της Μαρίας Λιονάκη
Ο ήλιος δύει… Μαζεύει τις αχτίδες του, τα χρυσοκίτρινα κοσμήματά του, τα φυλάσσει στο μπαούλο του, στο σεντούκι του. Ρίχνει ένα αποχαιρετιστήριο βλέμμα στη γη, ένα τελευταίο φιλί σε δυο ερωτευμένους που τον κοιτάνε να φεύγει και δακρύζουν, δίνοντας όρκους παντοτινής αγάπης. Δυο νέους, ξεχασμένους σε μια θάλασσα, μια ακτή, δυο ερωτευμένους που ο έρωτας τους είναι τόσο πλέριος, τόσο αμέτρητος, όσο το νερό της θάλασσας , όσοι οι κόκκοι της άμμου, όσα τα βότσαλα της ακτής.
Η μέρα φεύγει, ποιος την κλέβει ήξερα, μα ξέχασα… Το καλοκαίρι φεύγει, ποιος το κλέβει ήξερα, μα ξέχασα…
Ο Σεπτέμβριος ανέτειλε, αφίχθηκε. Και δε ρώτησε και κανένα… Αυτό δα έλειπε ο μήνας, οι μήνες, κοτζάμ μήνες, να κοιτάνε τον καθένα τι θέλει, να πιάνουν σχέσεις, κουβέντα μαζί του. Να ασχολούνται χωριστά, ιδιαιτέρως με τον κάθε άνθρωπο, να αφιερώνουν χρόνο, να βολιδοσκοπούν την ψυχολογία, την ψυχοσύνθεσή του, τα συναισθήματά του. Όσα πρεσβεύει, ονειρεύεται, επιθυμεί, πράττει. Συνειδητά ή ασυνείδητα. Ανέκαθεν ή τώρα τελευταία. Αυτό δα έλειπε να ενημερώνονται οι μήνες για την ιστορία του καθενός, τη ζωή, τις εμπειρίες και τα βιώματά του. Όσα απέκτησε στο πέρασμα των χρόνων. Αυτό είναι δουλειά ψυχολόγων. Και οι μήνες δεν είναι ψυχολόγοι.
Επίσης σιγά μην έστελνε πριν ο Σεπτέμβριος ερωτηματολόγια, με ερωτήσεις ανοιχτού και κλειστού τύπου, αντιστοίχισης, multiple choice. Αφενός δεν είναι τόσο διαλλακτικός τύπος, συζητήσιμος, αφετέρου ο γραμματέας του είχε πάρει την καλοκαιρινή του άδεια, έλειπε σε κάποιο νησί και δεν μπορούσε να οργανωθεί κάτι τέτοιο, να διεκπεραιωθεί τόσος εργασιακός φόρτος.
Σεπτέμβριος λοιπόν σε τροχιά! Που δεν μας ρώτησε. Και σε όποιον αρέσει! Και ξα μας εμάς! Αν θέλουμε μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε σαν μήνα καλοκαιριού. Να συνεχίσουμε τα μπάνια μας αμέριμνοι, σα να μην τρέχει κάστανο, να συνεχίσουμε τις ολοήμερες εκδρομές μας, τα party στις παραλίες, τα fredo στις ξαπλώστρες, τις κρουαζιέρες στα κοντινά νησιά, τον απογευματινό ρεμβασμό του ηλιοβασιλέματος, τις άδειες, τις διακοπές. Εξάλλου μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν το ξέραμε ότι άλλαξε ο μήνας. Δεν μας το είπε κανείς, δεν το πληροφορηθήκαμε. Δε θα μας πιστέψουν;
Μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε το Σεπτέμβριο και σαν μήνα του χειμώνα. Αν μας κούρασε η περιπλάνηση η πολλή, η πολύωρη έκθεση στον ήλιο, οι βόλτες, τα μπάνια, οι εκδρομές, αν μας κούρασε η ξεκούραση η πολλή, αν είμαστε τύποι πιο μοναχικοί, ρομαντικοί, εσωστρεφείς, μπορούμε να κλειστούμε στο σπίτι, με διάθεση: περνώ και μόνος/η μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά. Να απομονωθούμε, να βρούμε τον εαυτό μας, την ησυχία μας, εμείς και οι άλλοι. Να ακούσουμε μουσική ,να δούμε μια ταινία, να διαβάσουμε ένα βιβλίο στον καναπέ, σκεπασμένοι με ένα σεντονάκι τα βράδια που πέφτει υγρασία. Εναλλακτικά μπορούμε να οργανώσουμε το χώρο μας, το σπίτι μας. Για το χειμώνα το βαρύ, που θα έρθει σίγουρα, σας το λέω από τώρα. Να κάνουμε μια μίνι ανακαίνιση. Αν μας κούρασε το χρώμα στους τοίχους, αν μας κούρασε η ταπετσαρία του καναπέ, η τραπεζαρία που την έχουμε από το γάμο μας, ο γάμος μας που… Αν στάζει η βρύση, δε ζεσταίνει καλά ο θερμοσίφωνας, αν η τηλεόραση δεν έχει τις σωστές ίντσες βάσει μελέτης, απόστασης από τον τριθέσιο, αν το γραφείο, η βιβλιοθήκη δεν εξυπηρετεί το παιδί, τώρα είναι η ώρα για όλα αυτά! Το χειμώνα οι καιρικές συνθήκες σου επιτρέπουν το πολύ πολύ να στολίσεις το δέντρο τα Χριστούγεννα.
Σεπτέμβριος. Στο μητρώο των μηνών θεωρείται μήνας του Φθινοπώρου. Από το ένα χέρι κρατάει το καλοκαίρι από το άλλο τα αδέρφια του, τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο. Για άλλη μια φορά τα αδέρφια του τον έστειλαν, τον έσπρωξαν να μπει στην αρχή. Πήγαινε εσύ πρώτος , του είπαν, που δε φοβάσαι κι ερχόμαστε κι εμείς πιο μετά…
Παίρνει τους ανθρώπους από τις παραλίες, από την καλοκαιρινή τους ανεμελιά, διάθεση και τους βάζει στη βαθιά θάλασσα της δράσης, των υποχρεώσεων που σταδιακά αυξάνονται από τώρα και στο εξής. Παίρνει τους φοιτητές, τους μαθητές από τις ακτές και τους βάζει σε εξεταστική, στις τάξεις. Παίρνει τους ανθρώπους από το θέλω και τους βάζει στο πρέπει. Το απρογραμμάτιστο, η ξεγνοιασιά, το τυχαίο, το αμέριμνο δεν είναι πλέον δικαιολογημένο και χαριτωμένο, λόγω εποχής. Θεωρείται κουσούρι. (!!!)
Κρατάει ένα καλάθι στο χέρι με σύκα και σταφύλια, γλυκά, ώριμα και μουσταλευριά με σουσάμι, κανέλα και καρύδια. Κερνάει για να τον συμπαθήσουμε. Κρατάει καρφιτσωμένο στον ουρανό έναν ολόλαμπρο ήλιο, για πολύ καιρό ακόμα, για ομαλή προσαρμογή. Και μια γαλήνια, γαλάζια, αστραφτερή, θελκτική θάλασσα. Που θα είναι πάντα εκεί, δίπλα μας. Σαν ξεκούραση στο βλέμμα, σαν ευχή, προσμονή. Για τα επόμενα καλοκαίρια που σίγουρα θα έρθουν….
Κι εμείς βαφτισμένοι σε αστραφτερά, πεντακάθαρα νερά, ανανεωμένοι, αισιόδοξοι, με τον ήλιο στα μάτια και στην ψυχή, με τον ήλιο παρελθόν, παρόν και μέλλον είμαστε έτοιμοι για νέους αέρηδες, νέες μάχες. Κι ας έρθουν βροχές… Εξάλλου το ξέρουμε, το έχουμε μάθει πια, ισχύει ανέκαθεν, διαχρονικά, νομοτελειακά, χωρίς να μας ρωτήσει με ερωτηματολόγιο ποτέ κανείς. Ζεύγη αντιθέσεων είναι η ζωή: Χειμώνας-καλοκαίρι, θύελλα-νηνεμία, εργασία-διακοπές, κούραση-ξεκούραση, λύπη-χαρά, έγνοιες-ξεγνοιασιά… Ποτέ δεν εκτιμήσαμε με όλη μας την καρδιά τα δεύτερα, αν δεν είχαν προηγηθεί τα πρώτα… Εργασία και χαρά λοιπόν από τώρα και στο εξής! Σε όλα τα νέα ξεκινήματά μας καλή αρχή!
