Του Γεώργιου Χ. Κουμάκη
Τις μέρες αυτές, μετά την αποχώρηση από την Κυβέρνηση του μέχρι τώρα συγκυβερνώντος κόμματος των ΑΝΕΛ, ύστερα από έντονη αντιπαλότητα και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εκατέρωθεν, δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ οριακά(151) ψήφος εμπιστοσύνης. Η πλειοψηφία αυτή επιτεύχθηκε χάρις στη θετική ψήφο βουλευτών άλλων κομμάτων, τους οποίους η αντιπολίτευση αποκάλεσε αποστάτες, πρόθυμους και γυρολόγους. Η στάση τους αυτή προκάλεσε ισχυρές αντιδράσεις τόσο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης όσο και από απλούς πολίτες, οι οποίοι επιχείρησαν να τους διαπομπεύσουν με ανάρτηση αφισών και τηλεφωνικές απειλές και ηλεκτρονικά μηνύματα καθ’ υπέρβαση των ορίων της ευπρέπειας και της νομιμότητας. Στο Κοινοβούλιο επικράτησε χαώδης κατάσταση με ανοίκειες εκφράσεις και ύβρεις(αλκοτέστ, κέρατα), οι οποίες δεν τιμούν την κοινωνία μας.
Αξίζει εδώ να ερευνηθεί γιατί και πώς προήλθε η θύελλα αυτή αντιδράσεων για τους βουλευτές εκείνους, οι οποίοι, ενώ ανήκαν στην αντιπολίτευση, υπερψήφισαν την Κυβέρνηση, με αποτέλεσμα αυτή με την πολυπόθητη πλειοψηφία να λάβει τελικά ψήφο εμπιστοσύνης, η οποία αποτελεί και την προϋπόθεση ψήφισης της συμφωνίας των Πρεσπών από την σημερινή Κυβέρνηση. Ορισμένοι από τους βουλευτές αυτούς διαγράφτηκαν από τις ηγεσίες των κομμάτων τους, ενώ άλλοι έφυγαν μόνοι τους, χωρίς όμως ταυτόχρονα να παραδώσουν την έδρα τους. Οι επιθέσεις και οι αντιδράσεις προς τους βουλευτές αυτούς προξενήθηκαν κυρίως από την πεποίθηση ότι παρασπόνδησαν και παρέκκλιναν από την κεντρική γραμμή, τις προεκλογικές εξαγγελίες και τις βασικές αρχές του κόμματος, για τις οποίες όλοι μαζί αγωνίστηκαν και μόχθησαν.
Οι απειλές, οι ταπεινώσεις, οι τιμωρίες και οι εξευτελισμοί, που άδικα δέχτηκαν οι λειτουργοί αυτοί του ναού, που λέγεται Κοινοβούλιο, είναι αναμφίβολα καταδικαστέες, διότι εκτρέπονται από τη νομιμότητα, την κόσμια συμπεριφορά και υποβιβάζουν το πολιτιστικό επίπεδο του τόπου. Γι’ αυτό οι ενέργειες αυτές καταδικάστηκαν με έντονο τρόπο τόσο από τον Πρωθυπουργό, ο οποίος εστίασε τον λόγο του σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, οργανωμένο μέλος της Νέας Δημοκρατίας, όσο και από τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος αποδοκίμασε γενικά τη βία «από οπουδήποτε και αν προέρχεται». Ας έλθομε στις τιμωρίες, που υπέστησαν από τα κόμματά τους. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ για παράδειγμα, προκειμένου να εξευτελίσει και να μειώσει την προσωπικότητα μιας βουλευτίνας του, είπε ότι ο πατέρας της σύνθεσε τον ύμνο και έπλεξε το εγκώμιο των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου, δηλαδή της επάρατης επταετούς δικτατορίας. Ο Αρχηγός αυτός δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν συμβαίνει πάντοτε ούτε είναι αναγκαίο τα παιδιά να υιοθετούν, να ενστερνίζονται και να αποδέχονται τα πιστεύω, τις πεποιθήσεις και τις πράξεις των γονιών τους. Δεν αποκλείεται δηλαδή η συγκεκριμένη βουλευτίς, η οποία ας σημειωθεί μου είναι παντελώς άγνωστη, να αποδοκιμάζει την πράξη αυτή του πατέρα της ή να την κατανοεί κάτω από ορισμένες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες και να του δίνει άφεση αμαρτιών. Αλλά ακόμα και στην απίθανη περίπτωση, που δεχτούμε ότι η συγκεκριμένη βουλευτίς εμφορείται από δικτατορικές ιδέες, περισσότερο κατακριτέος είναι ο Αρχηγός του κόμματος , που την επέλεξε ως συνεργάτιδά του παρά η ίδια, διότι οι ιδέες αυτές εισάγονται στην πολιτική σκηνή και γίνονται πρότυπα και παραδείγματα στάσης ζωής. Έτσι όμως ο επιδιωκόμενος εξευτελισμός μοιραία αποβαίνει σε αυτοεξευτελισμό, αν βέβαια υποτεθεί ότι αυτός ήταν ο σκοπός του.
Η διαγραφή ενός βουλευτή από το κόμμα, επειδή ψήφισε όπως εκείνος έκρινε ορθότερα, έστω και αν το διάβημά του αυτό παραβιάζει τις καταστατικές αρχές του κόμματος του, παρόλο που μπορεί να θεωρηθεί δίκαιη τιμωρία , επειδή πρόδωσε το κόμμα του, από άλλη άποψη δεν είναι πράξη φρόνιμη και ενδεδειγμένη, διότι ακυρώνει ντε φάκτο (de facto) το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής , προσβάλλει βάναυσα την προσωπικότητα του ατόμου και παραβιάζει τον καταστατικό χάρτη του συντάγματος. Αυτό δηλαδή κατοχυρώνεται από το σύνταγμα , σύμφωνα με το οποίο ο βουλευτής είναι ελεύθερος να ψηφίζει κατά συνείδηση. Το γράμμα και το πνεύμα αυτό του συντάγματος τηρούσα η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, δήλωσε ότι δεν θα απαιτήσει κομματική πειθαρχία στην επικείμενη ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Άλλοι αρχηγοί, που βρίσκονται στα όρια της κοινοβουλευτικής ομάδας(5 βουλευτές), δεν απαιτούν κομματική πειθαρχία , ενώ διέγραψαν τον Κρητικό βουλευτή τους , που «παρασπόνδησε» . Άλλοι πάλι, ενώ εξαπολύουν μύδρους εναντίον βουλευτών τους και τους διαγράφουν, δεν κάνουν το ίδιο και για άλλους , οι οποίοι δεν ακολουθούν τη κομματική γραμμή. Ας σημειωθεί και εδώ ότι το κόμμα αυτό βρίσκεται στα όριά του, αφού έμεινε μόνον με 5 βουλευτές. Έτσι η διαγραφή ενός και μόνον βουλευτή θα σημάνει αυτόματα και τη διαγραφή του αντίστοιχου κόμματος , και συνακόλουθα την πτώση του Αρχηγού. Εδώ εφαρμόζεται μάλλον η αρχή: Ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω. Στο «Ποτάμι» ήδη δύο βουλευτές έχουν προεξαγγείλει την αποχώρηση τους λόγω διαφωνίας, οπότε η διάλυση του κόμματος θα είναι αναπόφευκτη και συνακόλουθα σωτηρία για τον αρχηγό δεν υπάρχει.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι βουλευτές αυτοί έλαβαν ή πρόκειται να λάβουν ανταλλάγματα, ενώ οι ίδιοι διατείνονται ότι άκουσαν τη φωνή της συνείδησής τους. Πρόκειται όμως για πράγματα άδηλα και αδιευκρίνιστα, αν και προσωπικά πιστεύω ότι τα κίνητρά τους ήταν αγνά και άδολα. Είναι δε προς τιμήν του κ. Σπ. Δανέλη, ο οποίος όπως δήλωσε στην εκπομπή «Αντιθέσεις», θα μπορούσε να πάρει χρήματα από τη Ν. Δημοκρατία ή να υπουργοποιηθεί, αν προσχωρούσε στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτά αληθεύουν,δείχνουν μεν την εντιμότητα, την καθαρότητα και την ειλικρίνεια του ανδρός από την μια μεριά, από δε την άλλη το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας μας, αφού βουλευτές, αν δεν αντισταθούν στο δέλεαρ των σερήνων, μπορούν να εξαγορασθούν και να πουληθούν εξαργυρώνοντας έτσι την ψήφο του ελληνικού λαού, δηλαδή ό,τι πιο ιερό υπάρχει στην πολιτική σκηνή. Παραμένει ωστόσο για μένα ακόμα αναπάντητο το ερώτημα πώς οι ίδιοι οι βουλευτές ήταν βέβαιοι για τη θετική τους ψήφο πριν από τη συνεδρία της ολομέλειας της Βουλής, όπου έγινε μια σε βάθος ανάλυση του θέματος από όλες τις πλευρές, και κυρίως από αρχηγούς κομμάτων. Αυτό σημαίνει ότι οι αποφάσεις ήταν προειλημμένες και τα επιχειρήματα, που ακούστηκαν, δεν είχαν καμιά σημασία γι αυτούς . Άρα η συνεδρία ήταν άχρηστη και περιττή. Έτσι όμως μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η πειθώ, που αποτελεί το βάθρο και το θεμέλιο της δημοκρατίας. Οι βουλευτές αυτοί, που ξεφεύγουν από την κομματική ομπρέλα, πρέπει να έχουν βέβαιη γνώση της υπόθεσης, η οποία όμως εξασφαλίζεται καλύτερα, όταν παραστούν και ακούσουν με προσοχή τα λεγόμενα της συνεδρίας της Βουλής να τα επεξεργαστούν, να τα σταθμίσουν και να κρίνουν αμερόληπτα και ακριβοδίκαια και πάντα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.. Αυτοί στο παραπάνω ερώτημα θα μπορούσαν να απαντήσουν ότι πιέστήκαν από το κόμμα τους να δηλώσουν την πρόθεσή τους. Θα έπρεπε όμως να πουν ότι επιφυλάσονται να απαντήσουν, αφού δεν γνωρίζουν ακόμα πώς θα ενεργήσουν.Υπάρχει και άλλη περίεργη σύμπτωση. Συγκεκριμένα, οι βουλευτές, που «αλλαξοπίστησαν», συντάχθηκαν με τη γνώμη μεγαλύτερων κομμάτων , ενώ δεν συνέβη το αντίστροφο.
Οι αποστάτες , - όπως φάνηκε στην πολύχρονη πορεία του κοινοβουλευτισμού - ρίχνουν και σώζουν Κυβερνήσεις κατά τις περιστάσεις. Ο αείμνηστος Κ. Μητσοτάκης ως Πρωθυπουργός είχε την τύχη να δοκιμάσει και τα δύο, δηλαδή και να ανατραπεί και να σωθεί. Η διαφορά, που υπάρχει στα δύο παραδείγματα, είναι αμελητέα , αφού δεν αλλάζει την πορεία των πραγμάτων. Συγκεκριμένα η Κυβέρνηση, που σώζεται σήμερα, δηλαδή του Α. Τσίπρα, πήρε στις εκλογές περίπου 36% , ενώ εκείνη του Κ. Μητσοτάκη είχε λάβει 47%, όπως είπε ο γιος του και Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πρόσφατα στις Αρχάνες Ηρακλείου Κρήτης. Πάντως το ζήτημα υφίσταται και συνεπώς χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης. Δεν κρίνω όμως ότι έπραξε ορθά , με το να προπανγαδίζει υπέρ ορισμένου Περιφερειάρχη – ανεξάρτητα από τις ικανότητές του – διότι η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει νε είναι ανεξέρτητη και ακηδεμόνευτη. Το πράγμα γίνεται ακόμα βαρύτερο, αν αληθεύουν οι φήμες ότι υπάρχει έστω μακρυνή συγγένεια μεταξύ τους. Το νοσηρό όμως αυτό φαινόμενο φαίνεται ότι υπάρχει σε όλα τα κόμματα, οπότε το παρά φύση αυτό φαινόμενο γίνεται κατά φύση, κατά την έκφραση του Αριστοτέλη.
Οι διαγραφές των βουλευτών στηρίζονται στα καταστατικά κάθε κόμματος. Εδώ όμως πρέπει να υπομνηστεί στο σημείο αυτό μια ιδιορρυθμία του καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το άκουσα κατά τη συζήτηση στη Βουλή. Όταν ένας βουλευτής διαφωνεί και θέλει να αποσκιρτήσει από το κόμμα, μπορεί να το κάμει, αλλά οφείλει ταυτόχρονα να παραδώσει και την έδρα του. Η διάταξη αυτή ευνοεί μεν το εν λόγω κόμμα, αποβαίνει όμως σε βάρος όλων των άλλων κομμάτων, όπως τουλάχιστον φάνηκε κατά την συνεδρίαση αυτή της Βουλής για την ψήφο εμπιστοσύνης. Εδώ δηλαδή ο βουλευτής υπογράφοντας το καταστατικό αποφασίζει εκ των προτέρων ότι θα παραδώσει την έδρα, πράγμα που στα άλλα κόμματα γίνεται εκ των υστέρων, αφού έχει την ελευθερία της επιλογής να αποφασίσει τότε. Η ιδιαιτερότητα στο καταστατικό του κυβερνώντος κόμματος έγινε αντιληπτή και διατυπώθηκε από τον Στ. Θεοδωράκη, ο οποίος είδε το πρόβλημα και αντιπρότεινε μια άλλη λύση. Είπε συγκεκριμένα ότι δεν πρέπει τα κόμματα να παίρνουν στους κόλπους του βουλευτές που αποστατούν, αλλά να διατηρούν την έδρα τους ως ανεξάρτητοι βουλευτές. Με την πρόταση αυτή, αν θεσμοθετηθεί, το κακό μετριάζεται, δεν εξαλείφεται όμως εντελώς. Ορθότερο ίσως και δικαιότερο θα ήταν να ισχύει για όλα τα κόμματα το ίδιο καταστατικό, όποιο αποφασιστεί από τη Βουλή. Με τον τρόπον αυτόν εξασφαλίζονται τόσο η ελευθερία της βούλησης όσο και η ισότητα, που αποτελούν το βάθρο του δημοκρατικού φρονήματος. Αν όλα τα κόμματα είχαν το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ , είναι παραπάνω από βέβαιο ότι το κόμμα αυτό δεν θα έπαιρνε τώρα τη ζητηθείσα ψήφο εμπιστοσύνης. Άρα μπορεί ίσως να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η κύρια αιτία του αποτελέσματος της διεξαχθείσας ψηφοφορίας είναι το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ ,σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έχουν όλα τα κόμματα το ίδιο καταστατικό, διότι τότε δεν θα τολμούσε εύκολα να απεμπολήσει τα διακαιώματά του πηδ΄λωντας έξω από το μανδρί.
Όσον αφορά δε τη συνθήκη των Πρεσπών πολλά και καλά τεκμηριωμένα επιχειρήματα μπορούν να προσαχθούν από κάθε πλευρά, χωρίς ο ένας να πείθει τον άλλον. Ένα όμως είναι βέβαιο και αδιαφιλονίκητο, ότι δηλαδή επιχειρείται να κυρωθεί χωρίς τη συναίνεση, ή ορθότερα, παρά τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Η Κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει την πλειονότητα βρίσκεται σε πλήρη ασυμφωνία και δυσαρμονία με αυτήν. Με τον τρόπον αυτόν όμως σείονται επικίνδυνα τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Για να μην αμφισβητηθεί, αλλά να έλθει σε άπλετο φως η γνώμη του κυρίαρχου ελληνικού λαού, είναι ανάγκη να διενεργηθεί δημοψήφισμα , όπως έγινε στη γείτονα χώρα. Το δημοψήφισμα είναι η μόνη ενδεδειγμένη και καθαρή λύση, όπως επίμονα ζητούν και ορισμένοι καλλιτέχνες της χώρας μας, στους οποίους προεξάρχει η εμβληματική μορφή του μουσικοσυνθέτη Μίκη Θοδωράκη. Διαφορετικά , αν δηλαδή η Κυβέρνηση πορευτεί μόνη της στο δύσβατο μονοπάτι για τη σύναψη της συνθήκης των Πρεσπών , τότε δεν θα έχουν άδικο όσοι σήμερα χαρακτηρίζουν την πολιτική κατάσταση της χώρας «πολιτική ανωμαλία». Ο Π. Καμμένος απαίτησε η Κυβέρνηση να απολύσει άμεσα τους Υπουργούς , που προέρχονται από το κόμα του, ενώ η άρνησή του να το πράξει θα αποτελέσει γιαυτόν αιτία πολέμου(casus belli). Χαρακτήρισε δε τη συμφωνία παράνομη και αντισυνταγματική. Υπουργός της Επικρατείας είπε ότι δεν πρέπει να γίνει δημοψήφισμα, διότι αυτό θα διχάσει τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι απλώς μια πρόφαση και δικαιολογία, προκειμένου να αποφύγει η Κυβέρνηση το δημοψήφισμα. Αν το δημοψήφισμα αυτό πρόκειται να διχάσει τον ελληνικό λαό, τότε με τη λογική αυτή μπορεί να λεχθεί ότι όλα τα δημοψηφίσματα διχάζουν τον λαό κάθε κράτους, διότι δεν υπάρχει διαφορά υφής και λειτουργίας από το ένα δημοψήφισμα στο άλλο. Το δημοψήφισμα όμως είναι η λυδία λίθος και το στερέωμα της δημοκρατίας, αν το ΟΧΙ δεν βαφτίζεται ενίοτε ΝΑΙ. Συμφωνώ απόλυτα με τον Πρωθυπουργό που είπε ότι διαφωνεί με αυτούς, που υποστηρίζουν ότι όσοι υποστηρίζουν τη συμφωνία των Πρεσπών έιναι φασίστες. Όσοι όμως την υποστηρίζουν παρά τη θέληση του ελληνικού λαού τι είναι; Μόνον ένας τύραννος ενεργεί ενάντια στη θέληση του λαού που κυβερνά.Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, οφείλει πάντα να δείχνει το παράδειγμα του δημοκρατικού άρχοντα και της χρηστής διοίκησης. Ο Πρωθυπουργός βέβαια υπεραμύνεται της συμφωνίας, την οποία θεωρεί ωφέλιμη για τον τόπο. Επίσης ο τέως πρωθυπουργός την αποκαλεί «ισορροπημένη» συμφωνία. Φέρουν δε προς υποστήριξη της γνώμης τους πολλά και αληθοφανή επιχειρήματα. Το πιο ισχυρό όμως επιχείρημα στη δημοκρατία είναι η βούληση του κυρίαρχου λαού. Συνεπώς η Κυβέρνηση καθήκον να παράσχει τη δυνατότητα στους ‘Ελληνες να εκφράσουν τη γνώμη τους με δημοψήφισμα, διότι αυτό είναι το ασφαλέστερο κριτήριο της αλήθειας και της ορθότητας. Ακόμα και αν σφάλλει κανείς δεν επιτρέπεται να του στερείται το δικαίωμα να σφάλλει, διότι, όπως είπε και ο Νιτσε, από λάθος δρόμους οδηγούμαστε στην αλήθεια. Στη ρηματική διακοίνωση, που απέστειλε η Κυβέρνηση των Σκοπίων στη χώρα μας δύο φορές αναφέραται η φράση «μακεδονικός λαός», ενώ δεν έχει ακόμα δοθεί στην ελληνική Κυβέρνηση το πλήρες κείμενο του αναθεωρημένου συντάγματος της γείτονος.
Στο συλλαλητήρίο της πλατείας Συντάγματος υπήρξε μια κοσμοσυρροή και λαοθάλασσα, μια παλλαϊκή εξέγερση. Ο παρευρισκόμενος λαός σκοπόν είχε να διαμαρτυρηθεί και να διατρανώσει την αντίθεσή του στην επικείμενη ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών. Με μεγάλο παλμό και πάθος ζητούν ένα πράγμα: δημοψήφισμα, διότι μόνον εκεί μπορεί να εκφραστεί ανόθευτη η βούληση του ελληνικού λαού. Ήταν εντυπωσιακό ότι σ’ αυτό συμμετείχαν άνθρωποι όχι μόνον από κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Η παρουσία του κλήρου ήταν έντονη, αφού παρέστησαν ακόμα και μοναχοί από το Άγιον Όρος. Οι συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο ανήλθαν σε δεκάδες χιλιάδες- όπως μετέδιδαν οι δημοσιογράφοι - και υπερέβη σε πλήθος κατά πολύ εκείνο της 4ης Φεβρουαρίου του 2018, που έγινε στον ίδιο χώρο για τον ίδιο σκοπό. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αστυνομίας οι διαδηλωτές ήταν 60.000. Ήθελαν να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών βροντοφωνώντας ότι η Μακεδονία είναι μία, και αυτή είναι ελληνική. Η διαδήλωση ήταν ειρηνική, αλλά στο τέλος σημειώθηκαν ορισμένα μικροεπεισόδια καιμ σημειώθηκε ρίψη χημικών. Πάντως ,ο συμβιβασμός είναι κι αυτός μια λύση. Αν σκεφτούμε αυτό που είπε ο Σωκράτης ,ότι δηλαδή δεν θα ήθελε ούτε να αδικήσει ούτε να αδικηθεί, αν όμως ήταν υποχρεωμένος να επιλέξει ένα από τα δύο, θα προτιμούσε χωρίς δισταγμούς το δεύτερο, τότε θα οδηγηθούμε σε υποχωρήσεις, πράγμα που δεν είναι οπωσδήποτε βλαβερό. Επίσης ο Χριστιανισμός κήρυξε τη συγγνώμη και την αγάπη. Με το σκεπτικό αυτό βρισκόμαστε σε συμπληγάδες πέτρες και σε δύσκολο σταυροδρόμι, όπου η επιλογή δεν είναι εύκολη. Η φιλία των λαών είναι πάντοτε ένα ζητούμενο.
