Από την πολιτική του Trump στην ειρήνη της Ματσάδο: Το Νόμπελ Ειρήνης απέκτησε όνομα

Της Έλενας Αλεξάκη*

«Αν το πήρε ο Ομπάμα, γιατί όχι κι εγώ;», είπε ο Ντόναλντ Τράμπ εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για το αποτέλεσμα της απονομής του φετινού Νόμπελ Ειρήνης. Θα έλεγε κανείς πως ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να το κατακτήσει, ένα όνειρο που ακόμη δεν έχει υλοποιηθεί παρά το γεγονός πως έχει σταματήσει 7 πολέμους, όπως δηλώνει εμφατικά σε συνεντεύξεις του ο ίδιος, προσπαθώντας να αποδείξει τη συμβολή του στην παγκόσμια ειρήνη και αλληλεγγύη.

Ωστόσο, για αρκετούς το να συνδέει κάποιος το Νόμπελ Ειρήνης με τον Trump είναι σαν να ζητάει οδηγίες διαλογισμού από group chat σε περίοδο πολέμου. Κάνοντας, όμως, το δικηγόρο του διαβόλου πρέπει κανείς να παραδεχτεί πως ο Trump κατάφερε να σταματήσει το τελευταίο διάστημα 6 πολέμους και τις τελευταίες τρεις μέρες πανηγυρίζει τη νίκη του όσον αφορά στη συμφωνία εκεχειρίας που υπέγραψε η Χαμάς με το Ισραήλ μετά από δική του παρέμβαση. Η όλη του πορεία δείχνει έντονη ανθρωπιστική του διάθεση.  Είναι, τελικά, αδικημένος ή όχι;;;

Από την άλλη πλευρά η νικήτρια Μαρία Κορίνα Ματσάδο, πολιτικός της Βενεζουέλας και ηγέτης της αντιπολίτευσης, η οποία αγωνίζεται για τα δημοκρατικά δικαιώματα δε δίστασε ακόμη και σε αυταρχικά καθεστώτα να ζει και να διεκδικεί τα πιστεύω της «κρυμμένη» στην ίδια της τη χώρα. Το μήλο της Έριδος, λοιπόν, αλλιώς το Νόμπελ Ειρήνης έκρινε η αρμόδια επιτροπή ότι επάξια της ανήκε.

Η Ελλάδα, αν και χώρα που ιστορικά έχει δείξει ηρωικές συμπεριφορές σχετικά με τα δικαιώματα, την ανθρωπιά και τη δημοκρατία, δεν έχει καταφέρει να πάρει το βραβείο αυτό. Ως γυναίκα που αγαπά την πατρίδα της και το δηλώνει, αντικειμενική αλήθεια είναι πως από τα χωριά της Ηπείρου μέχρι τα σύνορα του Αιγαίου, Έλληνες απλοί πολίτες έχουν ανοίξει τις πόρτες και τις καρδιές τους σε κυνηγημένους ανθρώπους, χωρίς να ρωτήσουν το "γιατί", μόνο το "πώς να βοηθήσουν". Το 2015, όταν η Ευρώπη κοιτούσε αμήχανα τα κύματα προσφύγων, οι γιαγιάδες της Λέσβου έγιναν σύμβολα παγκόσμιας ανθρωπιάς. Σε κάθε μεγάλη κρίση, η Ελλάδα δεν επιλέγει τον ρόλο του θεατή, αλλά του ανθρώπου.

Έτσι, ίσως τελικά, το Νόμπελ Ειρήνης να μη χρειάζεται να δοθεί σε μια χώρα που το ζητά, αλλά σε μία που το έχει ήδη τιμήσει με τις πράξεις της. Ένα ιδεατό σενάριο που θα μπορούσε να γίνει σκοπός και για μία «Ματσάδο της Ελλάδας». Αλλά για να μην καταλήξουμε σε δράμα, η πραγματική ειρήνη δεν απονέμεται. Χτίζεται. Και η Ελλάδα την έχει χτίσει με ανοιχτές αγκαλιές, ανοιχτά σπίτια και ανοιχτές ψυχές.

* Η Έλενα Αλεξάκη είναι δημοσιογράφος ([email protected])