του Γεωργίου Χ. Κουμάκη
Δεν είναι η πρώτη φορά που το σώμα της Δικαιοσύνης υφίσταται άδικες και ανοίκειες επιθέσεις από κυβερνητικούς παράγοντες. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνον όταν δεν τους συμφέρουν οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, αλλά και όταν αυτές είναι εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Πρόκειται για ένα είδος θεατρινισμού, με σκοπό ως άλλοι πόντιοι Πιλάτοι να αποσείσουν από επάνω τους τις ευθύνες, που αποκλειστικά φέρουν οι ίδιοι για το κατάντημα αυτό. Τούτο γίνεται για να επιδείξουν ότι τάχα ενδιαφέρονται για το κοινό συμφέρον και επιρρίπτουν στους δικαστές την ευθύνη των συμφορών που προκαλούνται στον τόπο με αποκλειστική ευθύνη και υπαιτιότητα της εκάστοτε Κυβέρνησης προς άγραν ψήφων. Η ψηφοθηρία και η καλή εικόνα είναι το κίνητρο εις βάρος άλλων . Οι Αρχαίοι θα έλεγαν: «Αιδώς Αργείοι». Δεν μπορεί βέβαια να υποστηριχτεί ότι η Δικαιοσύνη – όπως άλλωστε και τα άλλα δύο ισάξια μέρη της Πολιτείας , δηλαδή το νομοθετικό και το εκτελεστικό – έχει το αλάθητο. Οι δικαστές ως άνθρωποι ενδέχεται να πλανηθούν, αφού το πλανάσθαι είναι ανθρώπινο. Πρόκειται για μια ιδέα που είχε παγιωθεί ήδη από τη Ρωμαϊκή εποχή(errare humanum est).
Παριστάμεθα σήμερα μάρτυρες και απλοί παρατηρητές μιας σκανδαλώδους υπόθεσης απώλειας εκατομμυρίων ευρώ στα κρατικά Ταμεία με την παραγραφή ενδεχόμενων αδικημάτων που συνετελέσθηκαν την τελευταία πενταετία. Πρόκειται συγκεκριμένα για τις ποικίλες λίστες με τις ύποπτες καταθέσεις Ελλήνων σε Τράπεζες της αλλοδαπής. Κυβερνητικά στελέχη κατηγορούν τη Δικαιοσύνη ότι αυτή είναι υπαίτια για την πράγματι μεγάλη καταστροφή που υπέστη το δημόσιο, τη στιγμή που ο μισός σχεδόν πληθυσμός της χώρας ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, υπάρχουν στρατιές ανέργων , οι ειρηνικές διαδηλώσεις καταστέλλονται, ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται κατά γεωμετρική πρόοδο, για να ζήσουν ανενόχλητοι στη χλιδή και στην πολυτέλεια ορισμένοι που κατέχουν αμύθητα πλούτη αμφιβόλου προέλευσης. Η απώλεια μπορεί να συγκριθεί με μια από τις επτά πληγές του Φαραώ.
Για το κατάντημα αυτό η Δικαιοσύνη ουδεμία ευθύνη φέρει, αφού έργο της είναι να ερμηνεύει τους νόμους και το σύνταγμα του Κράτους, ώστε να μπορεί να αποφαίνεται αμερόληπτα και αδέκαστα αν σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση τηρήθηκαν τα παραπάνω. Αποσκοπούν δηλαδή στην πιστή και απαρέκκλιτη εφαρμογή των νόμων. Το κακό θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε αποφευχθεί με ενέργειες μόνον των εκάστοτε Κυβερνήσεων και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Κυρίαρχο στοιχείο είναι ότι θα έπρεπε να υπάρξει πιο ενεργή και στοχευμένη πολιτική βούληση. Μακροπρόθεσμα θα πρέπει να αλλάξουν άρθρα του συντάγματος που αφορούν την παραγραφή των αδικημάτων. Βραχυπρόθεσμα οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν ενεργήσει πιο συντονισμένα και με περισσότερη αποφασιστικότητα, όπως έπραξαν άλλες Κυβερνήσεις του εξωτερικού και ιδίως εκείνη της Γερμανίας, η οποία με επιδέξιους και τολμηρούς χειρισμούς χτύπησε το κακό στη ρίζα του και πήρε πολλά εκατομμύρια ευρώ από παράνομες καταθέσεις σε Ελβετικές Τράπεζες. Στη χώρα μας αναφορικά με το θέμα αυτό υπήρξε τουλάχιστον ολιγωρία κατά την επιεικέστερη έκφραση.
Ας δούμε στη συνέχεια με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων και όχι της αυστηρής αποδεικτικής διαδικασίας ποιοι πρέπει να ευθύνονται για την παραγραφή: οι δικαστές ή οι κυβερνώντες και γενικότερα οι πολιτικοί; Αν ανατρέξει κάποιος για παρόμοια θέματα στα στατιστικά δεδομένα, που δίδουν γλαφυρή και σαφή εικόνα της πραγματικότητας, θα παρατηρήσει ότι εκείνοι που ασχολούνται με τα κοινά οποιασδήποτε μορφής , από τον συνδικαλισμό, την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι τον ανώτατον άρχοντα ,έχουν υποπέσει σε αδικήματα οικονομικού χαρακτήρα, υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος κ.ά. από παλαιότερα μέχρι σήμερα. Ακόμα και στις μέρες μας ανώτατοι άρχοντες έχουν κατηγορηθεί για μεγάλα σκάνδαλα, όπως π.χ. ο Πρόεδρος της γείτονας χώρας. Από τα λεγόμενα «έγγραφα του Παναμά» (Panama’s papers), που αποκαλύφτηκαν πρόσφατα, καταφαίνεται ότι οι περισσότεροι καταθέτες είναι πολιτικοί και μάλιστα αρχηγοί κρατών και όχι οι δικαστές.
Με τις ανεξήγητες και προσβλητικές αυτές καταγγελίες εναντίον του δικαστικού σώματος εκ μέρους κυβερνητικών στελεχών επιδιώκεται ίσως να διαφυλαχτεί η ειλικρινής πρόθεση του κυβερνητικού έργου και να τονιστεί στο λαό ότι μοναδικός σκοπός της Κυβέρνησης είναι η επιδίωξη του κοινού συμφέροντος και η διαφύλαξη της εντιμότητάς της. Όλες οι Κυβερνήσεις στοχεύουν να προβάλλουν καλή εικόνα της πολιτικής τους και να μην έρχονται στην επιφάνεια εικόνες που αμαυρώνουν γενικότερα τους πολιτικούς. Προς επίρρωση της θέσης αυτής θα αναφερθούν δύο μόνον πρόσφατα παραδείγματα από τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα. Το πρώτο είναι ότι δεν επιτρέπεται στα ΜΜΕ να αναμεταδίδουν απρεπείς πράξεις και διαπληκτισμούς βουλευτών στη Βουλή, επειδή έτσι μειώνεται το κύρος του Κοινοβουλίου. Το δεύτερο παράδειγμα το παίρνω από τις πανελλήνιες εξετάσεις για εισαγωγή στα ΑΕΙ της χώρας. Στο μάθημα της έκθεσης δόθηκε ένα κείμενο από το έργο του Γ. Θεοτοκά, το οποίο όμως μάλλον σκόπιμα παραποιήθηκε από την εξεταστική επιτροπή, με προφανή σκοπό-άσχετα πως δεν το ομολογούν-να διαφυλάξουν το κύρος του όποιου πρωθυπουργού και όχι μόνον του σημερινού. Το χωρίο που δόθηκε έχει ως εξής: «΄Ενας άξιος μαραγκός…. είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος και αξιοσέβαστος από έναν κακό επιστήμονα». Η παραποίηση έγκειται στο ότι αντικαταστάθηκε η φράση του Θεοτοκά «από έναν κακό πρωθυπουργό» με τη φράση: «από έναν κακό επιστήμονα». Με τον τρόπον όμως αυτόν αλλοιώνεται το νόημα των λόγων του συγγραφέα και επομένως οι υποψήφιοι φοιτητές μοιραία έδωσαν διαστρεβλωμένη εικόνα του νοήματος, πράγμα που τους εμποδίζει στην ορθή ανάπτυξη ιδεών και επιχειρημάτων. Φρονιμότερο συνεπώς θα ήταν να μην προκαλείται ο ελληνικός λαός με άστοχες, ανερμάτιστες και αψυχολόγητες δημόσιες δηλώσεις για το καλό του τόπου και τη συνοχή της κοινωνίας, η οποία στενάζει από οικονομική ασφυξία. Πολλά είναι τα δεινά που υφίσταται σήμερα ο ελληνικός λαός. Σ’ αυτά προστίθεται ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ενώ οι πιστωτές μας δεν φαίνονται πρόθυμοι να μας βοηθήσουν. Είναι παράδοξο που τη μεγαλύτερη άρνηση ελάφρυνσης του χρέους επιδεικνύει η Γερμανία, μια χώρα που όχι μόνον λεηλάτησε και κατάστρεψε τη χώρα μας, αλλά και της χαρίστηκε από πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα ,το 50% του χρέους της. Η Κυβέρνηση πρέπει βέβαια να πατάξει τη φοροδιαφυγή, η οποία κατά τα γραφόμενα ΜΜΕ ανθεί στις μέρες μας εξαιτίας ίσως της υπερφορολόγησης.
