του Γεωργίου Κουμάκη
Είμαστε σήμερα θεατές των τεκταινομένων στη δυσκολότερη ίσως μεταπολεμική περίοδο του νέου Ελληνισμού. Η οικονομική εξαθλίωση και η ανεργία έχουν εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη για τους πολλούς ταλαίπωρους, ενώ ολίγοι πλέουν σε πελάγη ευτυχίας και απολαμβάνουν τον αμύθητο πλούτο τους. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα επιβίωσης, αφού στερούνται βασικά είδη επιβίωσης, ακόμα και τα απαραίτητα φάρμακά τους. Ζουν στην αθλιότητα και στη δυστυχία σε άκρα αντίθεση με τους ολίγους ζάπλουτους. Το ερώτημα είναι πώς τα απόκτησαν και πώς επιτρέπουν οι Κυβερνήσεις να υφίσταται τόσο αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους φτωχούς και τους έχοντες και κατέχοντες.
Μπορεί να λάβει κανείς μια γεύση για το πώς αποκτάται ο πλούτος από τα σχετικά γεγονότα που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας αλλά κυρίως από τις συνεδριάσεις αρχηγών κομμάτων στη Βουλή. Τις τελευταίες μέρες – αλλά και σχεδόν πάντοτε- γίνονται καταγγελίες για παρεμβάσεις της Κυβέρνησης στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, ενώ δεν θέτουν στους εαυτούς των το απλό ερώτημα πως μπορεί η δικαιοσύνη να είναι ανεξάρτητη, όταν οι Πρόεδροι και οι Εισαγγελείς των Ανωτάτων ΄Δικαστηρίων διορίζονται από την εκάστοτε Κυβέρνηση. Κανείς εχέφρων πολιτικός δεν τοποθετεί στην κορυφή της ιεραρχίας ανθρώπους, οι οποίοι δεν διάκεινται ευνοϊκά προς αυτούς. Αλλά ας αντιπαρέλθομε την πτυχή αυτήν και ας δούμε τι καταμαρτυρούν οι αρχηγοί των κομμάτων στην αντίπαλη παράταξη για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να εδραιώσουν τις θέσεις τους.
Το κυβερνών κόμμα κατηγορήθηκε για το ότι ο αναπληρωτής Υπουργός δικαιοσύνης επενέβη στο έργο των δικαστών. Ο Πρωθυπουργός αμυνόμενος και για να αποκρούσει τις κατηγορίες επιχείρησε ένα συμψηφισμό με τα έργα και τις ημέρες των προηγούμενων Κυβερνήσεων αναφέροντας περίπου 15 νομοθετικές ρυθμίσεις, με τις οποίες αυτές προσπάθησαν να ελέγξουν το έργο του δικαστικού σώματος. Με αυτές κυβερνητικοί παράγοντες απαλλάσσονταν από κάθε ευθύνη για τις δωροδοκίες που ενδεχομένως δέχτηκαν, αφού τα αδικήματα παραγράφτηκαν. Ορθά όμως αντιπαρατήρησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι οι τροπολογίες αυτές δεν συνιστούν επέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης, διότι με αυτές δεν εκβιάζεται κανείς δικαστής να λάβει απόφαση, που να ευνοεί την Κυβέρνηση, αφού η υπόθεση δεν πάει στο δικαστήριο και δεν λαμβάνεται καμία απόφαση. Δυστυχώς η ψήφιση των νομοθετημάτων αυτών είναι πράγμα ακόμα χειρότερο από την επέμβαση στη δικαιοσύνη, διότι στερεί τη δυνατότητα από τους δικαστές να επιληφθούν του αδικήματος και να πατάξουν την παρανομία και τη διαφθορά. Αυτοί που διέπραξαν τυχόν αδικήματα και υπεξαίρεσαν δημόσιο χρήμα απαλλάσσονται της κατηγορίας, χωρίς να δικαστούν, όπως συμβαίνει και με τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών. ΄Ετσι όμως νομιμοποιείται η διαφθορά και καταπιέζεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Στην ίδια παραγραφή αδικημάτων στόχευε και το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής πριν από λίγα χρόνια.
Το ότι τα επανέφερε ο Πρωθυπουργός στη μνήμη του ελληνικού λαού ήταν γενναία πράξη εκ μέρους του. Δεν έδειξε όμως την ίδια ευαισθησία, όταν ο ίδιος κατηγορήθηκε για οικονομικές ατασθαλίες σχετικά με εταιρεία, στην οποία ήτα μέτοχος , αφού δεν δημοσίευσε το «Πόθεν έσχες» του, όταν του το ζήτησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (πράγμα βέβαια που δεν έπραξε ούτε ο ίδιος, παρόλο που προκλήθηκε), αλλά απάντησε ότι όποιος επιθυμεί να δει τα φορολογικά του στοιχεία, ας πράξει τα νόμιμα, πράγμα που σημαίνει παραπομπή στις καλένδες και ταφόπλακα. Έτσι όμως μένει αδικαιολόγητα μια σκιά αφού δεν δίνει στον εαυτόν του την ευκαιρία και τη χαρά να αποδείξει την αθωότητά του όπως δημοσίευσε τα σχετικά έγγραφα ο Πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας λόγω της αφόρητης κατακραυγής του λαού που κυβερνά. Αυτό είναι δείγμα ότι στη χώρα εκείνη ότι η λειτουργία της δημοκρατίας είναι καλύτερη.
Πέραν αυτών έχουν περάσει τόσα χρόνια που οι Κυβερνήσεις της χώρας μας κατέχουν διάφορες λίστες Ελλήνων καταθετών στην Ελβετία και όχι μόνον, από τις οποίες έχουν λάβει ελάχιστα χρήματα. Αυτές τις μέρες με τα λεγόμενα έγγραφα του Παναμά ανακαλύφτηκαν εξωχώριες εταιρείες ,στις οποίες είχαν καταθέσεις αμύθητα ποσά οι μεγιστάνες του πλούτου. Στους φορολογικούς αυτούς παραδείσους είναι μεταξύ των Ελλήνων και στενός συνεργάτης πρώην Πρωθυπουργού. Μέτοχοι των εταιρειών αυτών του μαύρου χρήματος ήταν πρώην και νυν αρχηγοί κρατών, επιχειρηματίες, ποδοσφαιριστές, μαφιόζοι, δηλαδή άνθρωποι του υποκόσμου και της νύχτας. Τα γεγονότα αυτά απλά επιβεβαιώνουν τη ρήση της Καινής Διαθήκης και των φιλοσόφων της κλασικής αρχαιότητας ότι υπάρχει πρόβλημα με τους πολύ πλούσιους αναφορικά με τον τρόπο απόκτησής του.
Το χειρότερο όμως είναι εκείνο που με παρρησία και πολλή ειλικρίνεια είπε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα, ότι δηλαδή το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά είναι νόμιμα. Αυτό σημαίνει ότι οι Κυβερνήσεις όχι μόνον δεν έχουν το σθένος και τη βούληση να καταπολεμήσουν τη διαφθορά, αλλά φροντίζουν να την υποθάλπουν και να την νομιμοποιούν, διότι οι ίδιοι εμπλέκονται και είναι εν πολλοίς πρωτεργάτες της διαφθοράς, όχι βέβαια όλοι αλλά έστω μια μικρή μερίδα από αυτούς. Ο λαός που δυστυχεί οφείλει ένα πράγμα να βάλει καλά στο μυαλό του και να το συνειδητοποιήσει, ότι όταν κάποιος κλέβει δημόσιο χρήμα καθ ’ οιονδήποτε τρόπο (είτε με μίζες είτε με δάνεια χαριστικά κ.λ.π.), κλέβει τον ίδιο τον λαό και τον καθένα χωριστά, διότι το χρήμα που υπεξαιρείται ανήκει στο δημόσιο, από το οποίο όλοι έχουν μερίδιο. Επομένως η αιτία που ως επί το πλείστον οι πολλοί δυστυχούν είναι η κλοπή του δημοσίου χρήματος και η φοροδιαφυγή.
Ας αναζητήσουμε όμως τον λόγο του λυπηρού και καταστροφικού αυτού φαινομένου. Η πλεονεξία και η απληστία είναι η πρωταρχική αιτία της διαφθοράς. Παρατηρούμε όμως ότι πολλοί δεν μπορούν να καθυποτάξουν τα φοβερά αυτά πάθη, αφού αποβαίνουν σε βάρος των συνανθρώπων τους. Από το γεγονός ότι οι διαφθορείς προέρχονται κυρίως από τον πολιτικό χώρο και μάλιστα από αρχηγούς κρατών ή ιθύνοντες όλων των πολιτευμάτων μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το είδος του πολιτεύματος δεν παίζει σπουδαίο ρόλο για την αποτροπή ή μη της κλοπής και της διαφθοράς. Διαπιστώνεται επίσης ότι ο βασικός χώρος της διαφθοράς είναι ο πολιτικός και μάλιστα στα ανώτερα κλιμάκια, προφανώς επειδή αυτοί έχουν τη μέγιστη δύναμη, είναι εν πολλοίς ανεξέλεγκτοι και τυγχάνουν ασυλίας.
Το ερώτημα που προβάλλει τώρα επιτακτικά είναι η αναζήτηση της βαθύτερης αιτίας και πώς θα μπορούσε να μειωθεί το κακό, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση. Αν έλεγε κανείς ότι η γενεσιουργός αιτία του κακού είναι το αντιπροσωπευτικό πολιτικό μας σύστημα, επειδή λόγω του υπερπληθυσμού δεν μπορεί ή καλύτερα δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, δεν θα ήταν σε λάθος κατεύθυνση. Ο κάθε πολίτης εκλέγει με την ψήφο του τον αντιπρόσωπό του στη Βουλή. Η πείρα έχει δείξει ότι αν βγει το ένα ή το άλλο κόμμα λίγη σημασία έχει για την τέλεση της διαφθοράς. Αν ήταν δυνατόν να ψήφιζε τα νομοθετήματα κατ’ ευθείαν ο λαός και όχι οι αντιπρόσωποί του, δηλαδή οι βουλευτές, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Στην περίπτωση αυτοί δεν θα έλεγαν για παράδειγμα οι συναρμόδιοι υπουργοί μόνον ότι οι Σκοπιανοί δεν εισέβαλλαν στο ελληνικό έδαφος για να καταδιώξουν τους πρόσφυγες, αλλά θα συμπλήρωναν ταυτόχρονα ότι οι Σκοπιανοί πυροβολούσαν τους πρόσφυγες ακόμα και όταν αυτοί βρισκόντουσαν επί ελληνικού εδάφους και μάλιστα στις σκηνές τους. Αποτελεί αυτό παραβίαση του διεθνούς δικαίου και τι έπραξε η Ελλάδα για να προστατεύσει τους βαλλόμενους πρόσφυγες στην ελληνική επικράτεια; Αν ψήφιζε κατ’ ευθείαν ο λαός δεν θα υπήρχαν οι δυναστείες , δηλαδή τα λεγόμενα τζάκια των πολιτικών. Βουλευτές είναι συνήθως πλούσιοι ή αν είναι φτωχοί πλουτίζουν. Ούτε θα υπήρχε μια δράκα ανθρώπων, που θα συγκέντρωνε τον μισό πλούτο του κόσμου, όπως συμβαίνει σήμερα,ούτε οι λίστες των καταθετών του μαύρου χρήματος θα ήταν σχεδόν ανέπαφες, ούτε θα υπήρχε τόση μεγάλη διαφορά πλούτου των φτωχών από τους πλούσιους.
Στην αρχαία Αθήνα ήταν θεσμοθετημένος ο λεγόμενος οστρακισμός», που σημαίνει εξορία. Όταν δηλαδή ένας Αθηναίος ήταν υπερβολικά πλούσιος τον εξόριζαν , επειδή κατά τον Αριστοτέλη αποτελούσε ασυμμετρία στο σύστημα. Σήμερα υποστηρίζεται ότι η άμεση δημοκρατία είναι εφικτή χάριν των υπολογιστών. Δεν γνωρίζω το θέμα, θα ήταν πάντως σωτήρια λύση, ώστε να εξαλειφθούν τα καρκινώματα του πολιτικού μας συστήματος. Ούτε όμως και το άλλο άκρο της ισοπέδωσης και της τέλειας ισότητας είναι ορθό, διότι δεν υπάρχει κίνητρο προς εργασία ούτε ελευθερία. Πρόκειται συνήθως για κράτη φτωχά και ανελεύθερα..
