του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει στιγμές από αυτές που μέχρι τώρα βλέπαμε μόνο στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας ή επιστημονικά θρίλερ τύπου «Το ξέσπασμα» με το φόβο της εξάπλωσης του ιού Έμπολα στον κόσμο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ενσκήπτει μια πανδημία, και δεν θα είναι η τελευταία. Άλλωστε η γρίπη του Μεσοπολέμου «θέρισε» εκατομμύρια ανθρώπους πριν ελεγχθεί η διασπορά της, πριν σταματήσει το καταστροφικό της έργο. Παλιότερα η πανώλη δεν άφηνε τίποτα όρθιο στις πόλεις, ώσπου οι συνθήκες υγιεινής να βελτιωθούν.
Έκτοτε πέρασε καιρός, ο άνθρωπος γιγαντώθηκε, είδε τον εαυτό του στον καθρέπτη και…νόμιζε πως έβλεπε τον Θεό τον ίδιο. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας και της επιστήμης είδαμε μεγάλη την σκιά μας. Δεν χρειαζόταν να πιάνουμε τον Πάπα από τα αχαμνά του, το κάναμε στον εαυτό μας δείχνοντας ότι αδιαφορούμε για το τι γίνεται δίπλα μας, πορευθήκαμε με ένα…ζαμανφουτίστικο τρόπο, σχεδόν βλάσφημο- με όρους πραγματιστικούς το λέω όχι θρησκευτικούς.
Υποτιμήσαμε όλα αυτά τα χρόνια τη Φύση, υπερτιμήσαμε όμως την ανθρώπινη φύση. Μόνο πότε πότε…τα κάναμε πάνω μας όταν ο μέγας κόσμος που μας περιβάλλει έτριζε τα δόντια του: ένας σεισμός, ένα τσουνάμι, μια καταστροφική πυρκαγιά, οι πλημμύρες, οι τυφώνες και άλλα δυναμικά στοιχεία …έδειχναν ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο σε αυτή την εσχατιά του Σύμπαντος!
Πότε πότε γινόταν και καμιά κουβέντα -πάλι στα πλαίσια ταινίας τύπου Αρμαγεδών ή Day After- για το εάν πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, αλλά σαν γνήσιοι απόγονοι των Γαλατών εύκολα το ξεχνούσαμε και το γυρίζαμε στα λουκούλλεια γεύματα, με γουρουνόπουλα και κραιπάλη.
Και τώρα ήρθε ο μικρόκοσμος να μας θυμίσει πόσο…λίγοι είμαστε. Ένας ιός που δεν τον πιάνει το μάτι σου έχει γίνει ο εφιάλτης μας. Λες και το βλέπουμε όνειρο, κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε και η ζωή θα συνεχίζεται κανονικά. Δεν θα κλείνουν σχολεία, θα πηγαίνουμε τις εκδρομές μας, θα ταξιδεύουμε , οι δουλειές θα προχωρούν κανονικά, όλα σαν πριν.
Αμ δε! Τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα. Ακόμη κι όταν με το καλό ξεπεράσουμε αυτή την κρίση.Γιατί θα την ξεπεράσουμε. Δεν είναι αυτό το τέλος του κόσμου. Χρειάζεται ψυχραιμία και όχι πανικός. Αλλά ναι, ήταν το σοκ που χρειαζόμασταν . Όλοι θα είμαστε διαφορετικοί, όλοι οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί, να στεκόμαστε μ ευλάβεια απέναντι στο υπέρτατο αγαθό. Μόνο όταν τελειώσει αυτή η ιστορία ίσως καταλάβουμε αυτό που λέγανε οι παλιοί , η ελευθερία και η υγεία μοιάζουν με το οξυγόνο. Αισθάνεσαι την αξία τους όταν λείπουν.
