Η Ετήσια Γενική Συνέλευση των Καναπέδων: Ελατήρια στα Όριά τους

Του Απόστολου Λουλουδάκη 

Στο μεγάλο σαλόνι του Ξενοδοχείου το Έθνος, εκεί όπου τα ψίχουλα από πατατάκια έχουν γίνει πλέον το εθνικό μας σύμβολο, συγκλήθηκε η Ετήσια Γενική Συνέλευση των Καναπέδων της Επικράτειας. Παρόντες όλοι οι τύποι: οι πολυτελείας με τα ιταλικά δέρματα, οι παλιοί αλλά τίμιοι βελούδινοι, οι φτωχοί ψάθινοι των εξοχικών, οι φθηνοί φοιτητικοί και, φυσικά, οι φθαρμένοι αφρολεξοκαναπέδες που κρατούν την καθημερινότητα των νοικοκυριών.

Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά — όχι μόνο από τον καπνό του τζακιού, αλλά κι από την κούραση των ελατηρίων. Ο πρόεδρος της Ένωσης, ο Καναπές του Σαλονιού της Μεσαίας Τάξης, πήρε τον λόγο με ένα ελαφρύ τρίξιμο.

«Συνάδελφοι καναπέδες», είπε, «η υπομονή μας έχει εξαντληθεί. Από το 2015 και μετά, από τότε που ήρθε το τρίτο μνημόνιο, κουβαλάμε πάνω μας όλο το βάρος μιας κοινωνίας που ήθελε να σηκωθεί, αλλά δεν μπόρεσε. Οι πολιτικοί τους υποσχέθηκαν ανατροπές, και τους έδωσαν... αποδείξεις πληρωμής φόρων. Από τότε, κάθε εκλογή, κάθε διαπραγμάτευση, κάθε “ελπίδα που έρχεται” μας βούλιαζε λίγο πιο βαθιά στα μαξιλάρια μας.»

Μουρμουρητά ακούστηκαν. Ο αφρολεξοκαναπές από φοιτητικό διαμέρισμα της Κυψέλης πήρε τον λόγο, με φωνή νεανική και τριζάτη:

«Σωστά τα λέει ο πρόεδρος! Το 2015 ήμασταν γεμάτοι ενέργεια. Οι ιδιοκτήτες μας έβλεπαν τις πλατείες, μιλούσαν για αξιοπρέπεια και αλλαγή. Μετά ήρθε το μνημόνιο, και μαζί του η πρώτη γενιά που κουράστηκε πριν προλάβει να αρχίσει. Από τότε, όσοι κάθονται πάνω μου δεν συζητούν για πολιτική — μόνο για προσφορές και delivery.»

Ένας καναπές πολυτελείας από βόρειο προάστιο, ντυμένος σε δέρμα καραβόπανο, σήκωσε τη φωνή του:

«Και μετά ήρθε ο COVID-19. Ε, τότε πια τελειώσαμε. Μας έκλεισαν όλους μέσα και μας έκαναν επίσημα “χώρο εργασίας, ψυχαγωγίας και περισυλλογής”. Οι άνθρωποι έκαναν τηλεκπαίδευση, τηλεργασία, τηλεζωή. Δεν σηκώνονταν ούτε για να πάνε στην πόρτα — ο ντελιβεράς ήταν η μόνη τους επαφή με τον έξω κόσμο! Εγώ έχασα τον όγκο μου, τα μαξιλάρια μου έπεσαν, και ακόμη δεν έχω συνέλθει από το 2020.»

Ο ψάθινος καναπές από ένα νησί αναστέναξε:

«Κι ύστερα, ήρθαν τα Τέμπη. Για μια στιγμή νόμιζα πως κάτι άλλαζε. Οι άνθρωποι σηκώθηκαν, βγήκαν στους δρόμους, έκλαψαν, φώναξαν. Είπα μέσα μου “επιτέλους, ανακάθισαν”. Αλλά να! Μερικούς μήνες μετά, πάλι εδώ είναι, καθισμένοι πάνω μας, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και την απογοήτευση στο βλέμμα. Γιατί; Γιατί η διαχείριση της τραγωδίας, τα σκάνδαλα, οι υποθέσεις διαφθοράς, όλα αυτά που βγαίνουν στο φως, τους έπεισαν πως τίποτα δεν αλλάζει. Έτσι, ξαναγύρισαν στα σαλόνια και τις τραπεζαρίες. Σαν να ‘ναι η εθνική μας στάση: καθιστοί.»

Έπεσε μια σιωπή γεμάτη αφρολέξ. Ο πρόεδρος έγνεψε στον γραμματέα να διαβάσει την εισήγηση της Επιτροπής Ελατηρίων και Υπομονής, που είχε ετοιμάσει το βασικό ψήφισμα της συνέλευσης.

Ο γραμματέας, ένας παλιός καναπές γωνιακός, άνοιξε το ντοσιέ του και διάβασε με σοβαρότητα:

«Από το 2015 και το τρίτο μνημόνιο, μέχρι την πανδημία και τις αποκαλύψεις της διαχρονικής διαφθοράς, οι πολιτικές επιλογές όλων των κυβερνήσεων οδήγησαν τους πολίτες στην ακινησία. Οι καναπέδες διαπιστώνουμε ότι δεν πάει άλλο. Το βάρος έχει γίνει αφόρητο, τόσο σε κιλά όσο και σε πολιτική απάθεια. Οι πολίτες έχουν πειστεί πως τίποτα δεν αλλάζει και προτιμούν να παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, αντί να αλλάξουν κανάλι στη ζωή τους.»

Η αίθουσα συγκινήθηκε. Ο καναπές της πολυτελείας σκούπισε ένα δάκρυ από το δέρμα του με χαρτομάντιλο από τα παλιά.

Ξαφνικά, άναψε μια τηλεόραση στον τοίχο. Ένας πολιτικός εμφανίστηκε και μίλησε με ύφος αυστηρό:

«Θα ήθελα να διαψεύσω κατηγορηματικά τις φήμες πως εμείς στέλνουμε τους πολίτες στους καναπέδες. Όλη αυτή η φιλολογία είναι fake news! Οι πολίτες είναι ελεύθεροι να συμμετέχουν, αλλά προτιμούν να μένουν σπίτι. Εμείς, αντιθέτως, τους καλούμε να συμμετάσχουν ενεργά στη δημοκρατία!»

Τα ελατήρια της αίθουσας αναπήδησαν από οργή. Ο πρόεδρος χτύπησε το υποβραχιόνιο:

«Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μαξιλάρια μας! Μας κατηγορούν ότι φταίμε εμείς, οι καναπέδες, που οι άνθρωποι δεν σηκώνονται. Λες και δεν είναι οι ίδιοι που, με κάθε τους πράξη, τους ρίχνουν ξανά κάτω! Από τα σκάνδαλα μέχρι τις εξηγήσεις που δεν δίνονται ποτέ, μας φορτώνουν όλο το βάρος της απογοήτευσης!»

Η ένταση κορυφώθηκε. Οι ελατηριωτοί καναπέδες φώναζαν «Φτάνει πια!», οι αφρολεξοκαναπέδες έτριζαν, και οι ψάθινοι απείλησαν με αποχώρηση — κυριολεκτικά, να βγουν στο μπαλκόνι.

Και τότε, σαν να μην έφτανε η αγανάκτηση, ακούστηκε από ένα ραδιόφωνο στη γωνία μια είδηση:
«Ο Αλέξης Τσίπρας εξετάζει την ίδρυση νέου κόμματος.»

Τα ελατήρια αναπήδησαν σύσσωμα. Κάποιοι καναπέδες τινάχτηκαν τόσο δυνατά που έριξαν κάτω τα μαξιλάρια.
«Όχι πάλι από την αρχή!» φώναξε ένας παλιός διθέσιος. «Δεν αντέχουμε άλλον έναν κύκλο ελπίδας και απογοήτευσης — τα μαξιλάρια μας δεν έχουν πια γέμιση!»
Οι πολυτελείς καναπέδες αναστέναξαν, οι αφρολεξοκαναπέδες τρίζαν από οργή, και οι ψάθινοι έσκυψαν στο δάπεδο σαν να ψάχνουν τρόπο να φύγουν από την αίθουσα. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Τελικά, η συνέλευση κατέληξε στο Ψήφισμα της Κάθετης Αλλαγής:

Οι καναπέδες δηλώνουν ότι δεν αντέχουν άλλο το βάρος της πολιτικής απάθειας. Ζητούν από τους πολίτες να ξαναθυμηθούν τη χρήση των ποδιών τους. 

Το πρακτικό της Συνέλευσης έκλεισε με τη συμβολική δήλωση:

«Οι καναπέδες δηλώνουν πως δεν ευθύνονται πλέον για τη στασιμότητα της χώρας. Έχουν εξαντλήσει κάθε απόθεμα υπομονής, ελατηρίων και μαξιλαριών.»

Έπεσε σιωπή. Ο πρόεδρος πήρε βαθιά ανάσα (όσο επιτρέπει ένα έπιπλο να το κάνει) και πρότεινε λύσεις.

Πρώτον, να ζητηθεί κρατική επιδότηση «Αντοχής Καναπέδων σε Πολιτική Απάθεια».

Δεύτερον, να δημιουργηθεί μια καμπάνια ευαισθητοποίησης με το σύνθημα: «Σήκω από πάνω μου!».

Τρίτον, να οργανωθεί ένα συμβολικό «μαξιλαροπέταγμα» έξω από τη Βουλή — ειρηνικά, φυσικά, γιατί κανείς δεν θέλει να λερωθεί.

Η απόφαση πέρασε ομόφωνα, με μόνη αποχή έναν παλιό τριθέσιο που είχε βουλιάξει στη σκέψη του.

Καθώς έπεφτε η νύχτα, οι καναπέδες γύρισαν στα σπίτια τους, κουρασμένοι μα περήφανοι. Κι ενώ οι ιδιοκτήτες τους άνοιγαν για άλλη μια φορά την τηλεόραση για να ακούσουν δηλώσεις περί “διαφάνειας” και “ανασυγκρότησης”, οι καναπέδες αναστέναζαν.

Γιατί ήξεραν την αλήθεια:

Όσο οι πολιτικοί μιλούν για συμμετοχή και δικαιοσύνη, κι όσο η κοινωνία απαντά με σιωπή και πίτσα στο χέρι, το Έθνος θα κάθεται — σταυροπόδι, ήρεμο, αλλά ακίνητο.

Κάπου, ένας βελούδινος καναπές ψιθύρισε πριν σβήσουν τα φώτα:
«Fake news ή όχι… το βάρος είναι αληθινό.»