Της Κατερίνας Μυλωνά
Η ντουλάπα είναι ήδη έτοιμη, σε πήρε, είναι η αλήθεια, περισσότερο καιρό από όσο περίμενες, αλλά τώρα τα «χοντρά» έχουν πάρει τη θέση τους όσο πιο ψηλά γίνεται και τα «ελαφριά» μοστράρονται πρώτα- πρώτα στα συρτάρια.
Τα πρώτα μπάνια έχουν γίνει, σε θάλασσα, σε πισίνα, ακόμα και σε τσουλήθρες, φέτος ξεκινήσαμε δυναμικά!
Εκεί που περιμένεις με ανυπομονησία να έρθει το καλοκαίρι, κάποια στιγμή ακούς το «τελευταία μέρα αύριο» και παθαίνεις κοκομπλόκο! Δεν είναι η ρουτίνα, από την οποία δε θέλεις να βγεις, το πρωινό και το μεσημεριανό κουτσομπολιό με τις άλλες μαμάδες, τους μπαμπάδες, ακόμα και τις γιαγιάδες που κάθονται δίπλα σου στη στάση του σχολικού λεωφορείου, οι δύο πεταχτές κουβέντες με τη σχολική τροχονόμο, ούτε καν η μοναξιά που τόσο απολαμβάνεις μόλις επιστρέφεις στο σπίτι. Όχι, αυτά δε θα σου λείψουν τόσο που να σου προκαλούν αυτό το αίσθημα μελαγχολίας.
Είναι αυτοί οι τίτλοι «Τέλους» που πέφτουν. Το ξέρεις ότι από Σεπτέμβριο δε θα είναι ΟΛΑ ίδια. Ίσως οι δάσκαλοι είναι άλλοι, οι αίθουσες, ακόμα και οι συμμαθητές. Όταν οι αλλαγές δεν είναι η αδυναμία σου, ακόμα και η διαφορετική τάξη σε χαλούσε, θυμάσαι από τα δικά σου σχολικά χρόνια. Με εκείνο το θρανίο είχες δεθεί τόσο πολύ, το είχες γεμίσει στιχάκια, ένα για κάθε απογοήτευση, και όχι μόνο ερωτική…
Είναι και ότι αυτό το σχολείο έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: δεν είναι όλοι οι μαθητές παιδιά της γειτονιάς. Όχι, δεν έρχονται από τα γύρω χωριά ή από αλλού, κοντά σου μένουν, σε απόσταση που διανύεται με τα πόδια. Όμως, η καταγωγή τους δεν είναι κρητική, δε μιλάνε με το «τσαι», αν και κάποιοι ξέρουν καλύτερα κρητικούς χορούς από εσένα (εντάξει, ο πήχης δεν έχει τεθεί και πολύ ψηλά…). Τα παιδιά σου έχουν συμμαθητές από την Πάτρα, τα Ιωάννινα, τις Σέρρες, φέτος είναι εδώ, του χρόνου μπορεί να πάνε κάπου αλλού (παιδιά στρατιωτικών, αφού…).
Το καλοκαίρι έχεις ήδη μια πρόσκληση για ένα παιδικό πάρτι που θα έχει χαρακτήρα αποχαιρετισμού. Δε θα είναι ο πρώτος και σίγουρα όχι ο τελευταίος. Σκέφτεσαι πόσοι φίλοι θα μείνουν εσαεί δίπλα στα μικρά σου αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, η παρέα, αυτό το πρωινό καφεδάκι, ειδικά, θα σου λείψει κι εσένα λίγο. Τώρα τι δεσμοί θα κρατήσουν εξ αποστάσεως, εδώ γειτονιά αλλάζεις και χάνεις φίλους, μην τρελαθούμε κιόλας…
Θυμάσαι την αδελφή σου να ανταλλάζει γράμματα, σε μια εποχή πιο ρομαντική, με εκείνη τη συμμαθήτρια που έφυγε για τα ξένα...
Υ.Γ. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που νιώθουν ένα κενό το καλοκαίρι, το οποίο αναπληρώνεται όταν το ημερολόγιο δείχνει Σεπτέμβριο…
Φωτογραφία: SergPoznanskiy από CretatiVista
