. Ο Νίκυ μωρέ ,δεν είχε το ταίρι του σ όλη τη βόρεια Κρήτη.
Γέλασα. Η...μετριοφροσύνη σου ξεπερνά κάθε όριο. Ας πούμε όμως πως είναι κι έτσι, αυτό, τι σχέση έχει με τον έρωτα των πουλιών.
Περίμενε και θ' ακούσεις. Επειδή λοιπόν ο Νίκυ ήταν μεγάλος ''τραγουδιστής'' συνεννοήθηκα με ένα φίλο που είχε μια κανάρα κούκλα, να τα βάλλομε να ζευγαρώσουν ,με την προοπτική να μας βγάλουν σπουδαίους απογόνους. Την έφερε λοιπόν στο σπίτι μια μέρα, και τη βάλαμε στο κλουβί μαζί με τον Νίκυ.
Και τι έγινε, ρώτησα με ειλικρινή περιέργεια.
Στην αρχή ήταν και τα δυό μαζεμένα ,δειλά. Σιγά- σιγά όμως άρχισαν να ξεθαρρεύουν. Να πίνουν νερό μαζί ,να τρώνε δίπλα-δίπλα και λίγο αργότερα να τραγουδούν Ο Νίκυ με τη...γυναικεία συντροφια άλλαξε πολύ. Τι άλλαξε, έπλεε, κυριολεκτικά, σε πελάγη ευτυχίας αφού τραγούδαγε , όλη σχεδόν τη μέρα .
Και τι τραγούδι! Ανεπανάληπτο. Συναυλία ολόκληρη ξεπήδαγε μέσα από κείνο το μικροσκοπικό λαρύγγι. Ποτέ, όσο τον είχα, δεν τον είχα ακούσει να κελαιδά πιο χαρούμενα, πιο θριαμβευτικά , με πιο πολύ κέφι.
Κάποια στιγμή όμως, ο φίλος που μούχε δανείσει την κανάρα, βαρέθηκε να περιμένει το ζευγάρωμα.
Θάρθω να την πάρω,είπε, γιατί την αναζητούν τα παιδιά. Θα στην ξαναφέρω αργότερα, που θα τους περάσει η ...κάψα ,υποσχέθηκε.
Ετσι, ένα απόγευμα, πριν λίγο καιρό, ήρθε και την πήρε. Ήταν, όμως, σαν, μαζί με την κανάρα, να πήρε και τη ψυχή του Νίκυ ,που, από κείνη την ώρα ,έπεσε σε βαριά μελαγχολία.
Όχι μόνο δεν τραγούδαγε , μα μήτε έτρωγε, μήτε έπινε νερό, μήτε άλλαζε θέση στο κλουβί. Καθόταν βουβός, στην ''κούνια'' που συνήθιζε να μοιράζεται με την κανάρα με τα μάτια καρφωμένα στο κενό, σα να μην τον ενδιέφερε τίποτα απ όσα συνέβαιναν γύρω του. ΄
Ένα πρωί τον βρήκαμε νεκρό .Ένα παγωμένο κουβαράκι στη γωνιά του κλουβιού .Πες μου, λοιπόν, μπορείς εσύ, ύστερα απ αυτό, να αμφιβάλλεις, πως τα πουλιά ερωτεύονται;
Όχι ,είπα. Κι έχουν κι ένα άλλο αξιοσημείωτο προσόν. Δε λένε ποτέ ψέματα,πρόσθεσα ,ενώ το μάτι μου έπεφτε στα κραυγαλέα δημοσιεύματα των εφημερίδων για τα Συριζαίικα τερτίπια των ''είπα- ξείπα'' στις off shores.
